Το να μοιράζεσαι το γραφείο σου στη δουλειά με έναν άλλο συνάδελφο μπορεί να έχει άγνωστες συνέπειες. Δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Είναι σαν τα σοκολατένια αυγά με την… έκπληξη. Είναι σαν τη συγκατοίκηση. Τη συμβίωση με ένα άτομο του αντίθετου φύλου. Μπορεί να έχεις τύχη βουνό και να βρεθείς με έναν άνθρωπο διαμάντι, μπορεί όμως να χτυπήσει η πόρτα Σάββατο πρωί και να είναι η μέλλουσα πεθερά για να ελέγξει πως συμπεριφέρεσαι στο σπλάχνο της.
Και επειδή το αμέσως πιο… σοβαρό θέμα είναι η μπάλα, τι κάνεις όταν ο συνάδελφός είναι «εχθρός»; Πως συμπεριφέρεσαι όταν βλέπεις το δίχρωμο κασκόλ της ομάδας που δεν μπορείς ούτε το όνομά της να προφέρεις, να «κοσμεί» το γραφείο σου;
ΜΑΤ δεν υπάρχουν για να μπουν στη μέση. Κιγκλιδώματα θα ήταν μάλλον… αντιαισθητικά και ολίγον τι άσχετα με έναν εργασιακό χώρο. Παρατηρητής δεν υπάρχει για να καταγράψει στο φύλλο αγώνα ποιος άρχισε τους τσαμπουκάδες.
Και μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο: Τι γίνεται όταν πρέπει όχι απλά να μοιραστείς το ίδιο γραφείο, αλλά με διαφορά λίγων ωρών πρέπει να γράφεις στον ίδιο υπολογιστή που νωρίτερα καθόταν ο «αλλόθρησκος» ο οποίος έχει βάλει και ταπετσαρία στην οθόνη το έμβλημα της ομάδας του; Πόσο κοντά μπορεί να είναι ο φόνος; Πόση απόσταση χωρίζει μια ημέρα στη δουλειά από ένα επεισόδιο του «Κόκκινου Κύκλου»;
Αυτά καλό είναι να μη γίνονται. Συμφωνούμε. Έλα που γίνονται όμως. Και τότε; Τι κάνεις; Τον βουτάς τον άλλο από το λαρύγγι; Το παίζεις πολιτισμένος Ευρωπαίος και του δίνεις συγχαρητήρια μετά από κάθε καλή εμφάνιση της ομάδας του; Κάνετε ένα ριμέικ της επιτυχημένης σειράς «δυο ξένοι»;
Ό, τι από τα παραπάνω και να κάνεις, ημέρες σαν κι αυτές που μας χωρίζουν λίγες μόνο ώρες από το ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στη Λεωφόρο, έρχονται να σου θυμίσουν την ποδοσφαιρική άβυσσο που σας χωρίζει!
«Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…»
Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης
Πρέπει να το έχει η μοίρα μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Είναι σα να με κυνηγάει το πράσινο του βάζελου. Συνέχεια. Σε όσες δουλειές κι αν έχω πάει. Είναι σαν κακό κάρμα που επιμένει κιόλας. Εκεί… Μη με αφήσει να ησυχάσω λίγο.
Στην πρώτη εφημερίδα που είχα δουλέψει, ήμουν στο ίδιο γραφείο με τον πιο σκληροπυρηνικό βάζελο του κτιρίου. Παλιός αυτός, «ψάρι» εγώ, λίγο έλειψε μια μέρα να πιαστούμε στα χέρια. Χρειάστηκε να επέμβουν οι υπόλοιποι του γραφείου για να τον ηρεμήσουν όταν πάνω στη «φωτιά» της μάχης του είχα πει «κάτσε κάτω ρε πελάτη»! Έβαζα εγώ αφίσα της θύρας 7 στον τοίχο, την επόμενη μέρα εκείνος κρέμαγε κασκόλ του Παναθηναϊκού. Σημαία εγώ, μεγαλύτερη σημαία εκείνος. Μέχρι που ο τοίχος έμοιαζε να πάσχει από διπολική διαταραχή.
Το ίδιο στην επόμενη δουλειά. Χάλια και η επόμενη. Μέχρι που ήρθα εδώ, στο newsbeast, και όλα στην αρχή έμοιαζαν ειδυλλιακά. Βρέθηκα και με το Γιώργο που το μόνο που μας χώριζε ήταν πως εγώ στο Καραϊσκάκη καθόμουν στην 7 κι εκείνος στην 3. Έμοιαζε πολύ καλό για να ήταν αληθινό. Και παρά το γεγονός ότι ήμουν σίγουρος πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα όλα κυλούσαν ομαλά και το γραφείο μου ήταν όπως έπρεπε. Στολισμένο με τα ερυθρόλευκα και τον δαφνοστεφανωμένο.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο… λάκκος στη φάβα. Με τρόπο δραματικό. Με τρόπο που μπορεί να σε στείλει στα επείγοντα κάποιου εφημερεύοντος νοσοκομείου με καρδιά. Διότι δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος όταν ανοίγει τον υπολογιστή και αντί να δει τα κόκκινα και τα άσπρα βλέπει ένα τριφύλλι… να με το συμπάθιο.
Αυτό που είχε συμβεί είναι πως είχε επιστρέψει από την άδεια μητρότητας που είχε πάρει η κυρία που πιο κάτω θα σας εξιστορήσει την ιστορία από την πράσινη οπτική της. Είδε την κόκκινη ταπετσαρία και την άλλαξε με μια πράσινη.
Όταν ήρθα εγώ στο γραφείο οι υπόλοιποι έκαναν τους ανήξερους αλλά είχαν βγάλει κρυφά τα κινητά τους για να καταγράψουν την οργισμένη αντίδρασή μου. Μόλις πέρασε το σοκ, η τάξη αποκαταστάθηκε. Την επόμενη ημέρα είχαμε τα ίδια, ωστόσο. Μέχρι που έβαλα το σήμα του Ολυμπιακού και κλείδωσα την επιφάνεια εργασίας. Μάταια. Ένας «εφιάλτης» τη βοήθησε να το ξεκλειδώσει και να ξαναβάλει τα πράσινα.
Η ένταση κορυφώθηκε μετά από εκείνο το αλησμόνητο ματς, τον Αύγουστο του 2015, με την Γκαμπάλα που μας ερχόταν από την ποδοσφαιρομάνα χώρα του μακρινού Αζερμπαϊτζάν. Την ημέρα του αποκλεισμού τους, δημιουργήθηκε μια εξαιρετική φωτογραφία με ένα ωραιότατο καμπαναριό και το μήνυμα «πάλι χτυπάνε γκαμπάλες για εμάς, γκαμπάλες λύπης και όχι χαράς»! Ξέρω. Ήταν χτύπημα κάτω από τη μέση. Δεν πειράζει!
«Αιώνια πιστός, δεν γίνεται αλλιώς…»
Γράφει η Μυρτώ Κόλια
Στο σχολείο με φώναζαν «Σαραβάκο» (ναι, ναι, είμαστε κι εμείς οι forty παρά something που πηγαίναμε γήπεδο εκείνες τις μακρινές κι ένδοξες εποχές). Ζωγράφιζα παντού τριφύλλια και συχνά πυκνά πήγαινα με κασκόλ του Παναθηναϊκού. Μέχρι το ιστορικό 1996, που ένας φίλος μου γύρισε από το Παρίσι, μετά το εμβληματικό εκείνο Final Four, με μια φανέλα της ομάδας, η οποία έγινε κάτι σαν δεύτερο δέρμα μου, πριν πάρει την προβεβλημένη θέση της στον τοίχο του δωματίου μου- όπου και παρέμεινε για χρόνια.
Στη βιβλιοθήκη μου, πλάι στους κλασικούς και τους σύγχρονους, δίπλα σε δερματόδετες εκδόσεις του μπαμπά μου και γαλλικά βιβλία σχεδόν αντίκες της μαμάς μου, υπήρχαν τεύχη του «Τρίποντου» και φύλλα αθλητικών εφημερίδων. Η «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση βρέθηκε να γειτονεύει με πρωτοσέλιδο του Στόγιαν Βράνκοβιτς και το «Κόκκινο και το Μαύρο» του Σταντάλ με συνέντευξη του «βουνού» Βάντσικ και του Κριστόφ Βαζέχα.
Στο γήπεδο, με τον αδελφό μου και τους φίλους του, γινόμουν πάντα «κουμπαράς» και «περίπτερο», γιατί μου φόρτωναν όλα τα ψιλά και τους αναπτήρες τους για να μην τους τα κρατήσουν στον έλεγχο- σπίρτα ποτέ δεν κουβαλούσαμε, τι είμαστε, τίποτα φλώροι; Με το πέρασμα των χρόνων η γηπεδική μου παρουσία αραίωσε, αλλά το κύκνειο άσμα μου ήταν αγώνας βόλεϊ, συντροφιά με τον άνδρα που, παραδόξως, παρότι αίφνης στο ΟΑΚΑ ανακάλυψε μια πτυχή μου που δεν είχε ξαναδεί ποτέ -και δεν φανταζόταν- αργότερα με παντρεύτηκε.
Με αυτό το background, έρχεται η στιγμή που επιστρέφω στη δουλειά από την άδεια μητρότητας. Είμαι έτοιμη για τις λίγο θολές πρώτες ώρες, μέχρι να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου. Αλλά όταν κάθομαι στον υπολογιστή και τον ανοίγω, τίποτα δεν θα μπορούσε να με έχει προετοιμάσει για τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο που με υποδέχθηκε στην οθόνη! Εμένα; Εμένα! Που έχω προλάβει να δω live στο γήπεδο τον Δημήτρη Σαραβάκο και τον Χουάν Χοσέ Μπορέλι; Εμένα που μπορούσα να «οσμιστώ» αν θα μπει γκολ το περίφημο «φάλτσο» του Φραντζέσκου; Που πρόλαβα στην ομάδα τους δύο Γιώργους Γεωργιάδηδες, του Σάββα και του Χαραλάμπους; Που θυμάμαι σαν χθες την ιστορική κούρσα του Δώνη και την πάσα στον Βαζέχα, στο περίφημο 0-1 επί του Άγιαξ, κι ετοιμαζόμουν να βγάλω εισιτήριο για τον τελικό με τη Γιουβέντους στην Ιταλία; Εμένα, που έχω γυρίσει από το ΟΑΚΑ στο Κολωνάκι με τα πόδια, γιατί έχω πάει γήπεδο με τον μπαμπά μου κι εκείνος δεν θέλει να μπούμε στο τρένο (αχ, μπαμπάδες…); Που πρόλαβα τον Αλβέρτη σχεδόν αμούστακο και τον παρακολούθησα να καθιερώνεται αρχηγός;
Με διακριτικές κινήσεις, απαλές, σαν να παίζει χεβιμεταλάς Ramones σε Steinway πιάνο, εξαφανίζω το ερυθρόλευκο φόντο και βάζω το πρέπον. Και ήρεμη πια, μετά την καταιγίδα, τελειώνω την πρώτη μέρα στη δουλειά κι επιστρέφω σπίτι.
Με την ίδια καλή διάθεση επιστρέφω την επομένη, και, αχάραγα, με υποδέχεται πάλι το δαφνοστεφανωμένο αγόρι. Αυτή τη φορά, μάλιστα, με την οθόνη κλειδωμένη, να μην μπορώ να το στείλω πίσω στους κακοήθεις που το τοποθέτησαν εκεί! Αφού ξεκλειδώνω την οθόνη, με τις ίδιες πάλι απαλές κινήσεις κατά τις οποίες το πληκτρολόγιο ακούγεται σαν να έχουν έρθει οι Stomp, βάζω στο φόντο τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς από τη βράβευσή του, το 2014.
Μετά τις «εχθροπραξίες», η ώρα της εκεχειρίας έχει φτάσει. Ή έτσι νόμιζα, διότι, πράγματι, έρχεται ο καταραμένος Αύγουστος του 2015. Και μια ωραία πρωία, ανοίγω τον υπολογιστή και με υποδέχεται ένα καμπαναριό. Εκτός από τους αυθεντικά λαϊκούς στίχους, που αναφέρονται παραπάνω, μου έχουν γράψει επίσης «Σώπα, όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι γκαμπάλες». Με την παγκοίνως γνωστή αγάπη των συναδέλφων Νίκου και Γιώργου για την ποίηση, το εκλαμβάνω ως φόρο τιμής στον Γιάννη Ρίτσο. Και κάπως έτσι η ιστορική κόντρα του μικρόκοσμού μας γράφεται στο φύλλο αγώνα κι ακούγεται η σφυρίχτρα της λήξης…
