Η μητρότητα δεν είναι πάντα ροζ. Δεν είναι πάντα αυτονόητη. Δεν έρχεται εύκολα, ούτε εξελίσσεται πάντα ομαλά. Είναι όμως η πιο αληθινή και μεταμορφωτική εμπειρία που μπορεί να βιώσει μια γυναίκα.

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, γυναίκες διαφορετικές, από διαφορετικούς χώρους και ηλικίες, μοιράζονται δημόσια τις δικές τους αλήθειες για το ταξίδι της μητρότητας – με ειλικρίνεια, συγκίνηση, αλλά και τόλμη.

Η Καλομοίρα περιγράφει το σοκ των πρώτων ημερών ως μαμά:
«Οι πρώτες μέρες ήταν χάλια. Οι πιο δύσκολες στιγμές, μέρες, μήνες… Νόμιζα ότι στην αρχή δένεσαι και αναρωτιόμουν “γιατί δεν δένομαι με τα παιδιά;”. Νομίζω μου πήρε τέσσερις μήνες. Είχα τόσο αγωνία. Αφού όταν ήταν να φέρω το παιδί στο σπίτι από το νοσοκομείο… Δεν ήθελα να τον φέρω σπίτι. Ήθελα να είμαι με τους γιατρούς. Να φέρω τους γιατρούς σπίτι μου».

Η Έλενα Μπουζαλά δίνει φωνή στην εσωτερική σύγκρουση κάθε μητέρας που παλεύει να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στη φροντίδα του παιδιού και την προσωπική της ταυτότητα:
«Μου λέει ο γιος μου καμιά φορά “γιατί έχεις νεύρα;”. Του λέω “δεν έχω νεύρα, είμαι κουρασμένη”. Είχα μάθει να ελέγχω το σώμα μου, να ξέρω πού είναι τα μπράτσα μου, πού είναι τα πόδια μου. Όταν γέννησα, αυτό χάθηκε… Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε superwomen. Να καταλάβουμε ότι μπορεί κάποια πράγματα να μην τα κάνουμε, έχοντας και το παιδί. Και δεν πειράζει».

Η Μάρα Δαρμουσλή, έχοντας γίνει μητέρα σε διαφορετικές ηλικίες, αποκαλύπτει τη διαφορά στην εμπειρία:
«Ουσιαστικά βιώνω για πρώτη φορά τη μητρότητα, γιατί την πρώτη φορά με τον μεγάλο δεν την απόλαυσα. Όπως κάθε Ελληνίδα τρεχάμενη, εργαζόμενη σύζυγος, δεν την απόλαυσα. Στα 40, όταν το προσδοκάς και το ζεις και μπορείς και το χαίρεσαι, το νιώθεις και το απολαμβάνεις αλλιώς. Όμως, έχεις άλλα κουράγια στα 23…».

Η μητρότητα όμως δεν είναι πάντα κάτι που έρχεται εύκολα. Η Όλγα Κεφαλογιάννη μιλά για τον δύσκολο δρόμο:
«Αν πραγματικά θέλεις να γίνεις μάνα, αξίζει να το προσπαθήσεις. Πλέον, υπάρχουν και τα μέσα και γι’ αυτό έχω μιλήσει ανοιχτά και για την εξωσωματική γονιμοποίηση… Σέβομαι και τις γυναίκες που αποφασίζουν να γίνουν μητέρες μόνες τους».

Σε ανάλογο τόνο, η Ζήνα Κουτσελίνη περιγράφει έναν επίμονο και μακροχρόνιο αγώνα:
«Ξεκίνησα να κάνω την πρώτη μου εξωσωματική σε ηλικία 33 ετών. Προς το τέλος, φούλαρα τις μηχανές και έκανα απανωτές. Έφτασα αισίως τις εννιά. Είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπω ξανά σε αυτή τη διαδικασία. Θα πιστέψω στη δύναμη του Θεού και θα πω “αν ο Θεός θέλει να μου το δώσει, θα το περιμένω με ανοιχτή την αγκαλιά…”».

Η Ελένη Πετρουλάκη από την άλλη, αποκαλύπτει πως, παρά τις πολλές προσπάθειες εξωσωματικής, η μητρότητα τελικά ήρθε με τον πιο απρόσμενο τρόπο:
«Εγώ και σκεφτόμουν πως ό,τι προσπάθειες κι αν κάνω, θα μείνω φυσιολογικά, όπως και τελικά έγινε στην πορεία. Έχω κάνει 10 χρόνια προσπάθειες με εξωσωματικές… Έγιναν τελείως φυσιολογικά».

Η Ελένη Φουρέιρα παραδέχεται ανοιχτά πως το όνειρο της μητρότητας παραμένει ζωντανό, αλλά όχι πάντα εύκολο:
«Ιδανικά θα ήθελα να έχω ήδη δύο παιδιά, απλά δεν είναι για όλες τις γυναίκες εύκολο».

Η μητρότητα δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο. Είναι κόπωση, λαχτάρα, δοκιμασία, απώλεια ελέγχου, σιωπηλή δύναμη και μια ανεξάντλητη πηγή αγάπης. Και πάνω απ’ όλα, είναι μια εμπειρία που δεν έχει “σωστό” δρόμο – είναι μοναδική για την καθεμία.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες. Σε όσες είναι, σε όσες προσπαθούν, σε όσες ονειρεύονται να γίνουν.