Η εικόνα του Ντιέγο Σιμεόνε να βρίσκεται τιμωρημένος στα επίσημα και να πανηγυρίζει πιο έξαλλα από τον πλέον φανατικό οπαδό, επισφράγιζε και επιβεβαίωνε το δυνατό στίγμα αυτής της ομάδας. Ηταν η πρόκριση στο τελευταίο παιχνίδι πριν την κούπα του Europa League, η παρουσία στον 11ο ευρωπαϊκό τελικό. Και όλα αυτά εντός του «Wanda Metropolitano», μέσα σε αυτό το ολοκαίνουργιο, υπέροχο στολίδι. Το να υποστηρίζεις Ατλέτικο στα χρόνια του Τσόλο, πρέπει να είναι γαμάτη φάση. Πόσο μάλλον εάν το βιώνεις και κανονικά, με εισιτήριο στην εξέδρα δηλαδή και όχι από κάποια μακρινή χώρα μέσω τηλεόρασης. Και απ’ έξω πάντως φαίνεται σούπερ, αξιοζήλευτο όσο δεν πάει. Σκεφτείτε ότι δεν μιλάμε για τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα. Οι Ροχιμπάνκος όχι μόνο δεν είναι συνηθισμένοι ιστορικά σε τίτλους, αλλά πριν τους αναλάβει ο Αργεντινός κόουτς τον Δεκέμβριο του 2011, έτρωγαν πολλές σφαλιάρες σε εγχώριο επίπεδο και είχαν ανεβοκατεβάσματα σοβαρά επιπέδου υποβιβασμών. Ολα αυτά βέβαια έχουν αλλάξει εδώ και 6,5 χρόνια στα οποία σχεδόν τα πάντα έχουν γραφτεί και αναλυθεί για το πώς και το γιατί πέτυχε η μεταμόρφωση. Η εποχή Τσόλο λοιπόν είναι αναμφίβολα η κορυφαία στην ιστορία του club. Το παραδέχονται ακόμα και οι πιο ρομαντικοί οπαδοί τους, ότι αυτοί οι Ροχιμπλάνκος τους κάνουν υπερήφανους όσο ποτέ καμία γενιά του συλλόγου. Ιστορικά αυτή είναι η τρίτη σημαντική περίοδος για την Ατλέτικο. Ως πρώτη μπορεί να θεωρηθεί ευρέως η 11ετία 1940-1951 που περιλάμβανε τέσσερα πρωταθλήματα και έληξε με την αποχώρηση του τεράστιου Ελένιο Ερέρα (σ.σ.: ο δημιουργός της μεγάλης Ιντερ). Ως δεύτερη ήταν εκείνη του Λουίς Αραγονές ως ηγέτη στο χορτάρι και είναι η πιο διευρυμένη.  Ξεκινάει το 1965 και ολοκληρώνεται το 1977. Σε αυτό το διάστημα κατακτά τέσσερα πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, αλλά πάνω απ’ όλα γίνεται ευρωπαϊκή δύναμη. Κυρίως ο διπλός χαμένος τελικός του Πρωταθλητριών από την Μπάγερν (1974, πήρε το Διηπειρωτικό επειδή δεν πήγαν οι Βαυαροί) και οι δύο στο Κυπελλούχων που είχαν προηγηθεί. Η κατάκτησή του το 1962 και η απώλειά του την αμέσως επόμενη χρονιά, δίνουν σε εκείνη την περίοδο την ονομασία «εποχή των τελικών». Ωστόσο, η τωρινή Ατλέτικο τις ξεπερνάει και τις δύο. Σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνονται η κατάκτηση του Europa League και του Σούπερ Καπ Ευρώπης το 2010. Αμέσως μετά όμως εμφανίζεται ο Τσόλο και αλλάζουν όλα. Για ένα club με το μέγεθος της Ατλέτικο οι δύο χαμένοι τελικοί του Champions League (2014, 2016) και ο τρόπος που τους έχασε, μόνο επιτυχία συνιστούν. Ο Αργεντινός τεχνικός είχε σηκώσει όμως νωρίτερα τις ευρωκούπες του (2012 Europa League και Σούπερ Καπ). Σε αυτά προστίθεται η La Liga (2014) και το Κόπα ντελ Ρέι (2013). Συνολικά λοιπόν από τους 11 τελικούς εκτός συνόρων που θα έχουν βρεθεί οι Ροχιμπλάνκος, οι έξι (μαζί με τον τωρινό) ανήκουν στον Σιμεόνε. Δεν είναι όμως μόνο θέμα τίτλων και τελικών. Πάνω απ’ όλα έχει να κάνει με τον τρόπο και με το ποιους πρέπει να ανταγωνιστεί αυτή η ομάδα στον σκληρό κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Και μπορεί στο «Ζερλάν» της Λυών να βρίσκεται ξανά τιμωρημένος στα επίσημα, αλλά το πνεύμα του Τσόλο θα είναι εκεί σαν φάντασμα στον πάγκο, να διεκδικεί και πάλι μία κούπα. Οπως ακριβώς είχε ξεκινήσει αυτή την υπέροχη ιστορία από το Βουκουρέστι… Πηγή: gazzetta.gr