«Και την καρδιά μου να μου ζήταγαν, θα την έδινα»: Συγκλονίζουν τα λόγια μίας μητέρας στην Πάτρα, που έγινε δότρια ήπατος για τον 18χρονο γιο της, που έπασχε από κίρρωση ήπατος.

Όπως αναφέρει η «Πελοπόννησος», η 55χρονη Αλεξάνδρα από την Πάτρα έγινε η πρώτη εν ζωή δότρια που υποβλήθηκε σε αφαίρεση συκωτιού με ρομποτική μέθοδο και στη συνέχεια το μόσχευμα τοποθετήθηκε στον γιο της, που από παιδάκι είχε προβλήματα υγείας, τα οποία επιδεινώθηκαν πριν ενάμιση χρόνο όταν προσβλήθηκε από κίρρωση του ήπατος.

Μιλώντας για την πρωτοποριακή επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε, η κυρία Αλεξάνδρα λέει: «Την παραμονή της επέμβασης έμαθα ότι είχε έρθει στο νοσοκομείο ένα μηχάνημα ρομποτικής, για να έπαιρναν από μένα το μόσχευμα και αυτό θα γινόταν για πρώτη φορά. Είχα και έχω τόσο τυφλή εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον γιατρό και άνθρωπο, που ό,τι κι αν μου έλεγε, θα του έδινα πράσινο φως. Δεν μ’ ένοιαζε πώς θα έπαιρναν από μένα το μόσχευμα. Μ’ ένοιαζε μόνο να το έδιναν στον γιο μου. Και την καρδιά μου να μου ζήταγαν εκείνη την ώρα, και τα μάτια μου, θα τα ‘δινα όλα…».

Σε ερώτηση για το αν ο γιος της ανησύχησε ή τρόμαξε με τη διαδικασία, είπε: «Αρχικά, όταν του μίλησε ο πρώτος γιατρός, ανησύχησε. Μου είπε, μάλιστα, “ρε μαμά, μήπως να το αφήσουμε;”. Αλλά όταν μας μίλησε ο κ. Σωτηρόπουλος, ηρέμησε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και θέλει να ζήσει. Γιατί είναι παιδί 18 χρόνων και δεν έχει ζήσει ως τώρα… Δε θα ξεχάσω όσο ζω αυτό μου ‘πε ένα βράδυ στο σπίτι, πριν δέκα μέρες περίπου: “Ρε μαμά, δηλαδή εσύ θα μου δώσεις το συκώτι σου και ‘γω θα ζω κανονικά πλέον;”. Δεν μπορούσα για πολλή ώρα να κρατήσω τα δάκρυά μου.

«Η καθημερινότητα ήταν μια μάχη επιβίωσης»

«Ένας καθημερινός αγώνας. Μία αληθινή μάχη επιβίωσης. Όταν πήγαμε στην Αγγλία, όταν ο Χρήστος ήταν 2,5 ετών, οι γιατροί εκεί απέκλεισαν το ενδεχόμενο μεταμόσχευσης. Μας είπαν πως δεν χρειαζόταν και πως θα μπορούσε να ζει έτσι το παιδί. Και πράγματι. Με πολλή στωικότητα, με πολλή υπομονή, με πολλή αγάπη, με έναν εξαιρετικά δύσκολο αγώνα καθημερινά, με φάρμακα, τα βγάζαμε πέρα. Ώσπου στο τέλος του 2023, η διάγνωση που του έγινε ήταν κίρρωση του ήπατος. Εκεί, άλλαξαν τα πράγματα. Και τότε άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η μεταμόσχευση. Ο Χρήστος μου θα μπορούσε να πεθάνει. Μου το είπαν ευθέως οι γιατροί. Και μετά, μου είπαν για τη μεταμόσχευση. Για τη ζώσα μεταμόσχευση, δηλαδή από ζώντα δότη. Ο κ. Σωτηρόπουλος, αυτός ο εξαίρετος χειρουργός στο Λαϊκό, μου το εξήγησε καθαρά. Μου πρόσφεραν μία λύση ζωής για τον Χρήστο, η οποία περνούσε από μένα. Το δέχθηκα χωρίς καμία σκέψη. Η σωτηρία τού παιδιού μου θα ερχόταν μέσα από μένα… Ποια μάνα δεν θα το ‘κανε; Και με όλη της την ψυχή…» συγκλονίζει η κυρία Αλεξάνδρα περιγράφοντας τη δύσκολη καθημερινότητα που βίωναν εδώ και χρόνια.

«Μου είπε “μάνα σε λατρεύω, σε ευχαριστώ”»

Όπως λέει, ακόμα δεν έχει καταφέρει να δει τον Χρήστο, μετά την επέμβαση. «Θα τον δω για πρώτη φορά στη ΜΕΘ. Μιλήσαμε, όμως, στο τηλέφωνο. Και λύγισα… “Μάνα, σε λατρεύω. Μάνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες”, μου είπε και βάλαμε κι οι δύο τα κλάματα. Πώς να ξεχάσω σ’ όλη μου τη ζωή αυτά τα λόγια του ίδιου μου του παιδιού;

«Ξέρεις πόσα χρόνια το λαχταρούσα αυτό; Να γεμίσουν τα φτερά του παιδιού μου με πούπουλα, να δυναμώσουν και να μπορέσει να πετάξει μόνος του. Να ζήσει και να χαρεί τη ζωή του. Να μπορέσει να φτερουγίσει μόνο του, χωρίς να μ’ έχει ανάγκη. Και θέλω να στείλω κι ένα μήνυμα απ’ την καρδιά μου: Αυτό που έκανα εγώ για το παιδί μου, να το κάνουν κι άλλοι. Θα σώσουν ζωές. Η ζώσα μεταμόσχευση, πλέον, μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο δώρο για την ανθρωπότητα» λέει ακόμα η μητέρα του Χρήστου και ερωτηθείσα τι θα κάνουν μόλις επιστρέψουν στην Πάτρα, λέει: «Του αρέσουν πολύ οι μεγάλες βόλτες με το αυτοκίνητο. Θα μπούμε, λοιπόν, στο αυτοκίνητο και θα κάνουμε μια βόλτα απ’ το πρωί μέχρι το μεσημέρι».

Ο Χρήστος θα βγει σήμερα από τη ΜΕΘ του Λαϊκού και θα μεταφερθεί στη ΜΑΦ. Θα μείνει εκεί για περίπου 10 ημέρες και μετά θα πάρει εξιτήριο, αλλά θα μείνει για άλλες τόσες μέρες στην Αθήνα, για να τον ελέγχουν καθημερινά οι γιατροί.