Οι χαμηλοί τόνοι του Α. Τσίπρα στην προχθεσινή ομιλία του στην εκδήλωση του ιδρύματος Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να εκτιμήθηκαν κυρίως από τους πολιτικούς του αντιπάλους και να του προσέδωσαν πόντους σ’ αυτό που ο ίδιος ονομάζει «άνοιγμα» στον κεντρώο χώρο, αλλά σίγουρα δεν εκτιμήθηκαν δεόντως στο εσωτερικό του κόμματός του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπήρξαν στελέχη του κόμματος που έλεγαν ότι οι σχέσεις μεταξύ Κ. Καραμανλή και Αριστεράς δεν ήταν σχέσεις συνομιλητών «με διαφορετικές προτάσεις και θέσεις», αλλά σχέσεις βαθιάς αντιπαλότητας και εχθρότητας τόσο κατά την προδικτατορική περίοδο της ΕΡΕ, όσο και κατά τη Μεταπολίτευση.
Με την μειοψηφία διαρκώς παρούσα να του υπενθυμίζει ότι στόχος είναι μια κυβέρνηση Αριστεράς και όχι μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς ή κεντροδεξιάς ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις γκρίνιες που ό ίδιος έγινε αποδέκτης στη συνεδρίαση της Δευτέρας για την παρουσία του στο Μέγαρο Μουσικής, από χθες το πρωί βλέπει να πληθαίνουν οι φωνές κατά της πολιτικής του ανοίγματος προς τα δεξιά.
Φωνές που εντείνονται και από την αυρινή παρουσία του στην εκδήλωση που διοργανώνει το Ινστιτούτο Ερευνών και Πολιτικής Στρατηγικής του Γ. Αρσένη. Και εδώ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπενθυμίζουν ότι ο Γ. Αρσένης, μετά την πρώτη «κεϊνσιανή» περίοδο των κυβερνήσεων Παπανδρέου, υπήρξε ο υπουργός του Σημίτη που «οργάνωσε το πρώτο νικηφόρο “έπος’’ του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, την κατάργηση της Επετηρίδας στους εκπαιδευτικούς».
Ακόμη και η «ανάκληση από την εφεδρεία» του Ν. Κωνσταντόπουλου ενόχλησε ορισμένους στην Κουμουνδούρου που έσπευσαν να θυμίζουν ότι στο διάστημα της απουσίας του από τα κοινά, είχε κινηθεί «είτε ως πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, είτε ως ‘‘διαθέσιμος’’ για Πρόεδρος της Δημοκρατίας»!
Για τους γνωρίζοντες ένα είναι σίγουρο: η αύρα της μπολιβαριανής επανάστασης που θα φέρει μαζί του αύριο από το Καράκας ο Α. Τσίπρας δεν φτάνει. Πρέπει σύντομα να πείσει την αριστερή του πτέρυγα ότι παραμένει πρώτα και πάνω απ’ όλα ριζοσπάστης και προσηλωμένος στο όραμα μιας κυβέρνησης της αριστεράς.
