ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ #έκθεση ζωγραφικής #ζωγράφος #Στέλλα Καπεζάνου

Στέλλα Καπεζάνου: Θέλω στα έργα να φαίνεται πως κάτι είναι άσχημο μέσα σε μία φαινομενική τελειότητα

Η ζωγράφος λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης «Baby One More Time» μιλάει στο newsbeast.gr

07·10·2020 11:12

Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος

Ανατρεπτική και αντισυμβατική, με στυλιζαρισμένους πρωταγωνιστές να ποζάρουν σε σουρεαλιστικό φόντο, έντονα χρώματα και την τελειότητα της ατέλειας. Η Στέλλα Καπεζάνου δίνει τη δική της χροιά στην αποτύπωση της σημερινής ζωής και βοηθά τη ματαιότητα να αναδειχθεί μέσα από την αμφισβήτηση.

Τα έργα της είναι πολυπρόσωπα και θυμίζουν ensemble κινηματογραφικής ταινίας. Μέχρι να τα αποτυπώσει στον καμβά τραβάει αμέτρητες φωτογραφίες. Κόβει, συνθέτει και σκέπτεται ποια κομμάτια θα ενώσει, ποια θα πετάξει και ποια θα αναδείξει. Από την Πέμπτη (8/10) μέχρι τις 31 Οκτωβρίου παρουσιάζει την ατομική της έκθεση με τίτλο «Baby One More Time» στην Evripides Art Gallery στο Κολωνάκι.

Τη συναντήσαμε σε μία από τις αίθουσες που φιλοξενούνται τα έργα της να μας εξηγεί πως ζωγραφίζει από τότε που ήταν μωρό αλλά και τι σημαίνουν για την ίδια οι πίνακές της.

«Ζωγραφίζω από μωρό μαζί με τη μητέρα μου. Ξεκίνησα όμως να ασχολούμαι επαγγελματικά όταν βρήκα χρόνο χωρίς να δουλεύω. Αυτό συνέβη στην εγκυμοσύνη του γιου μου. Η Καλών Τεχνών ήταν το όνειρό μου από τα παιδικά μου χρόνια. Απλά τότε η μητέρα μου με απέτρεπε από αυτό και μου έλεγε πρώτα να ”βρω μία κανονική δουλειά” και το χόμπι μου να το κάνω παράλληλα. Αποφάσισα όμως να δώσω εξετάσεις. Για έναν ολόκληρο χρόνο έκανα φροντιστήριο κάθε μέρα και ήταν δικαίωση για εμένα το ότι βγήκα πρώτη στις εισαγωγικές γιατί οι εξετάσεις είναι πολύ δύσκολες και απαιτητικές» εξηγεί και σημειώνει πως η «Baby One More Time» αποτελεί την πέμπτη ατομική της έκθεση και τη δεύτερη στην Evripides Art Gallery.

Πώς προέκυψε όμως ο τίτλος της εν λόγω έκθεσης; Όπως αναφέρει τον σκέφτηκε ενώ άκουγε το τραγούδι της Britney Spears του οποίου ο πρώτος στίχος λέει «Oh baby, baby, how was I supposed to know that something wasn’t right here (Μωρό μου πως να ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά εδώ)». «Αυτή η αίσθηση που πάντα επιδιώκω να δίνω στα έργα μου. Θέλω με την πρώτη ματιά ο θεατής να κοιτάει και να λέει ”Α τι ωραίο έργο” και όταν πλησιάζει κοντά να βλέπει πως κάτι δεν πάει καλά, κάτι στο ύφος των απεικονιζομένων, κάτι στην παράσταση που δεν είναι λογικό, κάτι που είναι άσχημο μέσα σε μία φαινομενική τελειότητα» επισημαίνει.

Η Στέλλα δουλεύει με θεματικές σειρές. Πρώτα εδραιώνει την ιδέα στο μυαλό της, την επεξεργάζεται για καιρό και την αφήνει να προκύψει.

«Συνήθως είναι θέματα που με απασχολούν και αποφασίζω να τα λύσω αρχίζοντας να τα σκάβω περισσότερο μέσα από τη ζωγραφική. Τα έργα μου αποτυπώνουν τις δικές μου αγωνίες τα δικά μου προβλήματα. Συνήθως την κάθε θεματική ενότητα τη ζωγραφίζω για ένα με δύο χρόνια. Τελειώνει όταν μου τελειώνει εμένα όταν δεν έχω κάτι άλλο να πω. Όταν ωριμάσει στο μυαλό μου και αρχίσουν οι σκέψεις μου να παίρνουν εικόνα οργανώνω μία παραγωγή. Φωτογραφίζω τα έργα μου η ίδια από πριν. Βρίσκω ένα location που είναι κατάλληλο για αυτό που έχω στο μυαλό μου και καλώ ανθρώπους που θα γίνουν τα μοντέλα της επόμενης σειράς τα οποία θα πρέπει να με ενδιαφέρουν εμφανισιακά. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ηθοποιοί ή άλλοι καλλιτέχνες επειδή είναι πιο εύκολο να ποζάρουν ξέροντας πως η φωτογραφία δεν είναι αυτό που θα δημοσιευθεί και θα εκτεθούν, αντιλαμβάνονται πως θα γίνει κάτι διαφορετικό» εξηγεί και περιγράφει τη διαδικασία που ακολουθεί λέγοντας:

«Δίνω οδηγίες για το τι πάνω – κάτω θέλω να φορούν και κάνω μία γρήγορη και αφηρημένη φωτογράφιση. Δεν είναι οι τελικές φωτογραφίες αυτές που θα γίνουν έργο. Θα γίνει ένα μείγμα, δηλαδή μπορεί να κρατήσω ένα χέρι από τη μία και το άλλο χέρι από άλλη. Άνθρωποι που ποτέ δεν βρέθηκαν μαζί μπορεί να βρεθούν. Μπαίνουν και φαντασιακά στοιχεία που προέκυψαν και σκέφτηκα να βάλω πριν αρχίσω ή κατά τη διάρκεια που το δουλεύω. Η θεματική του συνεχίζει να αλλάζει κάθε στιγμή».

Αναφερόμενη στους πίνακες που συμπεριλαμβάνονται στη νέα έκθεσή της, στα πορτοκάλια που κυριαρχούν και στα «χαλασμένα» πάρτι σημειώνει: «Πηγαίνοντας στο Ναύπλιο για να κανονίσω μία έκθεση στο ”Φουγάρο” που τελικά δεν έγινε λόγω κορονοϊού ήταν χειμώνας. Ήταν η εποχή τέτοια που οι πορτοκαλιές ήταν όλες ανθισμένες. Μια καταπληκτική εικόνα. Τα πορτοκάλια έλαμπαν και αποφάσισα οι πρωταγωνιστές μου να μπουν μέσα στα πορτοκάλια. Επίσης απεικονίζω μία κοινωνική συνεύρεση στην οποία μάλλον παρίστανται άνθρωποι οι οποίοι είναι κάποιας οικονομικής επιφάνειας χωρίς να είμαστε σίγουροι γιατί ενίοτε υπάρχει κι ένας τύπος που δεν ξέρεις τι κάνει στο συγκεκριμένο πάρτι. Ποιος είναι; Ο μπάτλερ ή ο εραστής; Δεν ξέρεις ποιος και αφήνω στον θεατή να αποφασίσει με βάση τα δικά του βιώματα. Το έργο δεν θέλω να του τελειώνει φεύγοντας. Θέλω να το παίρνει μαζί του και να φτιάχνει ιστορίες. Όταν ακούω ανθρώπους να μου λένε τις ιστορίες που τους βγάζει το έργο είναι τόσο ευφάνταστες που δεν μου είχαν περάσει καν από τα μυαλό την ώρα της δημιουργίας».

Η Στέλλα Καπεζάνου επιλέγει και χρησιμοποιεί έντονα χρώματα δηλώνοντας πως στόχος της δεν είναι να δείξει τη ζωντάνια αλλά τα χρώματα που έχουμε στην καθημερινότητά μας, στο κινητό ή στην τηλεόραση. «Είμαι τόσο εκπαιδευμένη και συνηθισμένη στο ”ψεύτικο” χρώμα και μου αρέσουν τα τολμηρά και το κοντράστ. Αυτά που βλέπουμε σε εικόνες αλλά όχι δίπλα μας συχνά. Θα τα επιλέξω για τη ζωή μου. Μου ταιριάζουν στην προσωπική μου. Χρησιμοποιώ λάδια κυρίως κάποιες φορές ακρυλικά και μερικές και τα δύο μαζί στο ίδιο έργο» λέει.

Αγαπημένους ζωγράφους έχει πολλούς αλλά θαυμάζει ιδιαιτέρως τον Μονέ. «Τον ξεχωρίζω γιατί για τη δική του την εποχή έχει υπέροχες ματ επιφάνειες. Αδιαφόρησε για το βάθος στα έργα του και ήταν ο πρώτος ζωγράφος που το έκανε. Προσέγγισε φωτογραφικά τη ζωγραφική του. Εστιάζει σε πρόσωπα και σε συναισθήματα» σημειώνει.

«Είναι πολυπαραγοντικό το γυμνό στα έργα μου. Αφενός το γυμνό δέρμα στη ζωγραφικής πιστεύω πως είναι το πιο δύσκολο να κατακτηθεί. Για μένα είναι πρόκληση η οποία δεν τελειώνει. Δεν έχω πει ποτέ ”α τι καταπληκτικά το έκανα αυτό το γυμνό”. Πάντα στον επόμενο πίνακα το πάω κάπου αλλού και κάπου αλλού και δεν τελειώνει. Το να εισάγεις στοιχεία στο γυμνό που είναι πιο σύγχρονα αποτελεί πρόκληση. Νομίζω πως δείχνω το πρόβλημα. Είναι στερεότυπο ότι το γυναικείο στήθος εκτίθεται. Δεν βλέπουμε εύκολα το αντρικό. Θέλω να βάλω τον θεατή να αναλογιστεί ότι αυτή η αντιμετώπιση είναι από μία γυναίκα στην πλευρά των γυναικών» αναφέρει.

Τέλος εξηγεί πως εάν και αγαπάει όλα της τα έργα για διαφορετικούς λόγους τα ξεπερνάει όταν προχωρά στο επόμενα. «Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω ξεχωρίζω τα πιο αντιεμπορικά μου έργα. Τα κοιτάζω και λέω πως είμαι περήφανη για τον εαυτό μου αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους θεατές».