Ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές υπό τον γενικό σαρκασμό: πολύ στρογγυλεμένες απόψεις, πολύ άνθρωπος του μηχανισμού, πολύ επαρχιώτης. Αλλά πεπεισμένος ότι ήλθε η ώρα του, ο Φρανσουά Ολάντ διήνυσε με αργούς ρυθμούς την πορεία μέχρι να πάρει τη θέση του φαβορί του δεύτερου γύρου απέναντι στον Νικολά Σαρκοζί.

Αρχικά, κανείς δεν τον περίμενε. Δεν ήταν ούτε ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ο πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο λαμπρός οικονομολόγος, ούτε η πρώην σύντροφός του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, με την στενή σχέση με τους Γάλλους.

Ο Φρανσουά Ολάντ υπήρξε ο πρώτος γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος επί 11 χρόνια, άνθρωπος του μηχανισμού. Βουλευτής της αγροτικής Κορέζ, δεν έχει το «λούστρο» που απαιτεί η προεδρική εκλογική διαδικασία στη Γαλλία.

Υποσχόμενος μία «φυσιολογική» προεδρία, αυτός ο γιος ενός ακροδεξιού γιατρού και μίας αριστερής κοινωνικής λειτουργού αισθάνεται ότι η Γαλλία έχει κουραστεί από την υπερκινητικότητα και την ασταμάτητη επιδειξιομανία του «Υπερπροέδρου».

Αυτή η διαπίστωση αρκεί για να τον μετατρέψει σε εν δυνάμει αντίπαλο του Σαρκοζί και αξιόπιστο υποψήφιο. Αλλά όχι ακόμη σε εν δυνάμει νικητή. Όμως στη διαδρομή από την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, οι Γάλλοι ανακαλύπτουν στο πρόσωπό του έναν 57χρονο άνδρα μαχητικό, σταθερό ως προς τους στόχους του.

Μέχρι τις 14 Μαΐου 2011, τίποτε δεν προδιαθέτει για την εκτίμηση ότι μπορεί να βρεθεί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι το φαβορί των σοσιαλιστών, των δημοσκόπων και των δημοσιογράφων.

Οι δικαστικές περιπέτειες του Ντομινίκ Στρος-Καν και η ανατίναξη εν πτήσει της πολιτικής του καριέρας ανοίγουν τον δρόμο στον Φρανσουά Ολάντ. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις τον τοποθετούν επικεφαλής των υποψηφίων για το χρίσμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αυτόν που βρίσκεται στην καλύτερη θέση για να νικήσει τον Νικολά Σαρκοζί, σε έναν συσχετισμό δυνάμεων που δεν διαψεύσθηκε έκτοτε.

«Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε πονηρός , ούτε κυνικός, διαθέτει απλώς ένα σύστημα ‘ελιγμού’», λέει ο βιογράφος του Σερζ Ραφί.

Μία ιδιότητα που του αποδίδεται από την παιδική του ηλικία όταν ως μαθητής καθολικού σχολείου αποφεύγει τις τιμωρίες των αυστηρών του καθηγητών με χαμόγελα και καλές μαθητικές επιδόσεις.

Έπειτα από την μετακόμιση της οικογένειας στο Νεϊγί, το σικ παρισινό προάστιο, ανακαλύπτει το Παρίσι, την πολιτική και τα κορίτσια. «Στον έρωτα και στα κορίτσια, όπως και στα αγγλικά, είμαι μάλλον στην κατηγορία των μετρίων», λέει.

Το 1971 έρχεται στην Ελλάδα με φίλους για διακοπές. Το παλιό βαν της παρέας δεν έχει ανταλλακτικά, ούτε καν τιμόνι. Αποφασίζουν να αφαιρέσουν ό,τι χρειάζονται από ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο. Συλλαμβάνονται από την αστυνομία και περνούν τη νύκτα στο κρατητήριο με τις πόρνες και τους άστεγους.

Ούτε ακροαριστερός, ούτε αναρχικός, γοητεύεται από τον Φρανσουά Μιτεράν, που εκλέγεται το 1981 στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Μετά την Ανωτάτη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (ENA), λίκνο των γαλλικών ελίτ, εισέρχεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στη συνέχεια αρχίζει να συντάσσει «υπομνήματα» για τον Μιτεράν.

Στα 26 του χρόνια κατέρχεται υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές στην περιοχή του μελλοντικού προέδρου Ζακ Σιράκ, ο οποίος τον προκαλεί σε δημόσια συνάντηση:
«Ποιος είστε κύριε;», τον ρωτάει ο Σιράκ.

«Είμαι αυτός που τον συγκρίνετε με το λαμπραντόρ του Μιτεράν» του απαντά ο νεαρός σοσιαλιστής υποψήφιος.

Σοσιαλδημοκράτης, ένθερμος ευρωπαϊστής, ο Φρανσουά Ολάντ εστιάζει στα φορολογικά θέματα. Η σύντροφός του και μητέρα των παιδιών του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, κάνει τη δική της διαδρομή και εισέρχεται στην κυβέρνηση Μιτεράν. Ο Ολάντ παραμένει στη σκιά, μεγαλώνει μέσα στους μηχανισμούς του κόμματος και ονειρεύεται έναν υπουργικό θώκο που δεν θα λάβει ποτέ.

Οι αποτυχίες του Λιονέλ Ζοσπέν το 1995 και το 2002 και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ το 2007 του πείθουν ότι είναι η σειρά του.

Ενθαρρυμένος από τη νέα του σύντροφο, τη δημοσιογράφο Βαλερί Τριρβελέρ, χάνει περισσότερα από 10 κιλά και σταματά τις χοντρές πλάκες, αυτός που ήταν γνωστός για το ανελέητο χιούμορ του. Ράβει κοστούμια στα μέτρα του και αλλάζει γυαλιά.

Οργώνει τη χώρα, εργάζεται για να αλλάξει την εικόνα του για να προβάλει το σθένος και την επιμονή του, το μεγαλύτερό του χάρισμα, σύμφωνα με τον φίλο του, πρώην υπουργό Μισέλ Σαπέν. Στη χθεσινή μονομαχία θα κάνει την έκπληξη εμφανιζόμενος επιθετικότερος από το αναμενόμενο.

Ο Ολάντ είναι «άπιαστος», λέει ο μεγάλος γιος του Τομά, που βλέπει στον πατέρα του ένα «ελεύθερο άνθρωπο», έναν «μετρ της στρατηγικής» που θέλει να κατανοήσει τους ανθρώπους , αλλά να διατηρεί και το προβάδισμα. Το συναινετικό του πνεύμα, που ερμηνεύεται ως αναποφασιστικότητα για τους αντιπάλους τους, είναι ένα «ατού» για να επιτύχει ενότητα και σύμπνοια, λένε οι συνεργάτες του.