Μία από τις πιο αγαπημένες παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν, είναι το «NINA / where are you my de@r?» της Ειρήνης Φαναριώτη, που επέστρεψε για λίγες βραδιές στο Θέατρο Αργώ και δεν γίνεται να χάσεις.
Το «NINA / where are you my de@r?» σημείωσε αλλεπάλληλα sold out και τις δύο φορές που παίχτηκε, είναι ένα one woman show, που μιλάει για τις σκέψεις, τις αγωνίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μία γυναίκα που, έχοντας περάσει τα 30, βρίσκεται στο μεταίχμιο της επαγγελματικής, προσωπικής και οικογενειακής της ζωής. Με έντονο χιουμοριστικό στοιχείο και μουσικά ιντερμέδια που ντύνουν τη δράση μοναδικά, δεν είναι τυχαίο που η παράσταση αγαπήθηκε από κοινό και κριτική, ενώ σύστησε στον θεατρικό κόσμο την Ειρήνη Φαναριώτη ως δημιουργό.
Με αφορμή την επιστροφή της παράστασης, η Ειρήνη Φαναριώτη μίλησε στο Newsbeast.
– Το NINA / where are you my de@r? επέστρεψε μετά από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε. Περίμενες αυτή την καθολική και θερμή αποδοχή από το κοινό;
Δεν περίμενα κάτι για να είμαι ειλικρινής. Όταν αποφάσισα να ανεβάσω την Nina/where are you my de@r?, το μόνο που με ενδιέφερε πραγματικά ήταν να το κάνω. Να επικοινωνήσω στο κοινό αυτό το κείμενο. Και κάθε μα κάθε βραδιά για μένα είναι ξεχωριστή και απολαμβάνω το κέρδος αυτής της σύνδεσης με το θεατή.
– Όταν ένα έργο είναι εμπνευσμένο από πραγματικές καταστάσεις, το κοινό συνδέεται πιο εύκολα;
Το κοινό αναζητά πάντα να συνδεθεί. Θέλει να νιώσει, θέλει να καταλάβει. Έρχεται στο θέατρο για να συν κινηθεί. Αυτό σαν δημιουργός και ερμηνεύτρια πρέπει να το λάβεις υπόψιν σου. Στην περίπτωσή μου είναι κάτι ακόμη πιο απόλυτο. Δεν μπορώ πια να πω μια ιστορία στη σκηνή που να νιώθω πως δεν αγγίζει το θεατή. Συγκεκριμένα στη Nina που μιλάμε για πραγματικές ιστορίες, είναι όντως ακόμη πιο ισχυρό αυτό που συμβαίνει. Νιώθεις την ενέργεια, τη θερμότητα που παράγεται στην αίθουσα. Στην συμμετοχή του κόσμου. Αχ, αυτό το πράγμα, όταν ο κόσμος που είναι από κάτω συμμετέχει, τι δώρο είναι αυτό! Παίρνω θάρρος, πιστεύω ξανά στον άνθρωπο, αγαπώ τη δουλειά μου, επιστρέφω στο σπίτι και σκέφτομαι το επόμενο έργο.
– Η ιστορία της Στέλλας είναι η δική σου προσωπική εμπειρία; Πώς προέκυψε το «NINA / where are you my de@r?»;
Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι αυτοβιογραφικό. Η Στέλλα σε ένα μεγάλο βαθμό είμαι εγώ κι όλες οι γυναίκες που υπάρχουν μέσα μου. Η μαμά μου, οι γιαγιάδες μου, οι μανάδες τους. Δεν έχω ιδέα πώς προέκυψε η Nina/where are you my de@r?. Μεγάλωνε μαζί μου υποθέτω, ζούσε μέσα στα χρόνια κι ωρίμαζε μέσα μου, δίπλα μου, γύρω μου. Ήρθε και βγήκε στη σκηνή σαν μια φυσική εξέλιξη. Δεν υπήρξε κάποια συζήτηση ή κάποια τολμηρή απόφαση. Ήταν σα να άνοιξε μια μέρα η πόρτα και να εμφανίστηκε η Nina. Όχι σα μια άγνωστη. Αλλά σα μια φίλη, έναν δικό μας άνθρωπο που ξέραμε καλά και περιμέναμε καιρό.
– Γιατί επέλεξες να είναι μονόλογος;
Δεν είχα χρήματα για άλλους ηθοποιούς. Δε μπορώ να αναλάβω την ευθύνη άλλων ανθρώπων όταν δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορώ να τους πληρώσω.
– Πώς είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου σε ένα τόσο προσωπικό έργο και έντονα συναισθηματικό; Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε στην παράσταση;
Ναι! Δεν έχω ιδέα πως είναι αυτό που κάνω. Δεν μπορώ να το δω και δεν το έχω δει ποτέ. Όταν κοιτάζω βιντεάκια από αποσπάσματα που τραβάνε φίλοι λέω “έτσι παίζω; Και τι τους αρέσει;”. Αλλά αυτό εμπεριέχει και μια τεράστια απελευθέρωση του εαυτού και της εικόνας μου. Μπαίνω στην ιστορία με τα χίλια και ξεχνάω να μην καμπουριάζω ή να μην κάνω έντονες γκριμάτσες. Γίνομαι η Στέλλα που είναι εγώ. Φοβόμουν την έκθεση κάτι τόσο προσωπικού αλλά ταυτόχρονα την ήθελα πολύ. Ήθελα να ανοίξω αυτό το δίαυλο με τον κόσμο. Μετά από 3 γύρους ανεβάσματος μπορώ να πω πως έχω αλλάξει. Με έχει αλλάξει αυτή η επαφή με τον κόσμο. Με γέμισε!
– Ποια είναι η Στέλλα και γιατί συνδέθηκαν οι γυναίκες – θεατές τόσο πολύ με την ηρωίδα σου; Ποια δικά τους κομμάτια βλέπουν σε αυτήν;
Η Στέλλα είναι αντιηρωίδα. Δεν έχει να διηγηθεί καμία πετυχημένη ιστορία. Οι γυναίκες ταυτίστηκαν μαζί της γιατί κουράστηκαν να πρέπει να είναι τέλειες και να τα καταφέρνουν όλα σε μια κοινωνία που τους πάει κόντρα, τις δοκιμάζει και τις αμφισβητεί διαρκώς. Η Στέλλα παραδέχεται την ήττα και την κούρασή της. Αυτό ανακούφισε τις γυναίκες.
– Στο έργο αναφέρεσαι και στην πίεση της μητρότητας. Πώς παρουσιάζεται στην παράσταση; Είναι ένα δύσκολο θέμα και βλέπουμε, ειδικά τελευταία πως όλοι έχουν άποψη, ενώ έχει γίνει και «μόδα» στις πρωινές εκπομπές να ρωτάνε για θέματα που σχετίζονται με τη μητρότητα, τους πάντες και στο πόδι.
Εντάξει είναι ένα θέμα που πουλάει. Μην ξεχνάμε πως η γυναίκα της δικής μου γενιάς ανήκει στην πρώτη γενιά που μπορεί να πει ευθαρσώς “δεν θέλω να κάνω παιδιά”. Όχι δεν μπορώ. Αυτό προφανώς δεν αρέσει. Γιατί ο έλεγχος που ασκείται ανά τους αιώνες στη γυναίκα και στο σώμα της είναι προνόμιο των ανδρών και της ευρύτερης κοινωνίας που δεν θέλουν να το χάσουν. Γι ‘αυτό και όλοι θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να έχουν άποψη. Ok, παίζονται διάφορα παιχνίδια τώρα γύρω από ένα τόσο σημαντικό και προσωπικό θέμα και καταντάει γελοίο. Αλλά είναι σημάδι των καιρών ο ευτελισμός της ύπαρξης.
– Αγγίζεις και άλλα θέματα, όπως η ψυχική υγεία, η απώλεια, η μοναξιά. Υπήρξε κάποιο θέμα που φοβήθηκες να καταπιαστείς;
Την απώλεια. Κι ακόμη τη φοβάμαι. Όταν φτάνει εκείνη η στιγμή στην παράσταση που πρέπει να πω για την απώλεια κάτι μέσα μου φωνάζει “όχι πάλι”. Κι όμως επιμένω, δεν το εγκαταλείπω. Γιατί γνωρίζω πως αφορά πολλούς ανθρώπους και ξέρω πως βοηθάω μιλώντας για την απώλεια. Ουσιαστικά για τη μάχη του ανθρώπου με το θάνατο που είναι και η βασική του αγωνία. Ο φόβος του θανάτου, ο φόβος της απώλειας. Μου θυμίζει ένα όνειρο, που πηγαίνω στην κηδεία κάποιου δικού μου ανθρώπου και λέω “όχι πάλι, δεν έχω προλάβει να συνέλθω”. Τελικά ποτέ δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις. Απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτή την πραγματικότητα.
– Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα μία γυναίκα που έχει περάσει τα 30;
Το λιγότερο το γεγονός πως ενώ η ίδια αλλάζει πολύ σε σχέση με το παρελθόν και με το πως αντιμετώπιζαν τη ζωή τους οι προηγούμενες γενιές γυναικών, δυστυχώς η κοινωνία κι ο τρόπος έκφρασης και σκέψεις σε θέματα που αφορούν τις γυναίκες παραμένουν το ίδιο στερεοτυπικά κολλημένα και προσβλητικά. Σε μια φράση που αφορά στις γυναίκες μπορείς να ακούσεις από μία έως και τρεις λάθος διατυπωμένες λέξεις σε συνδυασμό. Από εκεί και πέρα καθημερινά υποτιμητικά σχόλια, σεξιστικές συμπεριφορές στον εργασιακό χώρο, κακοποιητικές συμπεριφορές στο οικογενειακό περιβάλλον, γυναικοκτονίες, διακρίσεις σε θέματα αμοιβών, πιέσεις να αποδείξουν πως τα κάνουν όλα τέλεια. Κι αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
– Και τι φοβάται περισσότερο;
Δεν ξέρω τι φοβάται. Η κάθε μια γυναίκα αντιμετωπίζει τους δικούς της δαίμονες. Αυτό που διαπιστώνω όμως είναι ότι ρωτάμε πολύ πιο συχνά και πιο εύκολα μια γυναίκα απ ‘ότι έναν άντρα, τι φοβάται. Αυτό πρέπει να μας προβληματίζει πολύ. Δεν είναι μια ερώτηση που συνοδεύει τους άνδρες. Τι φοβάσαι; Σάμπως κι εκείνοι δε φοβούνται ή δεν έχουν δικαίωμα να φοβούνται τίποτα. Προσωπικά φοβάμαι τη βία. Είμαι πάντα σε εγρήγορση όταν γυρίζω σπίτι αργά μετά το θέατρο. Έχω πάντα το νου μου και πολλές φορές έχω φτάσει σε όριο πιστεύοντας πως κάποιος θα μου κάνει κακό. Έχω πέσει θύμα κακοποίησης σε πολύ νεαρή ηλικία σε προσωπική σχέση. Δεν είχα τέτοιες συμπεριφορές στο οικογενειακό μου περιβάλλον κι έτσι δεν είχα φίλτρο και δεν ήξερα από που μου ήρθε. Είχα σοκαριστεί. Με έχει ακολουθήσει άντρας μέχρι το σπίτι αναγκάζοντάς με να τρέξω να κλειδωθώ μέσα στην είσοδο. Επίσης από το φιλικό μου περιβάλλον. Όταν τα φέρνω στο μυαλό μου θυμώνω πολύ. Θυμώνω γιατί με έκαναν να φοβάμαι. Και θυμώνω γιατί για αρκετά χρόνια προσπαθούσαν να με κάνουν να πιστεύω πως έφταιγα εγώ γι’ αυτές τις συμπεριφορές αυτών των ατόμων. Όσο αντέχω κι όσο γράφω ιστορίες αυτοί οι άνθρωποι θα υπάρχουν πάντα μέσα σ’ αυτές με το όνομά τους.
– Όλα αυτά τα ενοχικά στερεότυπα με τα οποία βομβαρδίζουν τη γυναίκα σήμερα, την έχουν κάνει και περισσότερο ενοχική;
Πάντα ήταν ενοχική η γυναίκα. Τα στερεότυπα υπήρχαν πάντα απλώς δε τα λέγαμε στερεότυπα. Η ενοχή υπήρχε πάντα απλώς ήταν “κανονικό” το να τη νιώθει μια γυναίκα. Γιατί στα μάτια όλων και στα δικά της βέβαια ήταν και είναι ένοχη από την Εύα ακόμη και το περιβόητο μήλο. Η γυναίκα είναι η μορφή της αμαρτίας. Είναι ένοχη.
– Το «NINA / where are you my de@r?» είναι μία αυστηρά γυναικεία παράσταση; Γιατί να έρθουν να την δουν και οι άντρες;
Γιατί είναι μια αυστηρά ανθρώπινη παράσταση. Έχει αυτοσαρκασμό, χιούμορ, ενσυναίσθηση. Όσα λέγονται μας αφορούν όλ@. Είναι διαχρονικά. Ίσως πιο πολύ τους άντρες, αν πρέπει να διαλέξω.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Το πρωτότυπο έργο της Φαναριώτη, που είναι εμπνευσμένο από πραγματικές καταστάσεις και περιστατικά, φέρνει επί σκηνής την αγωνία για επιβίωση, τα αδιέξοδα των προσωπικών σχέσεων, την πίεση της μητρότητας, τις ματαιώσεις της καριέρας, τον πόνο της απώλειας. Η Στέλλα, η ηρωίδα, προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις καθημερινές συγκρούσεις και τις προσκλήσεις της εποχής, να μετριάσει τις προσδοκίες της προκειμένου να συνεχίσει. Μέσα στους έντονους ρυθμούς, αισθάνεται σαν ένα μικρό ελάφι, που παρότι θέλει να τρέχει ελεύθερο, αναγκάζεται να περιοριστεί και να πολεμήσει ενάντια σε όλα.
Ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο – Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Ειρήνη Φαναριώτη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδώρα Γεωργακοπούλου
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου
Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
Μουσική Σύνθεση: Gary Salomon
Βίντεο παράστασης: Βασίλης Αντωνόπουλος
Παραγωγή: Terre de Semis Theatre Group
Ακούγεται η φωνή του Παναγιώτη Γαβρέλα
Εισιτήρια: 15 ευρώ – μειωμένο: 12 ευρώ
Προπώληση: more.com
Θέατρο Αργώ: Ελευσινίων 13-15, Μεταξουργείο, τηλ. 210 5201684
