Ανησυχία για την κατάσταση της ψυχικής της υγείας προκαλεί το νέο βίντεο της Sinead O’Connor στο οποίο αποκαλύπτει πως εδώ και δύο χρόνια ζει ολομόναχη και έχει τάσεις αυτοκτονίας.

Η Ιρλανδή καλλιτέχνις, που έχει διαγνωστεί με διπολική διαταραχή, ανέβασε στο Facebook την εξομολόγηση-έκκλησή της για το πόσο μόνη νιώθει αφότου έχασε την κηδεμονία του 13χρονου γιου της.

Στο βίντεο, που ανέβασε από το μοτέλ Travelodge στο Νιου Τζέρζι, όπου μένει, η 50χρονη εξομολογείται πως αντιμετωπίζει προβλήματα ψυχικής υγείας. «Είμαι εντελώς μόνη μου, δεν υπάρχει κανείς στη ζωή μου. Ζω στο Travelodge στο Νιου Τζέρζι. Κανείς εκτός από τον ψυχίατρό μου, που είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο και λέει πως είμαι ο ήρωάς του, αυτός είναι ο μόνος λόγος που είμαι ζωντανή αυτή τη στιγμή. Το ότι είμαι ο ήρωάς του… κι αυτό είναι θλιβερό».

Η 50χρονη που έγινε γνωστή το 1990 με το διαχρονικό «Nothing Compares 2 U», λέει πως η οικογένειά της την αντιμετωπίζει σαν απόβλητη και αρνείται να τη φροντίσει. «Είναι σαν κυνήγι μαγισσών… Παλεύω και παλεύω και παλεύω όπως εκατομμύρια άνθρωποι. Αν εξαρτιόταν μόνο από μένα, θα είχα φύγει. Πίσω στη μαμά μου…  Επειδή ζω ολομόναχη εδώ και δύο χρόνια ως τιμωρία επειδή είμαι ψυχικά ασθενής και επειδή θυμώνω που κανείς δεν με φροντίζει».

Όταν η O’Connor έχασε την κηδεμονία του μικρότερου από τα τέσσερα παιδιά της, απείλησε με αυτοκτονία. Στο τελευταίο μήνυμά της περιγράφει τις ψυχικές ασθένειες σαν ναρκωτικό και εκφράζει την ελπίδα με το να μοιράζεται τα συναισθήματά της να βοηθήσει άλλους ανθρώπους.

«Ελπίζω αυτό το βίντεο κάπως να βοηθήσει» λέει. «Ξέρω πως είμαι μια στα εκατομμύρια των ανθρώπων στον κόσμο που υποφέρουν όπως εγώ και ίσως δεν έχουν και τους πόρους που εγώ έχω. (…) Η ψυχική ασθένεια είναι σαν τα ναρκωτικά,  δεν νοιάζεται καθόλου για το ποιος είσαι. Το ίδιο και το στίγμα που σου αφήνει».

«Πρέπει να μας φροντίζετε, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, όπως όλοι. Η αρρώστια με έχει κάνει αυτοκτονική, όλη η ζωή μου διαλύεται. Και δεν θα πεθάνω. Δεν θα πεθάνω αλλά και πάλι δεν υπάρχει τρόπος να ζεις…» συνεχίζει.