Σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος έχει μάθει να πολεμά τον εαυτό του, όπου οι καθρέφτες γίνονται εχθροί και οι αριθμοί στη ζυγαριά θεοί, μια επιστολή, όχι από κάποιον άλλον, αλλά από το ίδιο το σώμα, έρχεται να θυμίσει κάτι απλό και βαθιά ανθρώπινο: την ανάγκη για συμφιλίωση.

Ο πολιτισμός μάς έχει εκπαιδεύσει να επιπλήττουμε το σώμα μας, να το θεωρούμε ανεπαρκές, ατελές, πάντα «κάτι λιγότερο». Κι όμως, αυτό το σώμα, με την αμείωτη υπομονή του, εξακολουθεί να μας υπηρετεί, να αναπνέει, να επουλώνει, να αγαπά. Το σώμα είναι έτοιμο να δείξει καλοσύνη, απλά περιμένει το νου να του την ανταποδώσει.

Η ανάγνωση αυτής της επιστολής δεν είναι απλώς μια πράξη αυτοβοήθειας, αλλά μια πρόσκληση προς ειρήνη. Αν η κοινωνία σας δίδαξε να βλέπετε τον εαυτό σας μέσα από φακούς ντροπής και σύγκρισης, αυτά τα λόγια ίσως μπορέσουν να σας οδηγήσουν ξανά στην τρυφερότητα και στην εκτίμηση προς το σώμα που κουβαλά την ψυχή σας από την πρώτη ως την τελευταία σας ανάσα:

Αγαπητέ Νου,

Είμαι το σώμα σου. Και θέλω να σου μιλήσω, όχι με θυμό, αλλά με παράπονο και αγάπη. Θέλω να μου φέρεσαι με καλοσύνη. Ξέρεις πόσο οδυνηρό είναι να με κρίνεις αδιάκοπα;

Η σκληρότητά σου με καταρρακώνει, όπως η βροχή που χτυπά αλύπητα το ίδιο παράθυρο. Η συμπόνια σου, αντίθετα, με ανασταίνει. Χρειάζομαι να σταματήσεις να με εκφοβίζεις. Να θυμηθείς πως υπάρχω για να σε υπηρετώ, όχι για να με τιμωρείς.

Σε παρακαλώ, δείξε μου σεβασμό. Θρέψε με, όχι μόνο με τροφή, αλλά και με αγάπη. Άφησέ με να απολαμβάνω κάθε γεύση, κάθε ανάσα, κάθε άγγιγμα του ήλιου. Συντονίσου μαζί μου, άκου τις ανάγκες μου. Δώσε μου καθαρό αέρα, κίνηση, ξεκούραση, σιωπή και ανθρώπινη σύνδεση. Αυτά είναι το οξυγόνο μου.

Όταν με κατακλύζουν αισθήσεις και συναισθήματα, μην αποστρέφεις το βλέμμα σου. Ζήτησε τη βοήθεια της καρδιάς, εκείνη πάντα περιμένει, ανοιχτή και γενναία.

Κάποιες φορές, απλώς επιβράδυνε. Παρατήρησε με. Είμαι εδώ, ακούραστα παρών: αναπνέω, κυκλοφορώ αίμα, επουλώνω πληγές, χωνεύω τροφή, στηρίζω κάθε σου κίνηση. Και όλα αυτά, σιωπηλά, χωρίς να ζητώ τίποτε.

Αν μπορούσες μόνο να προσέξεις λίγο περισσότερο τις αναπνοές μου και λίγο λιγότερο τις ανήσυχες ιστορίες του νου σου… Κάθε αναπνοή είναι μοναδική, μια ανεπανάληπτη παράσταση ζωής. Και όμως, τη χάνεις, βυθισμένος σε σκέψεις που σε απομακρύνουν από το παρόν.

Όταν με κατακλύζεις με άγχος και ανησυχία, το νευρικό μου σύστημα χάνει την ισορροπία του. Ναι, είναι φτιαγμένο για να αντιδρά, αλλά όχι για να ζει αιχμάλωτο του φόβου. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να ξαναβρώ τη γαλήνη μου.

Κι εκείνες οι οθόνες… όταν βυθίζεσαι ατελείωτα σε εικόνες που δεν μας ωφελούν, με κουράζεις. Σου στέλνω σήματα δυσφορίας (ένα βάρος στο στήθος, ένα σφίξιμο στο στομάχι) αλλά συχνά δεν τα ακούς. Θέλω να τα προσέχεις. Είναι ο τρόπος μου να σου μιλήσω.

Κάνε, αν μπορείς, μια συνειδητή προσπάθεια να διαγράψεις τον προγραμματισμό που σε δίδαξε να με θεωρείς ατελές έργο προς διόρθωση. Δεν φταις εσύ, μα είμαστε μαζί σε αυτό. Αν με τιμωρείς, δεν μπορώ να προχωρήσω.

Σε χρειάζομαι. Σε χρειάζομαι να είσαι καλός μαζί μου. Να με αποδέχεσαι. Να σταματήσεις να με βρίζεις, να με συγκρίνεις, να με μετράς απέναντι στους άλλους. Κάθε φορά που με συγκρίνεις, χάνεις τη μοναδικότητα που κουβαλώ. Παραβλέπεις αυτή τη μία ζωή που έχουμε.

Ξέρω πως η κοινωνία σού έμαθε να με βλέπεις μέσα από παραμορφωτικούς καθρέφτες, γεμάτους στερεότυπα και ψευδαισθήσεις τελειότητας. Δεν είναι δικό σου σφάλμα. Μα είναι δική μας ευθύνη να αλλάξουμε την ιστορία.

Αναβάθμισε τον τρόπο που με σκέφτεσαι, ζήτα βοήθεια, αν χρειαστεί. Μην αφήσουμε άλλες πολύτιμες στιγμές να χαθούν.

Σε ευχαριστώ που με άκουσες. Ελπίζω αυτή τη φορά να με ακούσεις στ’ αλήθεια.

Ως τότε, θα συνεχίσω να αναπνέω, να χτυπώ, να επουλώνω, να κρατώ τη ζωή μας όρθια. Θα περιμένω την απάντησή σου.

Με αγάπη,
Το σώμα σου