Ήρθε η ώρα για μια ψύχραιμη αποτίμηση των συνεπειών του χολιγουντιανού δυστυχήματος

Τώρα που οι φλόγες έσβησαν, ο καπνός διαλύθηκε και οι μαυρισμένοι τοίχοι του κτίσματος στο πάρκινγκ του 83ου χιλιομέτρου της ΕΟ Αθηνών – Λαμίας, ξεπλύθηκαν από την βροχή… Τώρα που τα τηλεπαράθυρα φιλοξενούν άλλα «φλέγοντα» θέματα… Τώρα που κάθε φύσεως ειδικοί και «μαϊντανοί», δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα για αναλύσουν τις περισπούδαστες τεχνικές αναλύσεις τους…

Γράφει ο Νίκος Τσάδαρης

Τώρα, ήρθε η ώρα για μια ψύχραιμη αποτίμηση των συνεπειών του χολιγουντιανού δυστυχήματος, καθώς και εκτίμηση, του τι πιθανώς να συνέβη, σαν αποτέλεσμα της γενεσιουργού αιτίας που θα καταγράψουμε στις επόμενες γραμμές.

Μέσα λοιπόν στην προσπάθεια των ΜΜΕ για αύξηση των αριθμών τηλεθέασης, ακροαματικότητας και αναγνωσιμότητας, αλλά και την διεκδίκηση από κάθε πικραμένο του 15λεπτου δημοσιότητας που δικαιούται, χάθηκε μοναδική ευκαιρία, για να περάσει το μήνυμα αυτής της τραγωδίας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Σχεδόν 13 μήνες από το προηγούμενο «πολυδιαφημισμένο» δυστύχημα του γνωστού τραγουδιστή (που ποτέ το ευρύτερο κοινό δεν θα μάθει πως και γιατί συνέβη, για διάφορους λόγους), τα ΜΜΕ θυμήθηκαν ότι στους δρόμους γίνεται εκατόμβη νεκρών, όχι γιατί ξαφνικά ενδιαφέρθηκαν για το κοινωνικό σύνολο, αλλά γιατί και αυτό το τροχαίο δυστύχημα, είχε όνομα και επώνυμο.

Οι σχεδόν 1.300 νεκροί και 2.500 παραπληγικοί που μεσολάβησαν μεταξύ των δυο τροχαίων, πήγαν άκλαυτοι, σαν «τα σκυλιά στο αμπέλι» που λέει ο λαός.

Οι 4-5 νεκροί κάθε ημέρας και οι διπλάσιοι παραπληγικοί, είναι ζήτημα αν απασχόλησαν τα «ψιλά» των ειδήσεων, ενώ σχεδόν κανείς δεν υποψιάζεται ότι, το 80% αυτών των απωλειών συμβαίνουν μέσα στις πόλεις με ταχύτητες 50-80 χιλιόμετρα την ώρα, με ταπεινά αυτοκίνητα, που δεν τα οδηγούν κατ’ ανάγκη νέοι και πλούσιοι.

Έπρεπε να γίνει το on camera ατύχημα της Θήβας, για να ενδιαφερθούν τα βραδινά δελτία και να ασχοληθεί η κοινή γνώμη.
Να ασχοληθεί όχι τόσο με το συμβάν, αλλά περισσότερο με το ακριβό αυτοκίνητο που …σκοτώνει, με τον πλούσιο νέο (που κατά πολλούς καλά …έπαθε…) θύτη και με τα χιονολάστιχα που «ευθύνονται» για την τραγωδία.

Αν είναι δυνατόν. Να υπάρχει μοναδική ευκαιρία εκπαίδευσης του κοινωνικού συνόλου και να πηγαίνει χαμένη, εξ αιτίας των ταξικών διακρίσεων που ανεγκέφαλοι εμπλέκουν μέσα στις παραμέτρους ενός πολύνεκρου τροχαίου.

Τι κρίμα. Να έχεις μια κάμερα (και άλλες πολλές από τα διόδια των Αφιδνών μέχρι το 83ο χλμ), που οπτικοποιεί το αίτιο πρόκλησης του συμβάντος και φωτογραφίζει τον υπεύθυνο και να επιτρέπεις αδιάσειστα στοιχεία να κρυφτούν κάτω από τη μάρκα του αυτοκινήτου, το όνομα του ενός θύματος και την …ανεπάρκεια των ελαστικών. Κρίμα και άδικο, για τις ζωές που ήδη χάνονται και πάλι, αλλά κυρίως για όσους θα προστεθούν στις πυκνές τάξεις των ΑΜΕΑ εξ αιτίας τροχαίων.

Ο υπογράφων, δεν είναι ούτε παντογνώστης, ούτε αυτόπτης, αλλά το τροχαίο αυτό δεν χρειάζεται να το αναλύσει ειδικός ή μάντης. Φωνάζει μόνο του από μακριά.

Φωνάζει αιτία και υπεύθυνο, που είναι τα εξής:

Γενεσιουργός αιτία: Η υπερβολική ταχύτητα

Υπεύθυνος: Ο οδηγός του οχήματος που «εισέβαλε» στο πάρκινγκ

Όλα τα υπόλοιπα, αληθινά ή φανταστικά είναι επουσιώδεις παράμετροι, ενώ βέβαια στο πολύνεκρο συνέβαλλε και ο παράγων τύχη, αφού -είναι αλήθεια πως- «συνωμότησε το σύμπαν» προκειμένου το αυτοκίνητο/θύτης να περάσει «ασάλιωτο» την είσοδο του χώρου στάθμευσης, εκτελώντας ακαριαία τέσσερις ψυχές.

Ότι και να πούμε, η φάση θα είχε εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά (ίσως και αναίμακτα), αν η ταχύτητα ήταν η επιτρεπόμενη στο σημείο (100-130χλμ/ώρα), ή έστω λίγο παραπάνω. Όμως δεν ήταν. Και υπεύθυνος για το ότι ήταν διπλάσια (ίσως και παραπάνω) δεν ήταν κανείς άλλος από τον οδηγό του ακριβού οχήματος.

Σε αυτά τα δυο σημεία έπρεπε και όφειλε να επικεντρωθεί η δημοσιότητα, μήπως και γλυτώναμε κάποια υποψήφια μελλοντικά θύματα της αυτοκίνησης.

Όμως δεν. Όλοι αναλώθηκαν με επί μέρους λεπτομέρειες, που ήταν απόρροια των βασικών υπευθύνων και μάλιστα με λάθος τρόπο.
Δαιμονοποιήθηκαν τα χιονολάστιχα, που –δήθεν- δεν είναι για μεγάλες ταχύτητες, όταν υπάρχουν λάστιχα σε αυτή την κατηγορία με δείκτη ταχύτητας Υ (300χλμ/ώρα), ενώ -κατά πάσα πιθανότητα- τα ειδικά για το σπορ μοντέλο χιονολάστιχα είχαν δείκτη ταχύτητας V (240 χλμ/ώρα).

Θεωρήθηκε υπεύθυνη η ηλικία των ελαστικών, χωρίς κανείς να λάβει υπόψη του ότι, πλέον το βασικό υλικό κατασκευής των δεν είναι φυσικό καουτσούκ και κατά συνέπεια, αδούλευτα και καλοσυντηρημένα ελαστικά, μπορούν ακόμα και μετά από 10 χρόνια να είναι ασφαλή.

Κοντολογίς, οι προβολείς της δημοσιότητας, αντί να φωτίσουν τους πραγματικούς «ενόχους», ξεστράτισαν σε επουσιώδεις λεπτομέρειες, αποπροσανατολίζοντας το κοινό, που είχε μοναδική ευκαιρία ευαισθητοποιούμενο σωστά να εκπαιδευτεί.

Έτσι, την επόμενη φορά, που κάποιος «ανώνυμος», με αυτοκίνητο της σειράς και φρέσκα λάστιχα με υψηλό δείκτη ταχύτητας, εμπλακεί σε ανάλογο συμβάν, το μόνο που θα μπορέσουμε να επικαλεστούμε σαν υπεύθυνο, θα είναι ο …Μολώχ της ασφάλτου, ή –με άλλα λόγια- η μαύρη μοίρα μας, η κακομοίρα μας…

Αυτά, τα όχι λίγα, για μια αλήθεια που χάθηκε στον παραλογισμό της δημοσιότητας, στερώντας μας μια εξαιρετική ευκαιρία εκπαίδευσης, που θα λειτουργούσε στην κατεύθυνση της μείωσης των τροχαίων δυστυχημάτων.

Ραντεβού, στο επόμενο δυστύχημα με όνομα και επώνυμο…

Υ.Γ.: Για όσους επιμένουν να δουν τι συνέβη εξ αιτίας της υπερβολικής ταχύτητας που είχε αναπτύξει ο νεαρός, την απάντηση μάλλον δίνουν ευρήματα που καταγράφηκαν τρεις μέρες μετά το δυστύχημα από εμπειρογνώμονες τροχαίων. Συγκεκριμένα, βρέθηκαν 120 μέτρα πριν την είσοδο του μοιραίου πάρκινγκ, κομμάτια από λάστιχο και η δεξιά γωνία του πίσω προφυλακτήρα του σπορ αυτοκινήτου.

Τα ευρήματα -σε πρόχειρη ανάλυση- δείχνουν αποκόλληση του πίσω δεξιού τροχού, που καθώς έχασε τον αέρα του, έχασε και πολλούς πόντους από την περίμετρό του, με αποτέλεσμα να «τρέχει» με λιγότερα χιλιόμετρα, από όσα «έτρεχε» ο πίσω αριστερός τροχός, αποτέλεσμα του οποίου μπορεί να είναι η εκτροπή της ουράς του αυτοκινήτου προς τα αριστερά.

Αυτά, με κάθε επιφύλαξη και φυσικά χωρίς ουσία, καθώς –όπως επεσήμανα πιο πάνω- η ουσία έχει αίτιο (ταχύτητα) και υπεύθυνο (οδηγό).