Η Ευρυδίκη δεν χρειάζεται συστάσεις. Τριάντα χρόνια τώρα στη δισκογραφία, καταφέρνει μέχρι και σήμερα να μας συγκινεί και να μας ταξιδεύει με τη μελωδική φωνή της, σε κάθε μουσικό μονοπάτι που επιλέγει κάθε φορά.

Εξάλλου, είναι από τις λίγες τραγουδίστριες που δε στάθηκε στις ταμπέλες, αφού όπως λέει και η ίδια στο Newsbeast: «Δεν μου αρέσει να με βάζω σε κουτάκια», και δοκιμάζεται σε διάφορα είδη και μουσικά μονοπάτια, έχοντας δίπλα της το πιστό κοινό που την ακολουθεί και μεγαλώνει, όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι, μόνο έκπληξη δεν αποτελεί η άκρως επιτυχημένη παράστασή της, «La Bohème» που είναι αφιερωμένη στο γαλλικό τραγούδι και η οποία μετά τα απανωτά sold out, επιστρέφει δυναμικά στη σκηνή του Half Note Jazz Club, για να χαρίσει στο κοινό ξανά μια μουσική εμπειρία και να το πάρει μαζί της σε ένα μουσικό ταξίδι στο Παρίσι.

Η παράσταση – την Παρασκευή 24 έως και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου – είναι ένα νοσταλγικό πέρασμα από τις γειτονιές της Πόλης του Φωτός, μέσα από τραγούδια που άφησαν εποχή και αγαπήθηκαν όσο λίγα. Μελωδίες που ξυπνούν μνήμες και μας μεταφέρουν σε πιο ρομαντικές και ξέγνοιαστες εποχές.

Με αφορμή την επιστροφή της στο Half Note Jazz Club, η Ευρυδίκη μίλησε στο Newsbeast για όλα.

– Επιστρέφετε στο Half Note μετά τις προηγούμενες sold out εμφανίσεις σας με την παράσταση «La Bohème». Τελικά, το ελληνικό κοινό αγαπάει το γαλλικό τραγούδι; Αγαπάει εσάς και σας εμπιστεύεται σε κάθε εγχείρημα ή είναι όλα μαζί;

Νομίζω είναι όλα μαζί. Το γαλλικό τραγούδι έχει κάτι που αγγίζει τους Έλληνες. Έχει ρομαντισμό, συναίσθημα, πάθος… Αλλά ναι, νιώθω και μια μεγάλη αγκαλιά από τον κόσμο. Έρχεται μαζί μου όπου κι αν πάω μουσικά, και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Είναι μια σχέση εμπιστοσύνης, που χτίστηκε με τα χρόνια, με αλήθεια και αγάπη.

– Για εσάς τι σημαίνει το γαλλικό τραγούδι;

Είναι σαν επιστροφή στα πρώτα μου ακούσματα. Μεγάλωσα με Piaf, Brel, Aznavour, Dalida, Moustaki…
Για κάποιο λόγο πάντα με συγκινούσε αυτή η μουσική… ίσως γιατί έχει ψυχή. Δεν είναι απλώς όμορφες μελωδίες, είναι ιστορίες. Κι όταν τις τραγουδάς, νιώθεις ότι μπαίνεις μέσα σε έναν άλλο κόσμο που για μένα είναι μαγικός.

– Στο μυαλό μου σας έχω ως μία καλλιτέχνιδα που της αρέσει να δοκιμάζεται μουσικά, να πειραματίζεται, ακόμη και να ρισκάρει. Είναι έτσι;

Είναι ακριβώς έτσι. Αν δεν δοκιμάζομαι, κουράζομαι, βαριέμαι. Μου αρέσει να ψάχνομαι, να ανακαλύπτω νέους ήχους, να πειραματίζομαι, να παίζω με το απρόβλεπτο παρουσιάζοντας και μια άλλη πλευρά μου στο κοινό. Ακόμα κι αν κάτι δεν βγει όπως το φανταζόμουν, πάντα κάτι μαθαίνω και γίνομαι καλύτερη.

– Είναι και πιο δημιουργικό να δοκιμάζετε διάφορα είδη μουσικής;

Ναι, γιατί κάθε είδος σού ανοίγει άλλες πόρτες. Άλλη ενέργεια έχει το ροκ, άλλη η ποπ μουσική, άλλη το γαλλικό τραγούδι. Και όλα αυτά, στο τέλος, με βοηθούν να καταλάβω λίγο καλύτερα ποια είμαι. Δεν βλέπω τη μουσική σαν κουτάκια. Είναι όλα μαζί ένας κόσμος, απλώς αλλάζει ο τρόπος που τον εξερευνάς.

– Αλήθεια, υπάρχουν όρια στη μουσική;

Όχι, και ευτυχώς. Ή μάλλον, αν υπάρχουν, τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι, από φόβο ή από συνήθεια. Η μουσική είναι ελευθερία, είναι χώρος να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να χρειάζεται να εξηγείς πολλά. Κάνεις απλά αυτό που αισθάνεσαι. Αφήνεις την καρδιά σου να σε καθοδηγεί και μόνο τότε νιώθεις αληθινός καλλιτέχνης.

– Με τις ταμπέλες πώς τα πάτε; Φοβηθήκατε μήπως σας κολλήσουν την ταμπέλα της ποπ τραγουδίστριας;

Όχι, καθόλου. Η ποπ είναι μέρος μου, και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Ήταν η αρχή μου, η εποχή που με γνώρισε ο κόσμος και εξακολουθεί να είναι ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά πάντα ήξερα ότι δεν θα μείνω μόνο εκεί. Δεν μου αρέσει να με βάζω σε κουτάκια και ευτυχώς, ούτε ο κόσμος το κάνει πια. Με έχουν δεχτεί όπως είμαι, με όλες μου τις πλευρές.

– Ξεκινήσατε πριν τρεις δεκαετίες. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, τι έχει αλλάξει στο ελληνικό τραγούδι; Και είναι προς το καλύτερο ή όχι;

Πάρα πολλά. Τότε τα πράγματα ήταν πιο «χειροποίητα», πιο αργά και για μένα που τα έζησα ήταν και πιο συναισθηματικά. Τουλάχιστον όπως εγώ τα αντιλαμβανόμουν. Σήμερα όλα τρέχουν. Υπάρχουν μεν απίστευτα εργαλεία, αλλά λείπει λίγο η υπομονή, το «να ζήσεις» ένα τραγούδι και χάνεται ίσως ένα σημαντικό κομμάτι της αλήθειας ή της χαράς της δημιουργίας. Από την άλλη, βλέπω νέους ανθρώπους που γράφουν με πάθος και ουσία, κι αυτό με χαροποιεί. Η μουσική αλλάζει, όπως αλλάζει κι ο κόσμος.

– Σε εσάς μέσα σας ως καλλιτέχνιδα τι έχει αλλάξει από τότε;

Έχω ηρεμήσει πολύ. Παλιά ήθελα να τα κάνω όλα, να αποδείξω πράγματα. Τώρα πια, κάνω μόνο ό,τι με εκφράζει. Αν δεν το νιώθω, δεν το κάνω. Και αυτό είναι λυτρωτικό. Θέλω να τραγουδάω αλήθειες, όχι απλώς νότες.

– Μέσα σε αυτά τα χρόνια, όμως, έχουν αλλάξει πολλά τριγύρω. Ας πούμε, τελευταία έχουμε την κουλτούρα της ακύρωσης. Πώς βλέπετε αυτό το φαινόμενο;

Είναι ένα περίπλοκο θέμα. Από τη μία, καλό είναι να υπάρχει ευαισθησία και να λέγονται πράγματα για τα οποία κάποτε σιωπούσαμε. Από την άλλη, δεν μπορούμε να σβήνουμε ανθρώπους με ένα κλικ. Αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο όταν χάνεται το μέτρο. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος, και δεν μπορείς να διαγράφεις ανθρώπους. Πρέπει να μιλάμε, να ακούμε και να καταλαβαίνουμε.

– Έχουμε και πρόσφατο παράδειγμα «cancel», με τη Γλυκερία, λόγω των συναυλιών της στο Ισραήλ. Πώς είδατε όλη αυτή την ιστορία;

Δε μου αρέσει να κρίνω συναδέλφους και ούτε πρόκειται να πάρω θέση. Επειδή όμως το συγκεκριμένο θέμα και η αντίδραση του κόσμου σε σχέση με τη Γλυκερία με στεναχώρησε πολύ αλλά και με προβλημάτισε θα ήθελα να πω τα εξής. Η Γλυκερία είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και μία από τις σημαντικότερες φωνές στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Έχει αποδείξει την αξία της και μέσα από την πορεία της ως καλλιτέχνιδα, αλλά και μέσα από τη στάση ζωής της και αξίζει μόνο τον σεβασμό μας. Το ότι οι άνθρωποι γινόμαστε δικαστές και δήμιοι συγχρόνως, χάνοντας την ευαισθησία μας, αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε. Δεν είναι ωραίο να μετατρέπουμε την κοινωνία μας σε ζούγκλα. Αυτή είναι δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα και είναι τρομακτική.

– Τι θα δούμε στις νέες σας εμφανίσεις στο Half Note;

Θα δείτε μια πιο ώριμη, πιο συναισθηματική πλευρά μου. Θα τραγουδήσω γαλλικά τραγούδια που αγαπώ, από Piaf μέχρι Zaz, έτσι όπως εγώ τα αισθάνομαι. Με τη συνοδεία εξαιρετικών μουσικών, του Αντώνη Παλαμάρη στο πιάνο και του Γιώργου Σχοινά στο ακορντεόν, έχουμε φτιάξει ένα πρόγραμμα γεμάτο συγκίνηση, ρομαντισμό, νοσταλγία και φυσικά πολλή πολλή αγάπη. Θέλω ο κόσμος να νιώσει ότι ταξιδεύει μαζί μας.

– Αγαπημένο σας γαλλικό τραγούδι και αν σημαίνει κάτι για εσάς;

Έχω πολλά αγαπημένα. Το «La Bohème», το «Dans le port d’ Amsterdam», το «Ne me quitte pas» και τα περισσότερα βεβαίως της Edith Piaf όπως το «La Vie en Rose». Το αγαπώ όχι μόνο γιατί είναι εμβληματικό, αλλά γιατί μου θυμίζει εμένα κοριτσάκι, να χορεύω στο σαλόνι, να τραγουδώ και να ονειρεύομαι. Κάθε φορά που το λέω στη σκηνή, νιώθω σαν να γυρίζω πίσω στο χρόνο. Και αυτό το ταξίδι είναι γεμάτο δώρα.

– Κυκλοφόρησε και το νέο σας τραγούδι, το «Άκου μπαμπά, άκου πατέρα». Αλήθεια, δεν θυμάμαι να με έχει αγγίξει τόσο πολύ ένα τραγούδι από το πρώτο άκουσμα και σίγουρα το ίδιο ισχύει και για πολύ κόσμο. Είναι αυτό μια δική σας προσωπική στιγμή;

Το «Άκου μπαμπά, άκου πατέρα» είναι κάτι πολύ δικό μου. Δεν το είδα ποτέ σαν ένα απλό τραγούδι. Είναι η ανάγκη μου να μιλήσω στον μπαμπά μου, να του πω πόσο μου λείπει και πόσο τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε. Κι αν αγγίζει κι άλλες ψυχές, είναι γιατί όλοι κουβαλάμε μέσα μας έναν «μπαμπά», έναν άνθρωπο που μας μεγάλωσε με αξίες, μας έμαθε να στεκόμαστε, να πιστεύουμε, να αγαπάμε. Γι’ αυτό λέω πως αυτό το τραγούδι δεν είναι μόνο δικό μου. Είναι για όλους όσους κρατάνε μέσα τους τον δικό τους «μπαμπά». Χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Πόλυ Κυριάκου και στον Σταύρο Σιόλα, τους δημιουργούς αυτού του τραγουδιού για το σπουδαίο δώρο που μου χάρισαν.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Στις δύο ώρες που διαρκεί η παράσταση, η Ευρυδίκη μετατρέπει τη σκηνή σε ένα ολάνθιστο γαλλικό βουλεβάρτο, όπου σχεδόν οσμίζεσαι τα πιο φίνα παριζιάνικα αρώματα και είσαι σχεδόν σίγουρος ότι από κάποια γωνία θα δεις να διασχίζει το δρόμο ο Brel, o Dassin ή ο Moustaki.

Από τον Charles Aznavour, την  Edith Piaf, τον Jacques Brel και τη Dalida μέχρι τη France Gal, τον Joe Dassin και τον George Moustaki, με την Ευρυδίκη να μας αποκαλύπτει μια άλλη πλευρά του μουσικού εαυτού της: αυτή μιας chanson ερμηνεύτριας που ξεπηδά κατευθείαν από το l’Alhambra ή το Théâtre de l’ABC, θυμίζοντάς μας πως η μουσική δε γνωρίζει σύνορα. 

Σε αυτό το μελωδικό της ταξίδι την πλαισιώνουν δύο εξαιρετικοί μουσικοί: O Αντώνης Παλαμάρης στο πιάνο και ο Γιώργος Σχοινάς στο ακορντεόν.

Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο 22:30 – Κυριακή 21:30
Half Note Jazz Club: Τριβωνιανού 17, Μετς
Τιμές εισιτηρίων: από 15€
Προπώληση: more.com
Πληροφορίες: 210 9213310