Εκατόν πενήντα μαγαζιά σε είκοσι οικοδομικά τετράγωνα. Αυτή είναι η Chinatowτων Αθηνών. Ή τουλάχιστον, αυτή ήταν μέχρι σήμερα. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν σε ένα χρόνο από τώρα θα υπάρχει ακόμα στο Μεταξουργείο αυτή η μικρή ασιατική πολιτεία.
Από το 2000 και μετά, είκοσι χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν σιγά σιγά εδώ από την Κίνα, να στήσουν τη δική τους αποικία. Δεν ήταν ποτέ τόσο γραφική όσο εκείνη της Αγγλίας ούτε τόσο ξεχωριστή όσο εκείνη της Αμερικής. Οι Κινέζοι στην Ελλάδα, βλέπετε, δεν ήρθαν για να μείνουν – ποιος αφήνει τη χώρα του για να ζήσει στην Ευριπίδου και στην Αγησιλάου;
Ηρθαν να βγάλουν λεφτά να στείλουν στην πατρίδα τους και να βγάλουν και βίζα, να περάσουν στην Ευρώπη. Η Ελλάδα ήταν απλώς ο ενδιάμεσος σταθμός. Κι έτσι, κανείς εδώ δεν μιλάει Ελληνικά, κανείς δεν κυκλοφορεί μετά τις 9 το βράδυ, κανείς δεν δουλεύει λιγότερο από 12 ώρες τη μέρα. Αλλά τα πράγματα αλλάζουν – και όσο περνάει ο καιρός, ούτε αυτά δεν σου εξασφαλίζουν πια μια καλή ζωή στην κινέζικη γειτονιά της Αθήνας.
Μέσα στο 2010, έκλεισε το 10% των κινέζικων μαγαζιών. «Ο τζίρος έπεσε στο μισό», λέει στην Καθημερινή ο Σαν που πουλάει ρούχα. «Και μετά, δεν ξανανέβηκε ποτέ. Όλο και κλείνουν μαγαζιά, όλο και πέφτουμε». Στους δρόμους γύρω από την Αγησιλάου, το κύμα επιστροφής για την Κίνα ξεκίνησε στα μέσα του 2011. «Τώρα που το σκέφτομαι, το 2010 ήταν σχετικά καλό», λέει ο Σαν. «Αλλά το 2011, όχι».
Το σχέδιό του μερικά χρόνια πριν που ήρθε στην Ελλάδα ήταν να περάσει στην Ανκόνα με πλοίο και να καταλήξει στο Μιλάνο ή στη Ρώμη. «Αλλά πώς;», μονολογεί. Πλέον, όλα άλλαξαν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που ήρθαν εδώ κάνοντας το μακρύ ταξίδι από την Κίνα καταλαβαίνουν πως πια τα σχέδια που τους έφεραν στην Ελλάδα είναι απίθανο να πραγματοποιηθούν με αποτέλεσμα να κλείνουν τα καταστήματα τους και να επιστρέφουν στην πατρίδα τους.
Άλλωστε όπως λένε χαρακτηριστικά: ««Εμείς ήρθαμε εδώ για να πουλάμε κινέζικα στους Ελληνες. Αν είναι να πουλάμε κινέζικα στους Κινέζους, πάμε και στο Πεκίνο».
