Μετά την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη από το Εθνικό Θέατρο, τη θέση του Διευθυντή ανέλαβε ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος. Πώς έχει βιώσει αυτούς τους 10 μήνες που βρίσκεται στην συγκεκριμένη θέση; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Καθημερινή της Κυριακής ενώ μίλησε και για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, αλλά και το bulllying που έχει υποστεί.

«Το Εθνικό Θέατρο έχει αποσυνδεθεί πλέον από την υπόθεση Λιγνάδη. Το Εθνικό Θέατρο είναι ένας θεσμός, δεν είναι τα πρόσωπα, όλοι μας είμαστε προσωρινοί εδώ. Η συνεργασία μου με την Έρι Κύργια, που προηγήθηκε, ήταν πολύ καλή. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν το ανοιγοκλείσιμο των σκηνών μας εξαιτίας της πανδημίας πέρυσι στις γιορτές».

Ο Γιάννης Μόσχος, ξεκίνησε την συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο με μότο ένα θέατρο ανοιχτό σε όλους: φύλα, προσανατολισμούς, ηλικίες, χρώματα, σωματικές ιδιαιτερότητες, ιδεολογικές αντιλήψεις. Στην πράξη είναι εύκολο να γίνει όμως αυτό;

«Τίποτε δεν είναι εύκολο διότι είμαστε μια αρκετά κλειστοφοβική και συντηρητική κοινωνία, παρότι έγιναν βήματα προόδου. Πριν 10 χρόνια κανείς δεν άρθρωνε λέξη για τα δικαιώματα των τρανς ανθρώπων. Ακόμη κάποιοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει διεμφυλικό άτομο. Υπάρχουν τόσες ποικιλομορφίες, που και εγώ που είμαι ομοφυλόφιλος χάνομαι. Η επόμενη συζήτηση στο Εθνικό θα είναι για την ταυτότητα φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, διότι υπάρχει άγνοια της ποικιλομορφίας που υπάρχει. Μιλώντας με ανθρώπους που έχουν βαθιά γνώση του αντικειμένου, αιφνιδιάστηκα με το πόσα στερεότυπα έχω και εγώ».

Ο Γιάννης Μόσχος δημοσιοποίησε για πρώτη φορά τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ποιος είναι ο λόγος;

«Ήταν γνωστό στον κύκλο μου. Συνειδητοποίησα όμως ότι δίσταζα να το πω δημόσια από δειλία. Αντιλαμβάνομαι ότι, έχοντας αυτή τη θέση, έχει σημασία να το πω ανοιχτά, δεν έχω πρόβλημα. Προφανώς όμως είχα παλιότερα πρόβλημα. Γιατί να ντρέπομαι που γεννήθηκα έτσι;» απάντησε ο σκηνοθέτης.

Ο Γιάννης Μόσχος μίλησε και για τον εκφοβισμό που βίωσε «όχι τόσο στο σχολείο. Πολύ μπούλινγκ έφαγα στην κατασκήνωση που πήγαινα, ακόμη το θυμάμαι. “Eίσαι π…!” Ήταν πολύ τρομακτικό. Τώρα το λέω περήφανα “ναι είμαι π…”, οι λέξεις δεν είναι πρόβλημα».