Το Μαρόκο επέστρεψε σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου έπειτα από 20 χρόνια, καθώς η τελευταία του παρουσία ήταν το 1998 στη Γαλλία.

Κατάφερε μάλιστα να προκριθεί χωρίς να δεχθεί τέρμα στα προκριματικά, κάτι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Στην πέμπτη του συμμετοχή σε Μουντιάλ, το Μαρόκο θα τεθεί αντιμέτωπο με τις Ισπανία, Πορτογαλία και Ιράν, στο 2ο όμιλο. Μπορεί να είναι το μεγάλο αουτσάιντερ του ομίλου, ωστόσο έχει ήδη κερδίσει μια πρωτιά, καθώς είναι η Εθνική ομάδα με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές που έχουν γεννηθεί εκτός χώρας.

Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά 17 από τους 23 παίκτες που συνθέτουν την αποστολή της ομάδας έχουν γεννηθεί σε άλλες χώρες και έχουν πολιτογραφηθεί Μαροκινοί.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: οχτώ είναι γεννημένοι στη Γαλλία, πέντε στην Ολλανδία, δύο στην Ισπανία, ένας στον Καναδά και ένας στο Βέλγιο.  Και υπάρχει λογική εξήγηση γι’ αυτό, καθώς η Ευρώπη φιλοξενεί συνολικά 4,5 εκατομμύρια Μαροκινούς μετανάστες, εκ των οποίων 1,5 εκατομμύρια κατοικούν στη Γαλλία και κοντά στις 730.000 στην Ισπανία.

Στο Μουντιάλ της Γαλλίας τα «Λιοντάρια του Άτλαντα» είχαν στην αποστολή τους μόλις δύο παίκτες που είχαν γεννηθεί εκτός χώρας. Σήμερα, η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην.

Καθοριστικό ρόλο σε αυτό συντέλεσαν τρία γεγονότα.

Η ανάληψη του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής το 2015, το οποίο τελικά δεν διεξήχθη στη χώρα λόγω της έξαρσης του ιού Έμπολα, η άφιξη του Ερβέ Ρενάρ το 2016 στον πάγκο της ομάδας και η υποψηφιότητα για ανάληψη του Μουντιάλ του 2026 που τελικά θα συνδιοργανώσουν ΗΠΑ, Μεξικό και Καναδάς.

Αυτοί ήταν οι βασικοί λόγοι που η ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας αποφάσισε να «ανοίξει» την πόρτα της Εθνικής σε ξένους ποδοσφαιριστές, θέτοντας βέβαια συγκεκριμένες προϋποθέσεις: κάποιος γονέας ή παππούς τους να έχει γεννηθεί στο Μαρόκο ή οι ίδιοι να έχουν ζήσει τουλάχιστον πέντε χρόνια στη χώρα. Και φυσικά να μην έχουν αγωνιστεί με άλλη Εθνική ομάδα ανδρών σε επίσημο αγώνα διεθνούς διοργάνωσης.

«Ήρθα στο Μαρόκο για να προκριθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και νομίζω ότι είμαστε σε υψηλότερο επίπεδο από όταν ανέλαβα την ομάδα», αναφέρει ο Ρενάρ. Οι οδηγίες στα αποδυτήρια της ομάδας από τον Γάλλο τεχνικό και το επιτελείο του δίνονται σε τρεις γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά και αραβικά.

Το δυσκολότερο όμως δεν είναι η επικοινωνία, αλλά η ισορροπία και η ηρεμία στα αποδυτήρια καθώς δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες.
«Εξηγήσαμε στους παίκτες ότι το σημαντικό είναι το ομαδικό πνεύμα και όχι το από που προέρχεται ο καθένας. Πριν αναλάβω την ομάδα μου έλεγαν ‘πρόσεχε, οι Ολλανδοί μετανάστες δεν τα πάνε καλά με τους Γάλλους’, αλλά προσωπικά δεν διαπίστωσα κάτι τέτοιο», λέει ο Γάλλος προπονητής στους «New York Times».