Η επιλογή του κριτικού κινηματογράφου Δημήτρη Δανίκα να αναφερθεί στα «κουσούρια» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, απέσπασε ποικιλότροπα σχόλια.
Άρθρο στο aixmi.gr επισημαίνει ότι ανεξάρτητα αν οι ισχυρισμοί ευσταθούν, η απόδοση τιμών στο νεκρό αποτελεί μέρος του συστήματος ηθικών αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά στην περίπτωση ενός ανθρώπου που υπηρέτησε με αξιοπρέπεια τον ελληνικό κινηματογράφο.
«Σινεφίλ και μη, ξύπνησαν σε μία μουντή Ελλάδα. Ο θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου ήταν ξαφνικός και βίαιος. Πάνω από όλα, όμως, ήρθε σε μία εποχή που η σκληρή πραγματικότητα έχει φάει το σαράκι του μέσου Έλληνα. Το διετές αυτομαστίγωμα έχει κλονίσει την εθνική μας αυτοπεποίθηση και οι μικρές καθημερινές νίκες σπανίζουν.
Ακόμα και αυτοί, λοιπόν, που δε μπόρεσαν ποτέ να δουν μία ταινία του ή που το θρυλικό αγγελοπουλικό πλάνο δοκίμασε την υπομονή τους σε μία σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα, νιώθουν λίγο πιο φτωχοί απ΄ ό,τι χτές.
Σ’ αυτό το κλίμα, ο κριτικός κινηματογράφου Δημήτρης Δανίκας υπέγραψε τη νεκρολογία του σκηνοθέτη στην εφημερίδα «Τα Νέα». Έγραψε ένα εκτενές ρεπορτάζ για τη ζωή και το έργο του το οποίο κατέληγε στα «κουσούρια» του. Η ανάγκη του «να μην υπογράψω αγιογραφία αλλά όλη την αλήθεια» τον οδήγησε να μοιραστεί με τους αναγνώστες του την τσιγκουνιά και την αλαζονεία του δημιουργού.
Ο Αγγελόπουλος μπορεί να ήταν τσιγκούνης. Δεν το γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει. Ήταν, όμως, κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν ένας σημαντικός καλλιτέχνης που άφησε πλούσιο έργο αναγνωρισμένο σε κάθε γωνία του πλανήτη. Ήταν κάποιος που αποτύπωσε ένα κομμάτι από την ιστορία του τόπου και από την πολιτισμική του κληρονομιά. Ήταν αυτός που, μέσα από το έργο του, ισορρόπησε επιδέξια ανάμεσα στη σύγχρονη Ελλάδα και τα σπαράγματα του παρελθόντος.
Η απόδοση τιμών στο νεκρό είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι, όχι μόνο των θρησκευτικών τελετουργιών, αλλά και του συστήματος ηθικών αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά εμείς το γνωρίζουμε καλά. Μας το έμαθε ο Σοφοκλής. Ο τιμητικός αποχαιρετισμός του νεκρού είναι μέρος της κληρονομιάς μας. Το αξίζει κάθε άνθρωπος. Το αξίζει, λοιπόν, και αυτός που υπηρέτησε με αξιοπρέπεια και ταλέντο τον ελληνικό κινηματογράφο.
Ο κύριος Δανίκας παρασύρθηκε για άλλη μία φορά από την τάση του να ξεχωρίζει. Στο παρελθόν τον έχουμε συγχωρήσει ή ακόμα και έχουμε γελάσει με τις κακιούλες του. Τώρα, όμως, το ατόπημά του είναι μεγάλο. Η εμμονή του στην αποδόμηση τον οδήγησε στην έλλειψη μέτρου. Ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής – και ειδικά του τέλους αυτής- είναι δεδομένος. Δεν είναι, όμως, δεδομένο το να αναγνωρίζεις το μεγαλείο. Αυτό απαιτεί μεγαθυμία την οποία δε διαθέτουν όλοι».
Πηγή: aixmi.gr
