Τα 25 πιο επιδραστικά εξώφυλλα περιοδικών όλων των εποχών – Η λίστα των New York Times

Αν και πολλοί σήμερα υποστηρίζουν ότι «το έντυπο έχει πεθάνει», τα περιοδικά εξακολουθούν να κουβαλούν μια αίγλη που σημάδεψε δεκαετίες και άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στον πολιτισμό. Μπορεί τα κέρδη και η απήχησή τους να έχουν μειωθεί, όμως τα εξώφυλλά τους παραμένουν ζωντανά τεκμήρια εποχών, εικόνες που όχι μόνο κατέγραψαν αλλά συχνά καθόρισαν τη δημόσια συζήτηση.

Οι New York Times ζήτησαν από μία επιτροπή ειδικών (την Γκέιλ Κινγκ, από το Oprah Daily, τον Πάτρικ Λι από το «T», τον Άνταμ Μος από το New York Magazine, τον Ντέιβιντ Ρέμνικ του «The New Yorker» και την εικαστικό Μάρθα Ρόσλερ) να επιλέξουν τα πιο επιδραστικά εξώφυλλα (κυρίως αμερικανικών) περιοδικών όλων των εποχών, με βασικό κανόνα το να μην επιτρέπεται να ψηφίσουν ένα δικό τους εξώφυλλο.

1.Μοχάμεντ Άλι, Esquire, Απρίλιος 1968

Ο Μοχάμεντ Άλι, λίγους μήνες μετά την άρνησή του να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό για θρησκευτικούς λόγους, αποκλείστηκε από το μποξ για τρία χρόνια. Στα τέλη του 1967 φόρεσε ξανά τα λευκά σορτς Everlast, όχι στο ρινγκ αλλά για τις ανάγκες μιας φωτογράφισης του Esquire. Ο φωτογράφος Καρλ Φίσερ και ο art director Τζορτζ Λόις τον έπεισαν να υποδυθεί τον Άγιο Σεβαστιανό, εμπνευσμένοι από τον πίνακα του Φραντσέσκο Μποτιτσίνι (1465). Με ψεύτικα βέλη κολλημένα με κόλλα και πετονιά, ο Άλι παρουσιάστηκε ως μάρτυρας που αντιστέκεται.

Στη συνέντευξη που συνόδευε το εξώφυλλο, ο άλλοτε προκλητικός μποξέρ δήλωσε: «Παίρνω θέση για αυτά που πιστεύω και είμαι χίλια τοις εκατό υπέρ της ελευθερίας των μαύρων ανθρώπων». Λίγο μετά την κυκλοφορία του τεύχους, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έδωσε στη φωτογραφία μια σχεδόν προφητική διάσταση.

2.«Αν Δεν Αγοράσεις Αυτό Το Περιοδικό, Θα Σκοτώσουμε Αυτόν Τον Σκύλο», National Lampoon, Ιανουάριος 1973

Το National Lampoon, που ξεκίνησε το 1970 από το Harvard Lampoon, έμεινε στην Ιστορία με το «Death» τεύχος του 1973. Στο εξώφυλλο, ο σκύλος Mr. Cheeseface κοιτάζει ανήσυχα ένα περίστροφο στραμμένο στο κεφάλι του, με τη φράση «If You Don’t Buy This Magazine, We’ll Kill This Dog». Η ιδέα ήταν του κωμικού Ed Bluestone, η φωτογραφία του Ronald G. Harris και η επιτυχία της βασίστηκε στο βλέμμα του σκύλου. Το εξώφυλλο έγινε εμβληματικό, επηρεάζοντας περιοδικά όπως το Spy και το George να δοκιμάζουν τα όρια της σάτιρας.

3.«Στιγμή χαράς», The New Yorker, Ιούλιος 2013

Τον Ιούνιο του 2013, δύο αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ (στις υποθέσεις Windsor v. United States και Hollingsworth v. Perry) άνοιξαν τον δρόμο για την ομοσπονδιακή αναγνώριση των γάμων ομοφύλων. Για να σηματοδοτήσει τη στιγμή, το The New Yorker δημοσίευσε ένα τρυφερό εξώφυλλο του καλλιτέχνη Jack Hunter: ο Μπέρτ και ο Έρνι από το «Sesame Street» κάθονται αγκαλιασμένοι στον καναπέ, με το φως της τηλεόρασης να προβάλλει τις σκιές τους, καθώς παρακολουθούν τους εννέα δικαστές.

Η εικόνα, λιτή και οικεία, υπαινίχθηκε με χιούμορ τις φήμες για τη σχέση των δύο χαρακτήρων, αλλά κυρίως καθρεφτίστηκε στην αγωνία και την ανακούφιση χιλιάδων ζευγαριών που περίμεναν την απόφαση. Αν και κάποιοι θεώρησαν ότι το περιοδικό απλοποίησε έναν μακρύ νομικό αγώνα, για πολλούς το εξώφυλλο αποτύπωσε με ευαισθησία την ουσία της στιγμής.

4.Έλεν ΝτεΤζένερις, Time, Απρίλιος 1997

Το 1997, η Έλεν ΝτεΤζένερις αποφάσισε να κάνει το πιο τολμηρό βήμα της καριέρας της. Αντί να ακολουθήσει την πρόταση του Μάικλ Άισνερ, επικεφαλής της Disney, να βάλει έναν σκύλο στη σειρά της «Ellen» για να τονώσει τα νούμερα τηλεθέασης, διάλεξε να αποκαλύψει τη δική της αλήθεια: η ίδια και η τηλεοπτική της ηρωίδα ήταν ομοφυλόφιλες.

Η αποκάλυψη έγινε με το εμβληματικό εξώφυλλο του Time, όπου η ΝτεΤζένερις χαμογελά πλατιά κάτω από τον τίτλο «Yep, I’m Gay». Οι λέξεις, απλές και δηλωτικές, πρότειναν ένα μέλλον όπου το coming out δεν θα ήταν πλέον «μεγάλη είδηση». Την εποχή εκείνη, ωστόσο, η κοινωνία δεν ήταν ακόμη έτοιμη· αντιδράσεις υπήρξαν, με γράμματα αναγνωστών που κατηγορούσαν το περιοδικό για προσβολή της «οικογενειακής ενότητας».

Με την πάροδο του χρόνου, το εξώφυλλο αναγνωρίστηκε ως κομβική στιγμή στην ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Το 2022, 25 χρόνια μετά, η ΝτεΤζένερις το ανάρτησε στα social media, γράφοντας: «Θυμάμαι που έκανα coming out. Δεν θυμάμαι, όμως, να είπα ‘Yep’».

5. «Θεέ μου — χτυπήσαμε ένα κοριτσάκι», Esquire, Οκτώβριος 1966

Τον Οκτώβριο του 1966, το Esquire κυκλοφόρησε με ένα από τα πιο συγκλονιστικά εξώφυλλα της εποχής, στηριγμένο στο ρεπορτάζ του δημοσιογράφου John Sack, που είχε ακολουθήσει στρατιώτες των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Στην πρώτη τους επιχείρηση, ένας στρατιώτης εκτόξευσε χειροβομβίδα σε μια καλύβα· το αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος ενός μικρού κοριτσιού. «Oh my God — we hit a little girl», ήταν η φράση που εκτυπώθηκε σε λευκά γράμματα πάνω σε μαύρο φόντο.

Το εξώφυλλο, σχεδιασμένο από τον George Lois, μετέτρεψε τα ίδια τα λόγια των στρατιωτών σε ισχυρό οπτικό σοκ, αναγκάζοντας τον αναγνώστη να αντιμετωπίσει το βάρος της φρίκης. Ήταν από τα πρώτα ξεκάθαρα αντιπολεμικά εξώφυλλα για το Βιετνάμ, δείχνοντας πώς ακόμη και χωρίς εικόνα, οι λέξεις μπορούσαν να προκαλέσουν βαθύ πένθος και οργή.

6. «Το δράμα της ζωής πριν από τη γέννηση», Life, Απρίλιος 1965

Τον Απρίλιο του 1965, το περιοδικό Life παρουσίασε ένα από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλά του: τη φωτογραφία ενός εμβρύου 18 εβδομάδων μέσα στον αμνιακό σάκο, που έμοιαζε να αιωρείται στο διάστημα. Ο Σουηδός φωτογράφος Λέοναρτ Νίλσον είχε περάσει 12 χρόνια πειραματιζόμενος με φακούς macro και wide-angle για να αποτυπώσει βήμα προς βήμα την ανθρώπινη αναπαραγωγή σε έγχρωμη εικόνα.

Οι περισσότερες φωτογραφίες του, ανάμεσά τους και εκείνη του εξωφύλλου, προέρχονταν από έμβρυα που είχαν αφαιρεθεί χειρουργικά μετά από αποβολές ή επεμβάσεις που επιτρέπονταν τότε στη Σουηδία. Μόνο μία εικόνα της σειράς έδειχνε ζωντανό έμβρυο στη μήτρα. Αργότερα, όταν οι φωτογραφίες του χρησιμοποιήθηκαν σε διαδηλώσεις κατά των αμβλώσεων, ο Νίλσον αρνήθηκε να επιτρέψει την αναδημοσίευσή τους, υπογραμμίζοντας ότι δεν ήταν ακτιβιστής αλλά «ένας δημοσιογράφος που λέει τα πράγματα όπως είναι».

7. «9/11/2001», The New Yorker, Σεπτέμβριος 2001

Το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η Φρανσουάζ Μούλι και ο Άρτ Σπίγκελμαν είδαν το αεροπλάνο να πέφτει στον Βόρειο Πύργο του World Trade Center. Κλήθηκαν να αποτυπώσουν τη φρίκη σε εξώφυλλο για το New Yorker.

Η αρχική ιδέα ήταν ένα εντελώς μαύρο εξώφυλλο. Τελικά, ο Σπίγκελμαν πρότεινε μια πιο λιτή λύση: τη σιλουέτα των Δίδυμων Πύργων σε μαύρο, πάνω σε ένα ελαφρώς διαφορετικό μαύρο φόντο. Οι πύργοι αποκαλύπτονταν μόνο στο φως, σαν μνήμη που στοιχειώνει.

Το εξώφυλλο έγινε σύμβολο του πένθους αλλά και της συλλογικής προσπάθειας του περιοδικού – με τον υπεύθυνο προεκτύπωσης να οδηγεί 15 ώρες μέχρι το Κεντάκι για να διασφαλίσει την τέλεια πυκνότητα της μελάνης.

8. Έλιοτ Σπίτσερ, New York, Μάρτιος 2008

Τον Μάρτιο του 2008, όταν ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Έλιοτ Σπίτσερ αποκαλύφθηκε ως «Πελάτης 9» σε σκάνδαλο πορνείας, ο τότε διευθυντής του New York Magazine Άνταμ Μος πέταξε το προγραμματισμένο εξώφυλλο και ζήτησε νέο. Η Τζόντι Κουόν προσέγγισε καλλιτέχνες για ιδέες και η Μπάρμπαρα Κρούγκερ έδωσε την πιο καίρια: πάνω σε πορτρέτο του Σπίτσερ πρόσθεσε τη λέξη «BRAIN» και ένα βέλος που έδειχνε στη βουβωνική του χώρα.

Η λιτή αλλά αιχμηρή παρέμβαση, με την χαρακτηριστική αισθητική της Κρούγκερ (κόκκινο και λευκό Futura Bold Italic), αποτύπωσε την ουσία του σκανδάλου χωρίς πολλά λόγια. Όπως είπε κι ένας συνεργάτης του Σπίτσερ στο άρθρο: «Δεν χρειάζεται υπερανάλυση. Στην ουσία είναι μια παλιά ιστορία».

9. Κέιτλιν Τζένερ, Vanity Fair, Ιούλιος 2015

Το 2014 τα ταμπλόιντ σχολίαζαν αδιάκοπα την αλλαγή στην εμφάνιση του πρώην Ολυμπιονίκη και τηλεοπτικού «πατέρα» της οικογένειας Καρντάσιαν, Μπρους Τζένερ. Μακριά μαλλιά, βαμμένα νύχια, επέμβαση στον λάρυγγα – όλα έδειχναν μια μετάβαση, αλλά εκείνος δεν επιβεβαίωνε τίποτα δημόσια. Στις αρχές του 2015 ετοιμαζόταν ήδη συνέντευξη με τη Νταϊάν Σόγιερ και ένα νέο ριάλιτι, ενώ παράλληλα ο Τζένερ συναντούσε κρυφά τον δημοσιογράφο Μπαζ Μπίσινγκερ για το Vanity Fair.

Με άκρα μυστικότητα, το περιοδικό κράτησε το project κρυφό μέχρι την κυκλοφορία του Ιουλίου: ένα εμβληματικό πορτρέτο της Άνι Λίμποβιτς με τον Τζένερ σε λευκό σατέν κορσέ, σαν χολιγουντιανή σταρ, με τον τίτλο «Call Me Caitlyn». Με τρεις λέξεις η Κέιτλιν Τζένερ ανέκτησε τον έλεγχο της αφήγησής της, έγινε το πρόσωπο ενός κινήματος και έφερε στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης την ταυτότητα φύλου – για πολλούς, ήταν το πρώτο τρανς άτομο που «γνώριζαν».

10. Ντέμι Μουρ, Vanity Fair, Αύγουστος 1991

Το 1991, στο τέλος μιας φωτογράφισης με την Άνι Λίμποβιτς, η Ντέμι Μουρ –έγκυος στο δεύτερο παιδί της– πόζαρε γυμνή, καλύπτοντας με τα χέρια το στήθος και την κοιλιά της. Η αρχισυντάκτρια του Vanity Fair Τίνα Μπράουν, που μόλις είχε αποκτήσει κι εκείνη παιδί, διάλεξε τη φωτογραφία για το εξώφυλλο του Αυγούστου. Η Μουρ ήταν ενθουσιασμένη, αλλά δεν περίμενε την καταιγίδα αντιδράσεων: αλυσίδες σούπερ μάρκετ αρνήθηκαν να κυκλοφορήσουν το τεύχος και κατήγοροι μιλούσαν για «έκθεση παιδιών» σε ακατάλληλο περιεχόμενο. Έκτοτε αμέτρητες γυναίκες την έχουν αντιγράψει, αποδεικνύοντας ότι η εγκυμοσύνη όχι μόνο μπορεί να θεωρείται σέξι, αλλά αξίζει να φαίνεται.

11. Γιόκο Όνο και Τζον Λένον, Rolling Stone, Ιανουάριος 1981

Το μεσημέρι της 8ης Δεκεμβρίου 1980, η Άνι Λίμποβιτς βρέθηκε στο διαμέρισμα του Τζον Λένον και της Γιόκο Όνο στη Νέα Υόρκη για φωτογράφιση του Rolling Stone. Ο Λένον, βλέποντας τα δοκιμαστικά, της είπε: «Αυτό αποτυπώνει ακριβώς τη σχέση μας». Λίγες ώρες αργότερα, ο μουσικός θα έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν.

12. Μαντόνα, Interview, Ιούνιος 1990

Τον Ιούνιο του 1990, το Interview κυκλοφόρησε με εξώφυλλο τη Μαντόνα εν μέσω της θρυλικής –και προκλητικής– περιοδείας Blond Ambition. Στον Καναδά, τον προηγούμενο μήνα, η αστυνομία την είχε προειδοποιήσει ότι θα συλληφθεί αν ξαναπιάσει τη βουβωνική της χώρα στη σκηνή. Εκείνη, με την ξανθιά αλογοουρά και τον κορσέ του Ζαν Πολ Γκοτιέ, το έκανε ξανά – απροκάλυπτα. Η ίδια από σκηνής ξεκαθάριζε: «Όταν πιάνω τον καβάλο μου, σημαίνει: ‘Αυτός είναι ο χώρος μου’».

13. «Κόσμπι: Οι γυναίκες· μια ανεπιθύμητη αδελφότητα», New York, Ιούλιος-Αύγουστος 2015

Την άνοιξη του 2015, δύο χρόνια πριν το #MeToo κατακλύσει το Twitter, το New York Magazine τόλμησε κάτι πρωτοφανές: ένα εξώφυλλο με τις γυναίκες που κατήγγειλαν τον Μπιλ Κόσμπι. Για δεκαετίες οι φήμες για ναρκωτικά και σεξουαλικές επιθέσεις κυκλοφορούσαν, αλλά η ισχύς του σταρ ήταν τέτοια που κανείς δεν τις έπαιρνε σοβαρά. Μετά το viral σχόλιο του κωμικού Χάνιμπαλ Μπουρές, όμως, οι μαρτυρίες βρήκαν επιτέλους ακροατήριο.

14. «Η θέα του κόσμου από την 9η Λεωφόρο», The New Yorker, Μάρτιος 1976

Το 1976, ο Σολ Στάινμπεργκ σχεδίασε για το New Yorker το διάσημο View of the World From 9th Avenue: λίγα τετράγωνα του Μανχάταν αποδίδονται με λεπτομέρεια, ενώ μετά τον Χάντσον όλα γίνονται μια άδεια, απλοϊκή έκταση με μακρινές αναφορές στην Αμερική και τον κόσμο. Με χιούμορ και σατιρική ματιά στη «μυωπία» των Νεοϋορκέζων, το έργο έγινε εμβληματικό και στολίζει τοίχους σε όλο τον κόσμο.

15. «Η αεροπορία όπως την βλέπουν οι μαϊμούδες», Fortune, Ιανουάριος 1931

Το 1930, λίγους μήνες μετά το κραχ της Wall Street, ο Χένρι Λους λάνσαρε το Fortune. Ήταν μια πολυτελής επιχειρηματική έκδοση, σε εποχή που τα περιοδικά για το εμπόριο περιορίζονταν σε ξηρά στατιστικά. Ο Λους όμως ήξερε ότι το κεφάλαιο δεν αφορά μόνο αριθμούς αλλά και εικόνα – κι έκανε το ίδιο το περιοδικό «αντικείμενο κύρους».

Μεγάλο σχήμα, χοντρό χαρτί, καλλιτεχνικά εξώφυλλα: από τους πιθήκους του Νιλ Μπος το 1931 που κοιτούν απορημένοι ένα αεροπλάνο, έως το πρώτο εξώφυλλο με computer graphics του Βάλτερ Άλνερ το 1965. Το Fortune δεν ήταν απλώς για το χρήμα· έμοιαζε το ίδιο με χρήμα.

16. Μέριλιν Μονρόε, Avant Garde, Μάρτιος 1968

Το καλοκαίρι του 1962, ο φωτογράφος Μπερτ Στερν συνάντησε τη Μέριλιν Μονρόε για ένα αφιέρωμα στη Vogue. Αντί για τα ρούχα, τον ενδιέφερε η ίδια η γυναίκα: σε μια σουίτα του Hotel Bel-Air, με κασκόλ και κοσμήματα πιο αυθόρμητα από τα επίσημα φορέματα του περιοδικού, δημιούργησε μια σειρά από φωτεινά, αφοπλιστικά πορτρέτα. Η Μονρόε σημάδεψε με πορτοκαλί Χ κάποιες λήψεις, αλλά πέθανε πριν το τεύχος κυκλοφορήσει.

17. Προϊόντα, Gourmet, Μάιος 1969

Το Gourmet, το «περιοδικό της καλής ζωής», ιδρύθηκε το 1941, εν μέσω στερήσεων και δελτίου τροφίμων, όμως ο εκδότης Ερλ ΜακΌσλαντ πόνταρε στη φαντασία γύρω από το φαγητό και κέρδισε. Στη δεκαετία του ’60, με την Τζέιν Μοντάντ στο τιμόνι, το περιοδικό ξεχώρισε για τις πλούσιες φωτογραφίες και το ταξιδιωτικό του ύφος, με πιο εμβληματικό το εξώφυλλο του Μαΐου 1969: ο φωτογράφος Ρόνι Ζακ αποτύπωσε μια ρωμαϊκή εξέδρα στη βίλα του Αδριανού, στρωμένη με λαχανικά που έλαμπαν σαν θησαυροί – από φασολάκια μέχρι μελιτζάνες Rosa Bianca. Σαν πίνακας Ολλανδών δασκάλων, προανήγγειλε την εποχή όπου το φαγητό έγινε τέχνη, πειρασμός και σύμβολο κύρους.

18. «Πλανήτης ή πλαστικό;», National Geographic, Ιούνιος 2018

Το εμβληματικό εξώφυλλο του National Geographic με το κίτρινο πλαίσιο δείχνει στην αρχή ένα παγόβουνο, ώσπου η ματιά αποκαλύπτει την ψευδαίσθηση: πρόκειται για μια τεράστια πλαστική σακούλα που αναδύεται από τον ωκεανό. Το έργο «Iceberg Plástico» του Μεξικανού καλλιτέχνη Χόρχε Γκαμπόα, που δημιουργήθηκε το 2017 και βραβεύτηκε σε μπιενάλε της Βολιβίας, έγινε εξώφυλλο το 2018 για την καμπάνια #planetorplastic. Η εικόνα έγινε αμέσως viral, καθώς συνδύαζε οπτική ευφυΐα με σοκ: ένα καθημερινό πλαστικό αντικείμενο μεταμορφωμένο σε τέρας δικής μας κατασκευής. Την εποχή εκείνη το περιοδικό υπολόγιζε 18 δισεκατομμύρια λίβρες πλαστικού στους ωκεανούς τον χρόνο· σήμερα ο αριθμός έχει σχεδόν διπλασιαστεί, φτάνοντας τις 33 δισ. σύμφωνα με την Oceana.

19. Σέριλ Λι, Λάρα Φλιν Μπόιλ και Πέγκι Λίπτον, TV Guide, Σεπτέμβριος 1990

Το 1990, την εποχή που η αμερικανική τηλεόραση κυριαρχούνταν από σειρές όπως το Roseanne, το The Cosby Show και το Cheers, έκανε πρεμιέρα το Twin Peaks του Ντέιβιντ Λιντς και του Μαρκ Φροστ, αλλάζοντας για πάντα τους κανόνες με τον συνδυασμό νεο-νουάρ και ψυχολογικού τρόμου. Παρότι οι τηλεθεάσεις δεν διατηρήθηκαν υψηλές, η σειρά σημάδεψε τον πολιτισμό. Χαρακτηριστικό ήταν το εξώφυλλο του TV Guide τον Σεπτέμβριο του 1990, με τρεις πρωταγωνίστριες φωτογραφημένες από τον Μάριο Κασίλι σε μια σύνθεση που θύμιζε το πορτρέτο της Λόρα Πάλμερ. Το περιοδικό, με κυκλοφορία 15,8 εκατ., έδωσε έτσι στην ποπ κουλτούρα μια εικόνα ταυτόχρονα όμορφη, παράξενη και συγκινητική – δηλαδή αυθεντικά «Λιντσιανή».

20. Μικαέλα Μπέρκου, Vogue, Νοέμβριος 1988

Για 17 χρόνια το Vogue υπό την Γκρέις Μιραμπέλα είχε στιλιζαρισμένα, αυστηρά πορτρέτα μοντέλων. Το Νοέμβριο του 1988, η Άννα Γουίντουρ ανέτρεψε τα πάντα με το πρώτο της εξώφυλλο: η 18χρονη Μικαέλα Μπέρκου, χαμογελαστή, με τζιν Guess των 50 δολαρίων και σακάκι Christian Lacroix υψηλής ραπτικής. Η ανέμελη εικόνα, που συνδύαζε «high-low» μόδα πριν γίνει τάση, σήμανε την αρχή μιας νέας εποχής για το περιοδικό.

21. «Αγόρι με παιδικό καροτσάκι», The Saturday Evening Post, Μάιος 1916

Το πρώτο εξώφυλλο του Νόρμαν Ρόκγουελ για το Saturday Evening Post το 1916, με τίτλο Boy With Baby Carriage, έδειχνε ένα αγόρι με σοβαρό ύφος να σπρώχνει καρότσι μωρού, ενώ δύο συνομήλικοί του με στολές μπέιζμπολ τον κοιτούν χλευαστικά. Σε αντίθεση με τα συνηθισμένα εξώφυλλα του περιοδικού –ιδανικές γυναικείες φιγούρες σε άψογες, σχεδόν διαφημιστικές πόζες– η εικόνα έφερε ρεαλισμό και αφήγηση από την καθημερινότητα. Ο Ρόκγουελ, μόλις 22 ετών τότε, έθεσε έτσι τον τόνο για εκατοντάδες μετέπειτα εξώφυλλά του, που ισορροπούσαν ανάμεσα στη νοσταλγία και την αλήθεια της αμερικανικής ζωής.

22. Πάστορας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, Ebony, Μάιος 1968

Το Ebony, που ιδρύθηκε το 1945 από τον Τζον Χ. Τζόνσον, έγινε το πιο δημοφιλές περιοδικό για τους Αφροαμερικανούς, δίνοντας φωνή σε μια κοινότητα που τα μεγάλα έντυπα συχνά αγνοούσαν. Μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις 4 Απριλίου 1968, ενώ τα Time και Life τον τίμησαν ελάχιστα και το Atlantic σχεδόν καθόλου, το Ebony αφιέρωσε το εξώφυλλό του σε μια λιτή φωτογραφία του, με το χέρι στο πηγούνι. Η εικόνα ήταν του Μονέτα Σλιτ Τζούνιορ, φωτογράφου που η Κορέτα Σκοτ Κινγκ ζήτησε να καλύψει την κηδεία· η δική του συγκλονιστική φωτογραφία της χήρας με την κόρη τους τού χάρισε Πούλιτζερ. Το τεύχος του Μαΐου συμπεριέλαβε δύο αφιερώματα και τα τελευταία λόγια από την ομιλία «I’ve Been to the Mountaintop», μετατρέποντας το περιοδικό σε χώρο συλλογικού πένθους και μνήμης.

23. Μπράντι Τσαστέιν, Sports Illustrated, Ιούλιος 1999

Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών του 1999, μπροστά σε 90.000 θεατές στο Rose Bowl και 40 εκατ. τηλεθεατές, η Μπράντι Τσαστέιν χάρισε στις ΗΠΑ τη νίκη επί της Κίνας στα πέναλτι. Αμέσως μετά το καθοριστικό της σουτ, ξέσπασε βγάζοντας τη φανέλα, μένοντας με τον αθλητικό στηθόδεσμο και γονατίζοντας στον αγωνιστικό χώρο. Ο φωτογράφος Ρόμπερτ Μπεκ αποθανάτισε τη στιγμή, που έγινε εμβληματική όχι μόνο για το γυναικείο ποδόσφαιρο αλλά και για την εικόνα των γυναικών στον αθλητισμό: μια πράξη καθαρής χαράς και δύναμης, που έδωσε σε μια ολόκληρη γενιά κοριτσιών ένα νέο πρότυπο ταύτισης.

24. «Γυναίκες σε εξέγερση», Newsweek, Μάρτιος 1970

Το Μάρτιο του 1970, το Newsweek κυκλοφόρησε με εξώφυλλο μια γυναίκα σε κόκκινο φόντο, τη γροθιά της υψωμένη να σπάει το σύμβολο της Αφροδίτης, και τίτλο «Women in Revolt». Την ίδια μέρα, 46 γυναίκες υπάλληλοι του περιοδικού ανακοίνωσαν αγωγή για διάκριση φύλου, αφού επί χρόνια περιορίζονταν σε ρόλους γραμματέων και «κοριτσιών του ταχυδρομείου», ενώ οι άνδρες ήταν συντάκτες και αρχισυντάκτες. Η υπόθεση –στην οποία πρωταγωνίστησε η δικηγόρος Έλινορ Χολμς Νόρτον– έγινε ορόσημο για τον φεμινισμό μέσα στον Τύπο και άνοιξε τον δρόμο για αντίστοιχες διεκδικήσεις σε Time Inc., Reader’s Digest, New York Times και άλλα μέσα. Το εξώφυλλο έμεινε έτσι συνδεδεμένο όχι μόνο με το γυναικείο κίνημα αλλά και με μια πραγματική «επανάσταση» μέσα στο ίδιο το περιοδικό.

25. «Το βλέμμα του ελαφιού», Vogue, Ιανουάριος 1950

Το Vogue του Ιανουαρίου 1950 παρουσίασε ένα από τα πιο πρωτοποριακά εξώφυλλά του: ο Έρβιν Μπλούμενφελντ μείωσε το πρόσωπο του σούπερ μόντελ Τζιν Πάτσετ στα απολύτως βασικά – μια σκιασμένη πράσινη ματιά, ένα καμπυλωτό φρύδι, κόκκινα χείλη και μια ελιά που «αιωρούνταν» πάνω σε λευκό κενό. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Αλεξάντερ Λίμπερμαν, λάτρης του Μοντερνισμού, ενέπνευσε αυτή τη μινιμαλιστική αισθητική, που θύμιζε τις ντανταϊστικές αναζητήσεις του Μπλούμενφελντ στην Ευρώπη του ’30. Με μια απλή μετατόπιση λεπτομερειών, το εξώφυλλο έδωσε νέα πνοή στη φωτογραφία μόδας, ανοίγοντας δρόμο για πιο τολμηρά και πειραματικά οπτικά παιχνίδια.