Παρά το γεγονός ότι είναι το φόβητρο της εποχής μας, η τρομοκρατία παραμένει διαχρονικά ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Κι αυτό γιατί, στο ξυράφι του ιστορικού χρόνου πάντα, ο ανταρτοπόλεμος, το αντάρτικο πόλεων και οι λαϊκές εξεγέρσεις παραείναι κοινότερες από τις ολομέτωπες συγκρούσεις οργανωμένων στρατών!
Ταυτοχρόνως, όποιος κι αν είναι ο σκοπός, από εδαφικές διεκδικήσεις, ανεξαρτησία, πολιτική αυτονομία μέχρι και θρησκευτικά ή άλλα αιτήματα, το μέσο της τρομοκρατικής πάλης παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο.
Κι αν σήμερα εξτρεμιστικές ομάδες φανατικών ισλαμιστών τύπου ISIS ή αλ-Κάιντα είναι ικανές να προκαλέσουν ρίγη συγκίνησης από την απλή αναφορά του ονόματός τους και μόνο, εξίσου διαβόητες ήταν άλλοτε και μια σειρά από τρομοκρατικές οργανώσεις που η Ιστορία ωστόσο φάνηκε να λησμονεί…
Όρντινε Νουόβο: Ιταλία
Το νεοφασιστικό πολιτικό κίνημα της Ιταλίας, Όρντινε Νουόβο (Νέα Τάξη), ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ως το πιο σκληροπυρηνικό παρακλάδι της εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς. Ευαγγελιζόταν την ίδια φασιστική ιδεολογία του συνταγματικά απαγορευμένου πλέον Εθνικού Φασιστικού Κόμματος του Μουσολίνι, γι’ αυτό και η ιταλική κυβέρνηση το απαγόρευσε επισήμως με διάταγμά της το 1973, αν και τα μέλη του συνέχισαν την ακροδεξιά παρακρατική τους δράση καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας (όπως με το νέο όργανό τους, την Όρντινε Νέρο, Μαύρη Τάξη δηλαδή), σε μια αιματοβαμμένη περίοδο για την Ιταλία που θα έμενε γνωστή ως «χρόνια του μολυβιού».
Αυτά τα αιματηρά, γεμάτα βία και μίσος «χρόνια του μολυβιού» στιγματίστηκαν από συνεχείς συγκρούσεις, με το μολύβι από τις σφαίρες να ρέει άφθονο στους δρόμους αφήνοντας περισσότερους από 2.000 νεκρούς. Η Όρντινε Νουόβο έψαχνε να αποσταθεροποιήσει τη δημοκρατία και να γενικεύσει τις κοινωνικο-πολιτικές εντάσεις, με μια σειρά από βομβιστικές επιθέσεις να επιστρατεύονται για να φέρουν τα πάνω-κάτω στην ιταλική κοινωνία: τρομοκρατικά χτυπήματα σε πλατείες, τρένα και αντιφασιστικές διαδηλώσεις.
Η βομβιστική επίθεση στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου το 1969 άφησε 16 νεκρούς και 88 τραυματίες και η επόμενη του 1970 στο τρένο που εκτελούσε το δρομολόγιο Ρώμη-Μεσίνα στοίχισε τη ζωή σε 6 και τραυμάτισε περισσότερους από 100. Το 1974, η Όρντινε Νουόβο δολοφόνησε 8 αντιφασίστες ακτιβιστές με χειροβομβίδα στην Μπρέσια και λίγο αργότερα έβαλε βόμβα σε σιδηροδρομικό σταθμό της Ρώμης, εξοντώνοντας άλλα 12 αθώα θύματα.
Η τρομοκρατική δράση, η απόπειρα ανατροπής της δημοκρατικής τάξης καθώς και η διάδοση ιδεών που προωθούν τον ρατσισμό βάσει εθνικών, θρησκευτικών και φυλετικών κριτηρίων ήταν η αιχμή του δόρατος της εξτρεμιστικής δράσης της Νέας Τάξης, η οποία φέρεται ωστόσο να μη δρούσε μόνη, καθώς έχουν αποκαλυφθεί μυστικά κονδύλια που έστελνε η αμερικανική CIA στην ακροδεξιά τρομοκρατία της Ιταλίας, καθώς η Ουάσιγκτον την έβλεπε ως ανάχωμα στη δημοτικότητα του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος!
Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός: Ιαπωνία
Ήταν στη δεκαετία του 1970 όταν ο καλειδοσκοπικός ιδεαλισμός των ’60s έδωσε προοδευτικά τη θέση του στον κυνισμό αλλά και την πεποίθηση ότι ο ειρηνικός αγώνας ήταν ανέξοδος. Κι έτσι αντί να οργανώνει πια μεγαλειώδεις πορείες και διαδηλώσεις, ένας συγκεκριμένος θύλακας της ιαπωνικής ακροαριστεράς άρχισε να χρησιμοποιεί σφαίρες και βόμβες για να πετύχει τους σκοπούς του. Ήταν ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός, ο οποίος ιδρύθηκε στον Λίβανο το 1971 από τη φοιτήτρια Φουζάκο Σιγκενόμπου.
Ήδη από τις πρώτες του μέρες, ο Ιαπωνικός Στρατός ήθελε η δράση του να είναι διεθνής και παρά το γεγονός ότι μαχόταν για την ανατροπή της μοναρχίας στην Ιαπωνία, αδελφοποιήθηκε με την PLO και άλλες αντι-ισραηλινές τρομοκρατικές οργανώσεις της Μέσης Ανατολής. Γι’ αυτό και μια από τις πρώτες επιθέσεις της ακροαριστερής ομάδας ήταν σε αεροδρόμιο του ισραηλινού Τελ Αβίβ (το σημερινό «Μπεν Γκουριόν») το 1972, όταν τα μέλη του άνοιξαν πυρ κατά αθώων ταξιδιωτών σκοτώνοντας 26 αμερικανούς, καναδούς και ισραηλινούς πολίτες και αφήνοντας άλλους 79 τραυματίες.
Άλλα διαβόητα χτυπήματα της ιαπωνικής τρομοκρατικής οργάνωσης περιλαμβάνουν την έφοδο του 1974 στη Γαλλική Πρεσβεία της Χάγης, με το περιστατικό να μετατρέπεται σε κατάσταση ομηρείας που διάρκεσε περισσότερες από 100 ώρες, αλλά και το κύμα χτυπημάτων σε πρεσβείες της Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία) το 1975. Κατόπιν, έπειτα από ένα διάλειμμα που κράτησε μια δεκαετία σχεδόν, ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός ξαναχτύπησε έχοντας πια στο στόχαστρο το αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό που υπηρετούσε στην Ευρώπη. Το πλέον φονικό βομβιστικό χτύπημα έλαβε χώρα σε κέντρο διασκέδασης αμερικανών πεζοναυτών στη Νάπολη τον Απρίλιο του 1988.
Η ηγέτιδα του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού, που μέτρησε τόσες και τόσες τρομοκρατικές επιθέσεις και αεροπειρατείες στη δεκαετία του 1970, συνελήφθη μόλις το 2000, παραμένοντας καταζητούμενη για περισσότερο από 25 χρόνια. Δεν κατάφερε να ανατρέψει την ιαπωνική κυβέρνηση ούτε και τη μοναρχία, αλλά και δεν μπόρεσε να υποθάλψει την παγκόσμια επανάσταση.
Ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός διατηρούσε βάσεις για πολλά χρόνια στον Λίβανο, σε παλαιστινιακά στρατόπεδα εκπαίδευσης στον ανταρτοπόλεμο δηλαδή, όπου και εκπαιδεύτηκε ο ιδρυτικός πυρήνας μιας άλλης ομάδας που θα γινόταν τελικά γνωστή ως Μπάαντερ-Μάινχοφ! Επιστρέφοντας στη Γερμανία, ο Μπάαντερ αποκάλεσε το ένοπλο τμήμα της ομάδας Φράξια Κόκκινος Στρατός για να θυμίζει τον ιαπωνικό αντίστοιχό του (και αμφότεροι ως φόρος τιμής στον σοβιετικό Κόκκινο Στρατό)…
Ναρόντναγια Βόλια: Ρωσία
Η πρώτη τρομοκρατική οργάνωση της σύγχρονης ιστορίας, το πρώτο οργανωμένο κίνημα τρομοκρατών, γεννήθηκε σύμφωνα με τους ιστορικούς στην αχανή αυτοκρατορική Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα. Μπορεί η γαλλική ιστορία να είχε ήδη επιδείξει μεμονωμένα παραδείγματα τρομοκρατίας, αλλά ποτέ μέχρι τότε δεν είχε υπάρξει ανάλογο κίνημα με τόσο αυστηρή οργάνωση, απόλυτη πειθαρχία, συνωμοτικό πνεύμα, απαράβατη ιεραρχία και άτεγκτους πολιτικούς στόχους! Ήταν το σκληροπυρηνικό κόμμα της Ναρόντναγια Βόλια (Λαϊκή Βούληση σε μετάφραση) που ιδρύθηκε το 1878, καταγράφοντας στις πρώτες παραγράφους της ιδρυτικής του διακήρυξης έναν φιλόδοξο στόχο: τη δολοφονία του τσάρου Αλεξάνδρου Β’ και την πυροδότηση μιας επανάστασης στην αυτοκρατορία των 90 εκατομμυρίων κατοίκων!
Οι ακροαριστεροί τρομοκράτες αποζητούσαν την εκθρόνιση του τσάρου και τη ριζική μεταμόρφωση της ρωσικής κοινωνίας, μέσω γραπτού Συντάγματος, εθνικοποίηση της βιομηχανίας και ίδρυσης σοσιαλιστικών κομμούνων σε όλη τη ρωσική επικράτεια, ώστε να καταστούν δυνατές οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
Η σκληροπυρηνική Εκτελεστική Επιτροπή της Λαϊκής Βούλησης βάλθηκε λοιπόν μέσω των τρομοκρατικών χτυπημάτων να αποσταθεροποιήσει το τσαρικό καθεστώς και να προκαλέσει τη βίαιη εξέγερση του λαού κατά της μοναρχίας, κάτι που θα συντελούσε στην εφαρμογή του ουτοπικού της οράματος. Η Ναρόντναγια Βόλια κατόρθωσε τελικά να δολοφονήσει στην Αγία Πετρούπολη τον τσάρο Αλέξανδρο Β’ με βόμβα στην άμαξά του στις 13 Μαρτίου 1881, έπειτα από επτά αποτυχημένες απόπειρες εναντίον του και δεκάδες δολοφονίες πολιτικών προσωπικοτήτων, αν και η λαϊκή επανάσταση δεν ήρθε αυτόματα, όπως πρέσβευαν τα μέλη της ρωσικής τρομοκρατίας.
Η επανάσταση δεν θα ξεσπούσε παρά χρόνια αργότερα και η Λαϊκή Βούληση απέτυχε μεν να τη φέρει μια ώρα αρχύτερα, κατάφερε ωστόσο να δημιουργήσει μια ηλεκτρισμένη και ταραγμένη περίοδο για τα ρωσικά πράγματα. Παρά το γεγονός ότι οι πρωταίτιοί της κρεμάστηκαν τελικά και ο διάδοχος του θρόνου, Αλέξανδρος Γ’, απέπεμψε τις φιλελεύθερη πολιτική του πατέρα του, απομονώνοντας ουσιαστικά τη Ρωσία από την υπόλοιπη Ευρώπη, η περίφημη Ναρόντναγια Βόλια πρόβαλε με περηφάνια την ιδιότητα του τρομοκράτη, θεωρώντας ότι οι δολοφονίες που πραγματοποιούσε αποσκοπούσαν στη λύτρωση της Ρωσίας από τους καταπιεστές της.
Όσο για το μανιφέστο της οργάνωσης, κανείς δεν φανταζόταν ότι έμελλε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για δεκάδες τρομοκρατικά κινήματα της Ιστορίας, αλλά και τον ίδιο τον ιδεολογικό άξονα για τη μελλοντική πορεία των τρομοκρατικών οργανώσεων…
Ομάδα Κάρολος Μαρτέλος: Γαλλία
Είναι πια γνωστό ότι ο πρώτος ορισμός της τρομοκρατίας δίνεται το 1798 από τη Γαλλική Ακαδημία και περιγράφεται ως «σύστημα διακυβέρνησης μέσω του τρόμου». Αναφερόταν στο δικτατορικό καθεστώς του Ροβεσπιέρου κατά τη διετία 1792-1794. Από εκεί ξεκινά επισήμως η τρομοκρατία, καθώς σημαδεύτηκε από την ιστορική αυτή συγκυρία όποια μορφή κι αν έχει, είτε όταν είναι κρατική είτε όταν προέρχεται από άλλα παράνομα και υπόγεια κέντρα εξουσίας.
Παρά τη Βασιλεία του Τρόμου όμως, εκεί που η Γαλλία θα γευόταν στο πετσί της τους πικρούς καρπούς της τρομοκρατίας ήταν κατά τον Αλγερινό Πόλεμο (1954-1962), όταν τα θρησκευτικά και εθνοτικά μίση κυριάρχησαν. Όπως και τα ακροδεξιά αισθήματα φυσικά, καθώς οι γάλλοι εθνικιστές δεν ήταν ότι δεν συγχώρησαν απλώς την κυβέρνηση για την εκχώρηση ανεξαρτησίας στην Αλγερία, αλλά βάλθηκαν να πολεμήσουν τους αλγερινούς και βορειοαφρικανούς μετανάστες στη Γαλλία. Κι έτσι γεννήθηκε η διαβόητη τρομοκρατική σέχτα Ομάδα Κάρολος Μαρτέλος, που πήρε το όνομά της από τον πανίσχυρο φράγκο ηγεμόνα που υπέταξε τις μουσουλμανικές στρατιές στην Τουρ το 732 μ.Χ. Καθ’ όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και το 1980, οι ακροδεξιοί τρομοκράτες στόχευαν αλγερινές (και μερικές εβραϊκές) επιχειρήσεις και παρενοχλούσαν την κυβέρνηση της Αλγερίας μέσω μιας σειράς βομβιστικών επιθέσεων και απαγωγών.
Κατά γενική ομολογία, τα περισσότερα από τα χτυπήματα που αποδίδονται στην ακροδεξιά τρομοκρατική σέχτα δεν άφησαν απώλειες, κι έτσι η ομάδα δεν ήταν τελικά παρά μια υποσημείωση στην τρομοκρατική ιστορία, αν και έβαψε τα χέρια τους με αίμα: τον Δεκέμβριο του 1973, παγίδευσε με εκρηκτικά το αλγερινό προξενείο στη Μασσαλία σκοτώνοντας 4 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 20…
Οργάνωση Αμπού Νιντάλ: Παλαιστίνη
Τα βουνά του Λιβάνου, της Συρίας και της Ιορδανίας είχαν μετατραπεί κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 σε άντρο παλαιστινιακής τρομοκρατίας: ήταν ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων κατά του Ισραήλ που μονοπώλησε λες τη μεσανατολική τρομοκρατία, αν και δεν περιορίστηκε εκεί, καθώς πολλές τρομοκρατικές οργανώσεις θήτευσαν στα παλαιστινιακά στρατόπεδα αντάρτικου πόλεων. Ιδιαίτερο κεφάλαιο στην παλαιστινιακή αντίσταση φέρεται να ήταν ο διαβόητος χαμαιλέοντας της διεθνούς τρομοκρατίας Αμπού Νιντάλ, ο σκληροπυρηνικός μαχητής που δεν εκτιμούσε πολιτική και διπλωματία και θεωρούσε αποκλειστικά τον ένοπλο αγώνα ως τη μόνη μορφή διαπραγμάτευσης.
Η οργάνωσή του Φατάχ Επαναστατικό Συμβούλιο (αν και όλοι την ήξεραν ως την Οργάνωση του Αμπού Νιντάλ), μέλος του μετώπου που απέρριψε το Πρόγραμμα των Δέκα Σημείων που είχε υιοθετήσει η PLO το καλοκαίρι του 1974, επικεντρώθηκε στον πόλεμο κατά του Ισραήλ και της Δύσης και σύντομα έγινε ο πλέον φανατικός και σκληροπυρηνικός θύλακας του παλαιστινιακού αγώνα, αφού κατά τη διάρκεια της ζοφερής ακμής του μετατράπηκε στην πλέον επικίνδυνη τρομοκρατική σέχτα του πλανήτη.
Ο πιο γνωστός άραβας τρομοκράτης στον κόσμο και Νο 1 εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών που είχε τα χέρια του λερωμένα με το αίμα εκατοντάδων αθώων διεξήγε έναν διμέτωπο πόλεμο τόσο κατά του Ισραήλ όσο όμως και ενάντια στους «προσκυνημένους» Παλαιστίνιους, τους μετριοπαθείς δηλαδή που τάσσονταν υπέρ του διαλόγου με το Ισραήλ. Από το 1974, όταν η επίσημη Φατάχ τον καταδίκασε σε θάνατο, ο Αμπού Νιντάλ οργάνωσε και πραγματοποίησε δεκάδες επιθέσεις κατά Παλαιστινίων που θεωρούσε ότι ήταν υποταγμένοι, κατά ξένων διπλωματών, κατά τρίτων χωρών και κατά ισραηλινών στόχων.
Αξιοπερίεργο είναι όμως το γεγονός ότι οι επιθέσεις σε ισραηλινούς στόχους είναι ελάχιστες μπροστά στο σύνολο του τρομοκρατικού έργου του: απόπειρα δολοφονίας του ισραηλινού πρεσβευτή στο Λονδίνο το 1982, βομβιστική επίθεση σε παρισινό εστιατόριο όπου σύχναζαν εβραίοι πελάτες με έξι νεκρούς (1982), δύο επιθέσεις στα γκισέ της ισραηλινής αεροπορικής εταιρείας El Al στα αεροδρόμια Βιέννης και Ρώμης το 1985 με 18 θύματα και βομβιστική επίθεση σε εβραϊκή συναγωγή της Κωνσταντινούπολης το 1986 με 22 νεκρούς. Πολλές επιθέσεις του Αμπού Νιντάλ πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και σε άλλες χώρες που είχαν αγκαλιάσει τον Αραφάτ και τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού. εκείνη την εποχή…
