Η Τζένιφερ Άνιστον ξεκαθαρίζει πως δεν θέλει να υιοθετήσει παιδιά, παρά τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει με τη γονιμότητά της.
Σε μια συνέντευξή της στο podcast «Armchair Expert» του Wondery+, η 56χρονη ηθοποιός αποκάλυψε τον απλό, αλλά ειλικρινή λόγο για τον οποίο δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να προχωρήσει σε υιοθεσία.
Όπως αναφέρει το People, η Άνιστον έχει μιλήσει ανοιχτά στο παρελθόν για τον αγώνα της με την υπογονιμότητα, αποκαλύπτοντας πως είχε δοκιμάσει εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) και έχει πλέον φτάσει στο σημείο να μη σκέφτεται πια την εγκυμοσύνη.
Το θέμα της υιοθεσίας προέκυψε όταν η συμπαρουσιάστρια, Μόνικα Πάντμαν, μίλησε για τη δική της εμπειρία με την κατάψυξη ωαρίων. Όταν η Πάντμαν εξομολογήθηκε ότι δεν είναι σίγουρη αν θέλει να κάνει παιδιά και πως ίσως «είναι εντάξει κι έτσι», ρώτησε την Άνιστον αν έχει βρει «γαλήνη» με την απόφασή της.
«Είναι πολύ γαλήνιο», απάντησε η Άνιστον. «Αλλά θα πω πως έρχεται ένα σημείο που δεν είναι πια στο χέρι σου. Κυριολεκτικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό».
«Όταν οι άνθρωποι μου λένε “Μα μπορείς να υιοθετήσεις”, η απάντησή μου είναι ότι δεν θέλω να υιοθετήσω», συνέχισε. «Θέλω το δικό μου DNA μέσα σε έναν μικρό άνθρωπο. Αυτός ήταν πάντα ο μόνος τρόπος για μένα, είτε θεωρείται εγωιστικό είτε όχι».
Αν και η ηθοποιός παραδέχτηκε πως είναι ένα θέμα που δεν της αρέσει να συζητά, αποκάλυψε πως υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκε για κάποιον: «Θα κάναμε ωραία παιδιά μαζί». Όμως, όπως είπε, αυτό το συναίσθημα «κρατάει τρία δευτερόλεπτα και φεύγει».
Η Άνιστον εξήγησε πως, όταν βρίσκεσαι «στην άλλη πλευρά», αρχίζεις να εξιδανικεύεις την ιδέα της μητρότητας, ακριβώς επειδή πλέον δεν εξαρτάται από εσένα. «Απλώς δεν ήταν μέσα στο σχέδιο, όποιο κι αν ήταν αυτό», είπε, προσθέτοντας ότι «είναι κάτι πολύ συναισθηματικό, ειδικά τη στιγμή που ακούς “αυτό ήταν”, γιατί είναι μια παράξενη στιγμή».
Σε παλαιότερη συνέντευξή της στο περιοδικό «Allure» το 2022, η Άνιστον είχε δηλώσει πως δεν έχει καμία απολύτως τύψη για τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα, μετά το ταξίδι της στη γονιμότητα «πριν από αρκετά χρόνια». «Εδώ είμαι σήμερα. Το πλοίο έφυγε», είχε πει τότε. «Νιώθω ανακούφιση πια, γιατί δεν υπάρχει πια αυτό το “Μπορώ; Ίσως. Ίσως. Ίσως”. Δεν χρειάζεται να το σκεφτώ ξανά».
