Ήταν 11 Μαϊου του 1993. Μετά από 15 χρόνια δίχως πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός κατέκτησε και πάλι την Ελλάδα. Στο κατάμεστο ΣΕΦ, οι ερυθρόλευκοι νίκησαν με «2-1» τον Παναθηναϊκό, που αποφάσισε να μην κατέβει στον τέταρτο τελικό.
Αυτό δεν πτόησε κανέναν οπαδό του Ολυμπιακού. Οι χορεύτριες έδωσαν το δικό τους σόου, οι παίκτες της ομάδας του Πειραιά έπαιξαν μεταξύ τους διπλό. Κι όταν ήρθε η στιγμή της απονομής, ο Αργύρης Καμπούρης πήρε την κούπα και εκατοντάδες οπαδοί μπήκαν για να πανηγυρίσουν. «Εγινε ο χαμός. Θυμάμαι ότι χάθηκα μέσα στο ΣΕΦ. Δεν ήξερα πού είμαι και πού πηγαίνω», θυμάται 18 χρόνια μετά ο Σταύρος Ελληνιάδης.
«Μας πήραν τις φόρμες, τις φανέλες, τα παπούτσια, τις κάλτσες. Ευτυχώς κράτησα το κολάν», λέει ο νυν μάνατζερ του Αμαρουσίου, που εξηγεί πώς ήρθε το πρώτο πρωτάθλημα μετά το 1978.
«Ήταν ένα θαύμα η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σπάσαμε δύο έδρες για να καταφέρουμε. Στην αρχή αποκλείσαμε με πλεονέκτημα τον Αρη και μετά τον ΠΑΟΚ. Νικήσαμε στο Αλεξάνδρειο στον πρώτο ημιτελικό και μετά είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον Παναθηναϊκό. Νικήσαμε και στη Γλυφάδα στον τρίτο αγώνα και μετά το πήραμε δίχως να έρθουν στο ΣΕΦ».
Για την ιστορία ο Ολυμπιακός έμεινε 4ος στην κανονική περίοδο. Στα προημιτελικά απέκλεισε τον Αρη με 2-1 (77-74, 69-78, 87-81), στα ημιτελικά έπαιξε με τον ΠΑΟΚ με μειονέκτημα. Νίκησε στο Αλεξάνδρειο με 48-57, έκανε το 2-0 στο ΣΕΦ με 62-54, έγινε το 2-1 στη Θεσσαλονίκη (70-64) και το 3-1 στο ΣΕΦ (59-49).
Στον τελικό, ο Παναθηναϊκός είχε το πλεονέκτημα και στο πρώτο ματς στη Γλυφάδα επικράτησε με 62-51. Ο Ολυμπιακός έκανε το 1-1 στο ΣΕΦ (89-74) και όλα κρίθηκαν στο τρίτο ματς. Ο Ολυμπιακός επικράτησε με 72-77, έκανε το 2-1 και τελικά με 3-1 πήρε το πρωτάθλημα.
«Παίζαμε φοβερή άμυνα, αυτό ήταν το μυστικό μας. Οσοι δεν σκόραραν, είχαν αμυντικούς ρόλους. Για παράδειγμα η δική μου προσφορά στον τρίτο τελικό ήταν ότι τραυμάτισα τον Βράνκοβιτς, Πάνω στη φάση φάση έγινε, αλλά είχε τη σημασία του», θυμάται ο Ελληνιάδης, που στάθηκε σε δύο παίκτες. «Ολους τους άλλους τους ξέραμε. Τη διαφορά, όμως, την έκανε ο Τόμιτς και ο Τάρλατς. Ηταν 20 ετών, ήταν η πρώτη τους χρονιά με δικαίωμα συμμετοχής στο πρωτάθλημα και ουσιαστικά τότε ξεπετάχθηκαν. Πήραν την ομάδα πάνω τους».
Ο Ελληνιάδης στέκεται και σε κάτι άλλο: «Το μυστικό μας ήταν πως ήμασταν τρελαμένοι εκείνη την περίοδο. Ο Ιωαννίδης είχε τον τρόπο να μας πωρώνει. Μπαίναμε στο γήπεδο και ”δαγκώναμε” τους αντιπάλους. Συνήθως η ομιλία γινόταν στο ξενοδοχείο, πριν πάμε στο γήπεδο. Ημασταν παθιασμένοι, ξεκινήσαμε από την 4η θέση και πήρε το πρώτο πρωτάθλημα. Ηταν η δεύτερη χρονιά της αναγέννησης του Ολυμπιακού και νομίζω ότι εκείνες τις δύο σεζόν, η πορεία μας ήταν ένα θαύμα. Γιατί μετά ο Ολυμπιακός ενισχύθηκε και έφτιαξε μεγάλη ομάδα, αλλά τα δύο πρώτα χρόνια ήταν κάπως αφύσικο αυτό που γινόταν, με βάση το υλικό.
Δεν είχαμε υλικό τέτοιου επιπέδου, υπήρχαν αντίπαλοι με εξαιρετικό ρόστερ. Αλλά είχαμε πάθος και πίστη. Και τα πάντα γίνονταν με μαθηματική ακρίβεια. Ακόμα και στο φαγητό ή στο πούλμαν. Ολοι είχαμε ίδιες θέσεις, στεκόμασταν στο ίδιο σημείο, η αποστολή ακολουθούσε την ίδια διαδρομή, οι προπονητές έπιναν το ίδιο ποτό, ο Ιωαννίδης έμπαινε και έβγαινε τελευταίος. Απίστευτα σκηνικά».
Την ομάδα του Ολυμπιακού αποτελούσαν τότε οι: Πάσπαλι, Μπέρι, Καμπούρης, Παπαδάκος, Ελληνιάδης, Σιγάλας, Μωραΐτης, Νάκιτς, Τόμιτς, Τάρλατς, Σταμάτης, Παπαδάκης, Λιμνιάτης, Χίγγινς.
Προπονητής: Γιάννης Ιωαννίδης
πηγή: sday
