«Το μόνο πολιτικό κόμμα που μπορεί τη στιγμή αυτή να πάει την Ελλάδα μπροστά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ», επισημαίνει με άρθρο του στο προσωπικό του ιστολόγιο ο Κώστας Λαπαβίτσας. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την άποψη ότι τα περιθώρια που υπάρχουν για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων είναι ελάχιστα και υποστηρίζει πως ακόμα και αν βρεθεί κάποιο κοινό πεδίο ανάμεσα στις προτάσεις της κυβέρνησης-δανειστών, «θα μας πάει ακόμη πιο μακριά από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και «στην ουσία θα έχουν νικήσει οι δανειστές».
«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε όντως δείγματα πολύ καλύτερης διαχείρισης της οικονομίας από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τους τέσσερις αυτούς μήνες, αλλά η μέγγενη των δανειστών άρχισε πλέον να έχει καταστροφικά αποτελέσματα», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Λαπαβίτσας για να καταλήξει:
«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει πραγματικά να αλλάξει την κοινωνία, να αποτρέψει την εθνική κατάπτωση, να βάλει την οικονομία σε πορεία ανάπτυξης και να κερδίσει μια νέα δυναμική θέση για την Ελλάδα στο διεθνές γίγνεσθαι, πρέπει να εξετάσει εναλλακτικούς δρόμους. Η γνώση και η ανάλυση υπάρχουν. Χρειάζεται πολιτική θέληση και αποφασιστικότητα.»
Ο κ. Λαπαβίτσας ασκεί δριμύτατη κριτική στα υπόλοιπα κόμματα. «Η ΝΔ σπαράσσεται από αρχηγικές διχόνοιες και υποχωρεί δημοσκοπικά, το Ποτάμι είναι παντελώς αναξιόπιστο και το ΠΑΣΟΚ ημιθανές. Η πρόταση και των τριών στην ουσία είναι να επιστρέψει η χώρα στο μνημονιακό καθεστώς. Το ΚΚΕ έχει χαθεί στους βάλτους του αριστερισμού. Ο δρόμος της Χρυσής Αυγής τέλος, αντιπροσωπεύει τον πλήρη εκτροχιασμό τη χώρας, κοινωνικά και εθνικά».
Επισημαίνει, ωστόσο, ότι «οι προτάσεις της κυβέρνησης αντιπροσωπεύουν έναν πολύ επώδυνο συμβιβασμό» και «πρέπει οπωσδήποτε να γίνει εσωτερική συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τις επιπτώσεις τους».
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι «η ευρωπαϊκή ελίτ έχει καλούς τρόπους και μιλάει ευγενικά, αλλά δεν υπάρχουν “φίλοι” μας. Όταν φτάσει η ώρα, οι ευγενικοί διαπραγματευτές γίνονται σκληροί, άτεγκτοι και κυνικοί», ενώ υπογραμμίζει ότι «οι δανειστές επιδιώκουν να δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε».
Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο του Κώστα Λαπαβίτσα στο μπλογκ του.
