Είναι ένα νησάκι μήκους 200 μέτρων και πλάτους 100, σε απόσταση μόλις 120 μέτρων από τις μαροκινές ακτές, απέναντι από την πόλη Αλ-Χοσέιμα, ανάμεσα στη Θέουτα και τη Μελίγια. Μια μικρή και ακατοίκητη γωνιά, όπου φτάνει κανείς εύκολα κολυμπώντας, κι όπου δεσπόζει μια κοκκινοκίτρινη σημαία.
Η Isla de Tierra ανήκει στην Ισπανία από το 1560. Ήρθε στο προσκήνιο, όμως, μόνο μετά την άφιξη πολλών κυμάτων μεταναστών. Στις 29 Αυγούστου έφτασαν 19 Αφρικανοί. Στις 2 Σεπτεμβρίου, άλλοι 70. Όλοι ελπίζουν από εκεί να μπουν στην Ευρώπη.
Κανείς μέχρι τώρα δεν είχε σκεφτεί να κολυμπήσει μέχρι αυτό το νησί. Οι περισσότεροι από τους μετανάστες που θέλουν να φτάσουν στην Ισπανία διέσχιζαν τα στενά του Γιβραλτάρ, συχνά με κίνδυνο της ζωής τους, ή προσπαθούσαν να φτάσουν στην Αλχεσίρας ή την Αλμέρια.
Μόλις τους τελευταίους μήνες ανακάλυψαν αυτά τα μικρά ισπανικά νησιά, στην πλειοψηφία τους ακατοίκητα, που λέγονται Isla de Tierra, Isla de Agua, Penon de Alhucemas, Islas Chafarinas ή Isla de Alboran.
Ανήσυχη με το νέο αυτό κύμα, η Ισπανία αποφάσισε να εξαντλήσει την αυστηρότητά της. Με εξαίρεση 16 γυναίκες και παιδιά που μεταφέρθηκαν στη Μελίγια, η κυβέρνηση της Μαδρίτης άφησε τους μετανάστες μόνους στην Isla de Tierra, φροντίζοντας μόνο να τους πετάξει από μια βάρκα τρόφιμα και νερό. Και τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας, τους έστειλε πίσω στο Μαρόκο με βάση μια συμφωνία που υπέγραψε με το Ραμπάτ.
Η λύση αυτή προκάλεσε την οργή των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που κατήγγειλαν τη διαδικασία που ακολουθήθηκε. «Οι συλλογικές απελάσεις απαγορεύονται από τις διεθνείς συνθήκες», τόνισε η Μαρία Σεράνο, εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ισπανία. Η συμφωνία, πάντως, έδωσε μια διέξοδο στην ισπανική κυβέρνηση.
Ο αντιπρόσωπος της κεντρικής κυβέρνησης στη Μελίγια, Αμπντελμαλίκ Ελ Μπαρκάνι, κατήγγειλε τις Μαφίες που επιδίδονται σε εμπόριο ανθρώπων και χαιρέτισε τη συνεργασία με τις αρχές του Μαρόκου.
Όπως επισημαίνει όμως η ανταποκρίτρια της Μοντ στη Μαδρίτη, οι διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες είναι στην καλύτερη περίπτωση χλιαρές. Τον Ιούλιο, η ισπανική κυβέρνηση είχε ανακοινώσει την αποστολή ενός αποσπάσματος της Γκουάρντια Σιβίλ στα Islas Chafarinas προκειμένου να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της μετανάστευσης.
Η ανακοίνωση προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Ραμπάτ, καθώς όλα αυτά τα νησιά είναι διαφιλονικούμενα, και η Μαδρίτη αναγκάστηκε να κάνει πίσω.
«Το Μαρόκο χρησιμοποιεί τη μεταναστευτική πολιτική ως εργαλείο διπλωματικής πίεσης», τονίζει ο Φρανσουά Παπέτ-Περέν, ερευνητής της σύγχρονης ιστορίας και ειδικός για τις ισπανομαροκινές σχέσεις. Κατά την άποψή του, το βασίλειο του Ραμπάτ μπορεί να αμελεί την επίβλεψη των ακτών προκειμένου να διεκδικήσει περισσότερα χρήματα από τη Μαδρίτη. Η άποψη αυτή ενισχύεται από την πρόσφατη δημοσίευση σε ένα περιοδικό που πρόσκειται στη βασιλική οικογένεια ενός άρθρου που αναφέρεται στο αυξημένο κόστος της επίβλεψης των ισπανικών θυλάκων.
Σύμφωνα με τις αρχές της Μελίγια, η μεταναστευτική πίεση είναι η ισχυρότερη από το 2005, όταν δέκα μετανάστες έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν τα κιγκλιδώματα του θύλακα. Τον Ιούνιο του 2012, σαράντα έξι άτομα κατάφεραν να περάσουν αυτό το τείχος που χωρίζει την Αφρική από την Ευρώπη. Στις 7 Αυγούστου, από τους εκατό Αφρικανούς που προσπάθησαν να περάσουν, οι 20 τα κατάφεραν. Στις 19 Αυγούστου, αυτοί που προσπάθησαν ήταν 300 κι αυτοί που τα κατάφεραν 60.
Μια δημοσιογράφος της εφημερίδας Ελ Παΐς ρώτησε έναν από τους μετανάστες που περίμεναν να περάσουν αυτό το τείχος ύψους έξι μέτρων αν γνωρίζει ότι η Ισπανία διέρχεται μια σοβαρή οικονομική κρίση. Η απάντησή του ήταν: «Κρίση; Εμείς μιλάμε για θάνατο!»
