Το βυθισμένο χωριό Κάλλιο στη Δωρίδα αναδύθηκε περαιτέρω, καθώς η στάθμη της τεχνητής λίμνης του Μόρνου συνεχίζει να υποχωρεί δραματικά, εξαιτίας της παρατεταμένης ξηρασίας που πλήττει την περιοχή.
Σπίτια, πέτρινα κτίσματα, δρόμοι και τα υπολείμματα του παλιού οικιστικού ιστού έρχονται ξανά στο φως, προσφέροντας ένα εντυπωσιακό, αλλά ταυτόχρονα ανησυχητικό θέαμα. Οι εικόνες που φτάνουν από την περιοχή αποκαλύπτουν την ιστορία που παρέμενε κρυμμένη κάτω από τα νερά, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την κρισιμότητα της κατάστασης.
Κάλλιο, το βυθισμένο χωριό
Σύμφωνα με τον δήμο Δωρίδος, το Κάλλιο είναι ημιορεινό χωριό στη Δωρίδα της Περιφερειακής Ενότητας Φωκίδος, σε υψόμετρο 390 μέτρα. Έχει πληθυσμό 63 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, και μαζί με το Κλήμα Λιδωρικίου και το Τριβίδι συναποτελούν την Τοπική Κοινότητα Καλλίου της Δημοτικής Ενότητας Λιδωρικίου του Δήμου Δωρίδος. Το Κάλλιο στο παρελθόν είχε σλαβική ονομασία. Ονομαζόταν Βελούχοβο, ονομασία που διατήρησε μέχρι το 1916, οπότε και μετονομάστηκε σε Κάλλιο από την παρακείμενη αρχαία πόλη Καλλίπολις.
Το χωριό βρισκόταν αρχικά στον χώρο, στον οποίο δημιουργήθηκε το 1980 η τεχνητή λίμνη που προέκυψε από την κατασκευή του φράγματος του Μόρνου. Για τον λόγο αυτό αρκετοί κάτοικοι μετακινήθηκαν κυρίως στην Αθήνα και στο Λιδωρίκι. Όσοι όμως παρέμειναν μετέφεραν το χωριό σε άλλη θέση, πάνω από τις όχθες της λίμνης, ενώ ο παλιός οικισμός καλύφθηκε από τα νερά της λίμνης, τα οποία κάλυψαν και τον ναό της Ευαγγελίστριας. Στα βορειοδυτικά του σημερινού χωριού βρίσκεται η «πηγή Καλλίου» από την οποία υδρευόταν το αρχαίο Κάστρο, οπού σώζονται ερείπια του ναού του Αγίου Νικολάου. Άλλο ένα ιστορικό κτίσμα που βυθίστηκε στα νερά είναι η πέτρινη (πιθανότατα βενετσιάνικη) θολωτή γέφυρα στη θέση «Χάνια του Βελούχοβου» που αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, καθώς και ο οικισμός Χάνια Στενού.
