Το πιο θεαματικό πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο μοιάζει να… καταβροχθίζει τον εαυτό του. Ο ρυθμός είναι πλέον τόσο υψηλός, που οι κορυφαίοι παίκτες χάνουν το 35% των αγώνων.
Αν εξακολουθεί να ισχύει ότι η Αμερική δείχνει πρώτη προς τα πού κατευθυνόμαστε, τότε αρκεί να κοιτάξει κανείς το ΝΒΑ. Ένα αθλητικό μοντέλο που φθείρεται από την ίδια του την ταχύτητα, ένα πρωτάθλημα που τρέχει πιο γρήγορα από τα σώματα που καλείται να αντέξει. Σε πολλές στιγμές η πιο λαμπερή λίγκα του μπάσκετ μοιάζει με εργαστήριο που δεν ελέγχει πλέον τα… πειράματά του.
Το 2015-16 οι ομάδες εκτελούσαν 95,8 κατοχές ανά παιχνίδι, σήμερα το NBA βρίσκεται σταθερά πάνω από τις 100, τον υψηλότερο ρυθμό από το 1988. Τα τρίποντα από 14,9 ανά ματς το 2003 έχουν εκτοξευθεί στα 37 κατά μέσο όρο. Αυτό σημαίνει περισσότερη κίνηση, αλλαγή πλευράς με μεγαλύτερη ταχύτητα, κάλυψη περισσότερων μέτρων. Φυσική σε απλή μορφή: περισσότερη ταχύτητα = μεγαλύτερη καταπόνηση = περισσότερα προβλήματα.
Οι κορυφαίοι παίκτες χάνουν το 35% των αγώνων
Και πράγματι, τα σώματα δεν αντέχουν. Πριν από δέκα χρόνια, οι 30 πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες της λίγκας έχαναν το 14% των αναμετρήσεων. Σήμερα ξεπερνούν το 35%. Στην έναρξη της φετινής σεζόν, από τους 45 παίκτες που υπήρξαν All-Star ή All-NBA τα τελευταία τρία χρόνια, οι 20 ήταν εκτός λόγω τραυματισμού.
Ακόμη χειρότερα, αν δει κανείς τους πιο καλοπληρωμένους, η εικόνα σοκάρει: από τα συνολικά 1,49 δισ. δολάρια σε συμβόλαια, πάνω από 525 εκατομμύρια κινδυνεύουν να καταλήξουν… σε παίκτες που κάθονται στον πάγκο, πληρωμένοι για αγώνες που δεν θα παίξουν.
Το καμπανάκι του Στιβ Κερ
Πρόκειται για μια σύγχρονη εκδοχή του παράδοξου του πλούτου: όσο περισσότερο κερδίζει η λίγκα – 76 δισ. από το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο – τόσο λιγότερο φαίνεται να μπορεί να προστατεύσει την υγεία των πρωταγωνιστών της. Το παιχνίδι έχει μεταφερθεί σε μια διάσταση που τα σώματα δεν έχουν μάθει να κατοικούν.
Ο Στιβ Κερ το είπε ξεκάθαρα: «Έχουμε όλα τα δεδομένα. Οι παίκτες τρέχουν περισσότερο και πιο μακριά από ποτέ». Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε μυϊκούς τραυματισμούς ως «καλό» σενάριο και ρήξεις αχίλλειου ως το χειρότερο, επτά τέτοιες περιπτώσεις μόνο την περσινή χρονιά.
Τα σπορ στο…κόκκινο
Το μπάσκετ δεν είναι η εξαίρεση. Στο ποδόσφαιρο συζητούν για υπερφόρτωση και την ίδια ώρα δημιουργούν νέες διοργανώσεις. Στο τένις μιλούν για burnout, αλλά οι σταρ συμμετέχουν σε ακριβοπληρωμένα τουρνουά στα ελάχιστα διαλείμματα.
Όλοι αναγνωρίζουν ότι παίζονται πάρα πολλά ματς, κανείς όμως δεν μειώνει το πρόγραμμα. Η μόνη λογική πρόταση στο NBA -να μειωθούν οι αγώνες από 82 σε 72- δεν περνάει ποτέ. Θα σήμαινε μείωση των εσόδων που μοιράζονται ιδιοκτήτες και παίκτες. Καμία πλευρά δεν είναι έτοιμη να χάσει ούτε δολάριο.
Κι έτσι ο κύκλος συνεχίζεται: τα σώματα ζητούν διάλειμμα, οι λίγκες ζητούν επιτάχυνση. Ένας αγώνας με 100 χλμ/ώρα μέσα σε στενό δρομάκι. Με τη σαφή αίσθηση ότι, στην προσπάθεια να μεγαλώσει το παιχνίδι, το παιχνίδι αρχίζει να «καταναλώνει» εκείνους που το κρατούν ζωντανό.
Ο Γιόχαν Κρόιφ έλεγε πως δεν είδε ποτέ ένα τσουβάλι λεφτά να βάζει γκολ. Πόσο μάλλον να κάθεται στον πάγκο...
