Η πόλη είναι ερειπωμένη, τα τρένα στέκονται ακίνητα στις ράγες τους και τα σχολεία είναι σιωπηλά. Οι βιβλιοθήκες και τα καθαριστήρια μαραζώνουν από την εγκατάλειψη και κάθε ανθρώπινη παρουσία έχει εξαφανιστεί.
Είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, ωστόσο η Lori Nix αισθάνεται μια χαρά. Στην πραγματικότητα, η ίδια και η Kathleen Gerber, η σύντροφός της στην τέχνη και τη ζωή είναι οι αρχιτέκτονες αυτής της αποκάλυψης.
Στόχος τους, σύμφωνα με τη Nix, είναι «η δημιουργία και η απεικόνιση ενός ανοικτού τύπου μοντέλου που αφηγείται τη μετα-ανθρώπινη μητρόπολη στο μέλλον, μετά από μια άγνωστη καταστροφή».
«Κι αυτό για να ξεκλειδώσουμε και να προκαλέσουμε τη φαντασία των θεατών και να τους κάνουμε να συλλογιστούν το παρόν. Εξακολουθούμε να έχουμε μέλλον; Θα είμαστε σε θέση να σώσουμε τον εαυτό μας;» διερωτάται η καλλιτέχνης.
Οι λιλιπούτειες κατασκευές κυμαίνονται από 50 εκατοστά έως 2.7 μέτρα σε διάμετρο. Είναι φτιαγμένες από χαρτί, ακρυλικά, χαρτόνι και πηλό και κάθε σκηνή χρειάζεται έως και 15 μήνες για να κατασκευαστεί.
