Αν ο Μακρόν είχε σπρώξει την Μπριζίτ, θα το λέγαμε «πείραγμα»;

Το περιστατικό με την Μπριζίτ Μακρόν να σπρώχνει φανερά τον σύζυγό της στο πρόσωπο, λίγο πριν κατέβουν από το προεδρικό αεροσκάφος στο Βιετνάμ, μπορεί να παρουσιάστηκε ως ένα «αστείο μεταξύ τους», όμως αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: πώς αντιδρούμε όταν η βία ασκείται από γυναίκα προς άντρα; Γιατί μια χειρονομία που, αν είχε γίνει από άντρα, θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων, εδώ βαφτίζεται «οικείο παιχνίδι»; Οι ηγέτες είναι εκπαιδευμένοι να ελέγχουν το χαμόγελό τους, όχι όμως και τις αντιδράσεις μας στις εικόνες που προκαλούν ασυμμετρίες στην αντίληψη του τι είναι αποδεκτό. Και αυτό το στιγμιότυπο αποκάλυψε ακριβώς αυτή τη δυσαρμονία.

Πέρα από το gossip, το στιγμιότυπο ανέδειξε το πώς αντιλαμβανόμαστε το φύλο και τη δύναμη μέσα σε μία σχέση. Αν οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι και ο Μακρόν είχε σπρώξει την Μπριζίτ σε δημόσια θέα, το περιστατικό πιθανότατα θα χαρακτηριζόταν ξεκάθαρα ως βίαιο. Όταν όμως η γυναίκα φαίνεται να «τιμωρεί» ή να αποδοκιμάζει τον σύζυγό της με σωματική πράξη, η κοινωνία συχνά το ερμηνεύει ως «έντονο ταμπεραμέντο» ή «στιγμή οικειότητας». Κι όμως, το σπρώξιμο είναι σπρώξιμο, ανεξαρτήτως φύλου.

Αυτά που δήλωσε ο Μακρόν μετά το περιστατικό δείχνουν ξεκάθαρα την ανάγκη του να υποβαθμίσει το γεγονός και να διασώσει τη δημόσια εικόνα του. Η φράση «αστειευόμασταν, όπως κάνουμε συχνά» περισσότερο μοιάζει με άμυνα παρά με ειλικρινή εξήγηση. «Ένα βίντεο που κυκλοφόρησε έγινε μια γεωπλανητική καταστροφή. Στον κόσμο που ζούμε, δεν έχουμε πολύ χρόνο για χάσιμο συζητώντας τέτοια θέματα», δήλωσε ο Εμανουέλ Μακρόν, προσθέτοντας: «Όλα αυτά είναι λίγο παράλογα. Ο κόσμος λέει πολλά ηλίθια πράγματα. Όλοι πρέπει να ηρεμήσουν».

Αντί να σταθεί στο περιστατικό και να το αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια, ο Γάλλος πρόεδρος επέλεξε να το εντάξει σε μια γενική αφήγηση περί στοχοποίησής του μέσω παραπληροφόρησης. Ανέφερε πως τις τελευταίες εβδομάδες έχει κατηγορηθεί, ψευδώς, όπως λέει, ότι έκανε χρήση κοκαΐνης σε τρένο προς το Κίεβο ή ότι ταπεινώθηκε σε χειραψία με τον Ερντογάν, και τώρα πως είχε οικογενειακή ένταση μπροστά στις κάμερες. Όμως το βίντεο με την Μπριζίτ δεν είναι ψεύτικο, ούτε προϊόν προπαγάνδας· είναι αυθεντικό και μιλά από μόνο του. Κανείς δεν πρόσθεσε τίποτα, το κοινό είδε αυτό που είδε. Κι όταν ένας ηγέτης νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει το αυτονόητο με τόσο περίπλοκο τρόπο, κάτι δεν πάει καλά, ούτε στην επικοινωνία του, ούτε στη σχέση που προσπαθεί να παρουσιάσει.

Όταν ο Γάλλος πρόεδρος ζητά από τον κόσμο να δεχτεί ότι το σπρώξιμο στο πρόσωπο ήταν απλώς ένα αθώο πείραγμα μεταξύ συζύγων, γεννιούνται εύλογα ερωτήματα. Κανείς δεν θα δεχόταν ποτέ μια τέτοια πράξη ως «στιγμή οικειότητας», αν την είχε κάνει άντρας σε γυναίκα. Κι όμως, όταν η χειρονομία προέρχεται από γυναίκα προς άντρα, η κοινωνία δείχνει μεγαλύτερη ανοχή και σχεδόν πρόθυμα την εντάσσει σε ένα αφήγημα γαλλικού πάθους. Ο Μακρόν, αντί να αναγνωρίσει την ένταση της στιγμής, προτίμησε να την αποδώσει σε ένα συζυγικό πείραγμα που γίνεται συχνά. Όμως όταν ένας ηγέτης νιώθει την ανάγκη να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αντί να δείξει ξεκάθαρα τα όρια, τότε δεν είναι απλώς η εικόνα του που πλήττεται, είναι και το μήνυμα που περνά για το τι θεωρείται ανεκτό.

Αν ο Μακρόν είχε σπρώξει την Μπριζίτ, θα το λέγαμε «πείραγμα»; Αυτός ο επιλεκτικός τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουμε την επιθετικότητα, ανάλογα με το ποιος την ασκεί, είναι το πιο ανησυχητικό κομμάτι αυτής της ιστορίας.