Η αλληγορική ιστορία που ακολουθεί μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε, έστω και για δευτερόλεπτα, λίγο διαφορετικά τη ζωή και την καθημερινότητά μας…
Δυο σοβαρά άρρωστοι μοιράζονταν κάποτε, για λίγες ημέρες, το ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ο ένας άνδρας ήταν υποχρεωμένος να μένει όλη την ώρα ξαπλωμένος και δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Ο άλλος είχε το κρεβάτι του δίπλα στο παράθυρο και μπορούσε να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουν τα υγρά από τα πνευμόνια του.
Όντας και οι δύο μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου μιλούσαν και έκαναν παρέα… Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει στον έξω κόσμο.
Του μιλούσε για ένα πάρκο με μια όμορφη λίμνη. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι περίμενε κάθε απόγευμα αυτή τη μία ώρα για να αναζωογονηθεί και να νιώσει καλύτερα. Η φαντασία του γέμιζε τις εικόνες που δεν μπορούσε ο ίδιος να σηκωθεί και να δει. Έτσι έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό που άκουγε από τις περιγραφές.
Μάλιστα ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε και ο άλλος άνδρας αν και δεν μπορούσε να ακούσει κάτι, φανταζόταν με το μυαλό του την όμορφη εικόνα.
Πέρασε ο καιρός όταν ένα πρωί, η νοσοκόμα πέρασε από το δωμάτιο και βρήκε τον άνδρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Μετά από λίγο, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο.
Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφόσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο. Σιγά σιγά και με μεγάλη δυσκολία στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά μετά από καιρό τον έξω κόσμο. Αυτό που αντίκρισε όμως ήταν μόνο ένας λευκός τοίχος!
Τότε κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: «Πώς μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περιέγραφε; Πώς μπορούσε να μου μιλάει για μια τέτοια ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;».
Και η νοσοκόμα του απάντησε: «Ω, Θεέ μου… Δεν το ξέρατε; Ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός! Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο. Ήθελε να σας ενθαρρύνει και να σάς κάνει να ονειρεύεστε. Μαζί σας ονειρευόταν και ο ίδιος…».
