Την Πρωτοχρονιά του 2018, η Tiffany Hopkins έφυγε από το σπίτι της στο Μπρούκλιν και διένυσε 12 ώρες μέσα σε χειμερινή καταιγίδα για να φτάσει στο μικρό χωριό Lily Dale στη Νέα Υόρκη. Δίπλα της βρισκόταν η Nika, το κόκκινο Husky της που κυνηγάει κότες, ένας σκύλος που είχε σώσει από τον «θάνατο», και μέσα σε ένα φορτηγό U-Haul είχε πακετάρει όλα της τα υπάρχοντα.
Εξαντλημένη από μια απαιτητική δουλειά, τα ταξίδια ανά τον κόσμο που διήρκεσαν δεκαετίες και με έντονη την ανάγκη να επανασυνδεθεί με το δημιουργικό της κομμάτι, η 34χρονη είχε κληρονομήσει ένα εγκαταλελειμμένο εξοχικό σπίτι στο χωριό με πληθυσμό μόλις 275 κατοίκους, περίπου 50 μίλια νότια του Μπάφαλο. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να εξοικονομήσει χρήματα μένοντας εκεί, όσο σχεδίαζε το επόμενο βήμα της.
Αυτό που δεν περίμενε ήταν η μεγαλύτερη επαγγελματική στροφή της ζωής της: από τον χώρο της τεχνολογίας σε αυτόν της πνευματικής διαμεσολάβησης (mediumship).
Το Lily Dale είναι η μεγαλύτερη κοινότητα Σπιριτσουαλιστών στον κόσμο. Κάθε κάτοικος πιστεύει όχι μόνο ότι η επικοινωνία με τους νεκρούς είναι δυνατή, αλλά και ότι ο καθένας μπορεί να μάθει να το κάνει. Στο νέο της βιβλίο, Beyond: A Living Person’s Guide to the Dead, η Tiffany περιγράφει ακριβώς πώς το πέτυχε.
Ωστόσο, πριν καταφέρει να επικοινωνήσει με τους αποθανόντες, είχε να αντιμετωπίσει ένα πιο πρακτικό και γήινο πρόβλημα.
«Ο θείος μου, ο Gary, μου είχε πει ότι το εξοχικό ήταν εγκαταλελειμμένο 20 χρόνια», λέει η ίδια.
Το νέο της σπίτι δεν είχε νερό. Ακόμα και όταν το σύνδεσε, η τουαλέτα, ο θερμοσίφωνας και ο νεροχύτης της κουζίνας ήταν χαλασμένα. Για να πάει στην τουαλέτα, έπρεπε να πηγαίνει στην Πυροσβεστική απέναντι από το σπίτι και για να κάνει ντους οδηγούσε 40 λεπτά μέχρι το κοντινότερο βενζινάδικο. Επιπλέον, είχε κληρονομήσει 20 χρόνια παλιών σκουπιδιών των προγόνων της και δύο νεκρά πουλιά που είχαν σαπίσει τόσο πολύ, που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλά τους.
Παρά τις δυσκολίες, η Tiffany ήταν αποφασισμένη να μείνει. Σιγά σιγά καθάρισε, επισκεύασε και μαθαίνοντας από τα λάθη της δημιούργησε ένα ζεστό σπίτι που πλέον αγαπάει.
Ταυτόχρονα, ήταν αποφασισμένη να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «μιλώντας με τους νεκρούς». Μόλις ξεπακετάρισε, βρήκε μια τοπική τάξη μεσολάβησης.
Αυτό που έμαθε έρχεται σε αντίθεση με τη σκληρή λογική που διακατείχε τη ζωή της τα προηγούμενα χρόνια.
Με σπουδές σε σχολή σχετική με τη διοίκηση επιχειρήσεων στην Ελβετία και στη Σιγκαπούρη (με έμφαση στην τεχνολογία), η Tiffany είχε ζήσει σε Ευρώπη και Ασία, μετακόμισε στην Αφρική και πέρασε μια σεζόν ταξιδεύοντας με μόνο δύο χειραποσκευές σε Βραζιλία, Γερμανία και Αυστραλία.
Ζούσε αυτή την έντονη, γρήγορη και στρεσογόνα ζωή όταν, λίγο πριν από τα 28α γενέθλιά της, έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα της. Της ανακοίνωσε ότι η αγαπημένη της γιαγιά είχε πεθάνει. Όταν η πίεση στη δουλειά δεν της επέτρεψε να παρευρεθεί στην κηδεία, αυτό υπήρξε η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».
«Άφησα τη δουλειά μου και γύρισα σπίτι», γράφει η ίδια.
Περιδιάβαινε σε διάφορα μέρη της χώρας, αλλά όταν άκουσε για το παλιό οικογενειακό εξοχικό στο Lily Dale, κάτι άλλαξε μέσα της.
«Μπορούσα να συνδεθώ με τις ρίζες μου, καθώς είχα μεγαλώσει στην περιοχή πριν μετακομίσω με την οικογένειά μου προς τα δυτικά στα οκτώ μου χρόνια», λέει.
«Ελπίζω ότι ζώντας σε αυτή την αγροτική τοποθεσία, θα μπορούσα να μειώσω τα έξοδά μου και να περάσω τα δύσκολα χρόνια οικοδομώντας την επιχείρησή μου», συμπληρώνει.
Αυτό που δεν περίμενε, όπως λέει, ήταν να ερωτευτεί το να μιλάει με τους νεκρούς.
Η εξοικείωση με το Σπιριτσουαλιστικό πνεύμα ήταν, όπως λέει στην Daily Mail, μια «πολύ απότομη καμπύλη εκμάθησης».
Μια κοινή παρεξήγηση, εξαιτίας των δεκαετιών ταινιών τρόμου, είναι ότι τα μέντιουμ δεν ελέγχουν ποια πνεύματα τους προσεγγίζουν, κάτι που είναι κατανοητό να προκαλεί φόβο.
«Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης βλέπουμε κακά πνεύματα, ανεξέλεγκτη κατοχή, θυμωμένα φαντάσματα, δολοφονικά ζόμπι και άλλους τρομακτικούς απόγονους», λέει.
Ωστόσο, υποστηρίζει, είναι απόλυτα δυνατό να ανάβεις και να σβήνεις αυτήν την ικανότητα όποτε θέλεις, ώστε να μην χρειάζεται ποτέ να αντιμετωπίσεις καταστάσεις όπως εξορκισμοί που χαλάνε τη μέρα σου.
«Τους πρώτους μήνες στο Lily Dale αναρωτιόμουν αν οι γείτονές μου διάβαζαν το μυαλό μου. Βόλταρα τον σκύλο, κάποιος μου έκανε νεύμα και εγώ σφιγγόμουν, νομίζοντας ότι γνώριζαν πόσο έντονα δεν μου άρεσε το χρώμα του σπιτιού τους», λέει.
Αργότερα συνειδητοποίησε πόσο λάθος και παρανοϊκό ήταν αυτό. Κανείς δεν διάβαζε τις σκέψεις της, όπως λέει χαρακτηριστικά.
«Η πρακτική απαιτεί συγκέντρωση και προσπάθεια, πράγματα που οι άνθρωποι σπάνια κάνουν χωρίς καλό λόγο», λέει και συνεχίζει: «Θυμάμαι μια πρώιμη συνεδρία όταν δεν ήμουν σίγουρη αν θα συνέχιζα. Ήμουν πολύ κολλημένη στο μυαλό μου και δεν έβρισκα τρόπο να το κάνω να έχει νόημα. Η αδερφή μου μου είπε: “Θα κάνεις μερικές συνεδρίες για τις φίλες μου; Θέλουν πολύ να το ζήσουν”. Έτσι είπα εντάξει και έζησα τόσο δυνατές εμπειρίες με αυτές τις γυναίκες. Στην πρώτη, θυμάμαι, ένιωσα σαν να αισθανόμουν τους προγόνους της να βρίσκονται στο δωμάτιο γύρω της. Ήταν σαν να υπήρχαν εκατοντάδες γυναίκες μαζί της. Μετά, αμέσως έκανα μια συνεδρία για κάποιον και έφερα μια γυναίκα που ένιωθα σαν κύκνο, τόσο απρόσιτη και ευαίσθητη. Δεν μπορούσα να δω πολλά γι’ αυτήν, αλλά ένιωθα την ομορφιά της. Περιέγραφα τη γυναίκα στη φίλη της αδερφής μου, που είπε: “Ω Θεέ μου, αυτή είναι η φίλη μου που πέθανε πριν από λίγες μέρες”».
Η εμπειρία την έπεισε να συνεχίσει τις σπουδές της.
Αποκαλύπτοντας με λεπτομέρεια το πώς λειτουργεί, ελπίζει ότι θα εμφανιστούν περισσότερα ηθικά μέντιουμ και οι πελάτες θα είναι καλύτερα ενημερωμένοι, αναγκάζοντας τελικά τους απατεώνες να βγουν από την αγορά.
«Το πρώτο βήμα είναι να ησυχάσεις και να πάρεις μια στιγμή για να συνδεθείς με τον εαυτό σου και τον χώρο όπου βρίσκεσαι. Είναι κάτι σαν στιγμή διαλογισμού», λέει.
Επιπλέον, ισχυρίζεται ότι κάθε μέντιουμ βιώνει την επικοινωνία με τους νεκρούς διαφορετικά.
«Ξεκινώ με μια σωματική αίσθηση βάρους ή κίνησης, και αυτό μου δίνει μια αίσθηση για το πώς μπορεί να είναι το άτομο. Μετά περιμένω να δω κάτι μικρό στο μυαλό μου. Όλα είναι εξαιρετικά εσωτερικά. Δεν είναι ότι βλέπω μια όμορφη ταινία. Ξέρω μέντιουμ που βλέπουν κάτι σαν ταινία ή λαμβάνουν “κατέβασμα” εικόνων, αλλά για μένα είναι περισσότερο μέσα από τις αισθήσεις, κομμάτια που συγκεντρώνω», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Το πιο σημαντικό μέρος της συνεδρίας», λέει, «είναι να μεταφράσεις ό,τι συνέβη, είτε επικοινωνώντας με το πνεύμα, είτε γράφοντάς το, είτε μετατρέποντάς το σε τέχνη».
Αναφέρει επίσης πως, μετά τον θάνατο της αγαπημένης της Nika, επικοινωνούσε με το πνεύμα της και στη συνέχεια έπλαθε το αποτύπωμα που λάμβανε σε πηλό. Άλλες φορές έχει δημιουργήσει μουσικά κομμάτια, ενώ μερικά μέντιουμ φτιάχνουν χορούς, podcasts ή υφαντά βασισμένα στη συνεδρία τους.
Το επόμενο βήμα είναι να πεις ευχαριστώ στο πνεύμα και να κλείσεις τη σύνδεση επιστρέφοντας στην πλήρη συνείδηση, «για να προχωρήσεις και να μην αφήσεις τίποτα ανοιχτό ή να σε ακολουθεί».
«Χρειάζεται χρόνο, υπομονή και πολλή εμπιστοσύνη», λέει.
