Ξύλο. Δακρυγόνα. Σπασίματα. Πετροπόλεμος. Πραγματικές σφαίρες. Συγκρούσεις με την αστυνομία. Φόβος. Αίμα. Και όλα αυτά υπό τους ήχους της μαγευτικής κιθάρας του αξεπέραστου ροκά Ρόρι Γκάλαχερ. Την δεκαετία του 1980 ακόμα και οι συναυλίες στην Ελλάδα που μόλις πριν μερικά χρόνια είχε βγει από τον επταετή «γύψο» της στρατιωτικής χούντας, ήταν μια ευκαιρία για ξέσπασμα της… άγριας νεολαίας.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουμε συνηθίσει την έλευση μεγάλων ονομάτων της διεθνούς μουσικής σκηνής στην Ελλάδα, ωστόσο, μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες ερχόντουσαν με χίλια ζόρια στη χώρα και όταν αυτό τελικά συνέβαινε, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν αρκετές, ώστε, ακόμα και σήμερα να μιλάμε για ιστορικά γεγονότα. Όχι πάντα με την καλή έννοια.
Το 1981 ο -για πολλούς, ανάμεσά τους και ο γραφών- αξεπέραστος Ιρλανδός, ήρθε στην Ελλάδα και 40.000 θεότρελοι οπαδοί του μαζεύτηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια για να τον δουν να ερωτοτροπεί επί σκηνής με την «στρατοκάστερ» του.
Τα όσα έγιναν εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου έμελλε να σημαδέψουν μια ολόκληρη γενιά, να περάσουν στη σφαίρα του μύθου και να αποτελούν σημείο αναφοράς για τους ροκάδες που αν και πολύ θα το ήθελαν δεν είχαν την τύχη να βρεθούν τότε στο γήπεδο της ΑΕΚ.
Αν κάποιος εξαιρέσει τις τελευταίες δεκαετίες, στην Ελλάδα οι συναυλίες μεγάλων ονομάτων ήταν είδος υπό… εξαφάνιση. Η Αθήνα είχε την τύχη να προλάβει να ακούσει τα τραγούδια των θρυλικών Rolling Stones στην περίφημη επεισοδιακή συναυλία η οποία είχε γίνει μόλις τέσσερις μέρες (17/4/1967) πριν την εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών.
Τα επτά χρόνια που ακολούθησαν θα ήταν μάλλον αστείο ακόμα και να υποθέσει κάποιος πως θα γινόταν μεγάλη συναυλία στην σιδερόφρακτη και «ντυμένη» στα χακί, πρωτεύουσα.
Η συναυλιακή ανομβρία άρχισε δειλά- δειλά να σπάει το 1980. Την αρχή έκανε στο γήπεδο της Ριζούπολης ο Ιαν Γκίλαν. Λίγο καιρό αργότερα, τον Μάρτιο εκείνης της χρόνιας, έγινε στο γήπεδο του Σπόρτινγκ η συναυλία που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως πρελούδιο των όσων θα γινόντουσαν στη συναυλία του Ρόρι Γκάλαχερ.
Οι Police με τον Στιγνκ σε μεγάλα κέφια δίνουν μια ανεπανάληπτη συναυλία. Ανεπανάληπτο ήταν και το ξύλο που έπεσε έξω από το γήπεδο. Από την Πατησίων μέχρι την Αχαρνών και με επίκεντρο το σταθμό του Αγίου Ελευθερίου οι συγκρούσεις της αστυνομίας με τους ασυγκράτητους ροκάδες ήταν σκληρές και πολύωρες.
Τίποτα, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτό που θα γινόταν κάτι περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα.
Η είδηση έσκασε σαν «βόμβα». Ο βιρτουόζος Ιρλανδός ροκάς θα ερχόταν στην Αθήνα για μια και μοναδική συναυλία στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια. Το διψασμένο για τέτοιου είδους συναυλίες κοινό, εξαφανίζει τα εισιτήρια εν ριπή οφθαλμού και πολλοί είναι οι άτυχοι που αν και ήθελαν δεν μπόρεσαν να βρουν ένα «μαγικό χαρτάκι».
Οι προετοιμασίες είναι πυρετώδεις. Η συγκεκριμένη συναυλία είναι το μουσικό γεγονός της χρόνιας και αυτό το ξέρουν όλοι. Το ξέρει και η αστυνομία που φροντίζει να πάρει τα μέτρα της για να μην επαναληφθούν τα γεγονότα της συναυλίας των Police στο γήπεδο του Σπόρτινγκ.
Την εποχή εκείνη η χώρα βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο. Η Νέα Δημοκρατία του Γεώργιου Ράλλη προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, εμποδίζοντας το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να φέρει την «αλλαγή» που τότε ευαγγελιζόταν. Η κόντρα ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας είναι σκληρή και το πολωμένο πολιτικό κλίμα είχε επηρεάσει και την κοινωνία.
Η αστυνομία το μόνο που δεν ήθελε ήταν ένα ακόμα πρόβλημα πάνω στο κεφάλι της. Ήταν και για την ίδια ένα καλό προεκλογικό «τεστ». Εκείνη τη βραδιά, ωστόσο, τίποτα δεν πήγε όπως υπολόγιζε.
Το στάδιο της ΑΕΚ ήταν από νωρίς ασφυκτικά γεμάτο από 40.000 άτομα τα οποία είχαν κατακλύσει τον χώρο από το κέντρο του γηπέδου, όπου είχε στηθεί η σκηνή, μέχρι και τις κερκίδες με το πιο ζωντανό κομμάτι του κοινού να έχει συγκεντρωθεί στη «σκεπαστή».
Αρκετά λεπτά μετά τις 9 το βράδυ και με μια σημαντική καθυστέρηση ακούγεται το intro.
O Ρόρι Γκάλαχερ εμφανίζεται στη σκηνή με τον Τζέρι Μακ Αβόυ στο μπάσο και τον Μπρένταν Ο’ Νιλ πίσω από το σετ των ντραμς. Αυτό που ακολουθεί μέσα (κι έξω, βέβαια) από το γήπεδο είναι πρωτόγνωρο. Ένας πρωτοφανές χάος που κάνει τους αστυνομικούς να σαστίσουν. Προσπαθούν να περιορίσουν τις αντιδράσεις των οπαδών του Ιρλανδού αλλά… τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Με τις πρώτες νότες του «Moonchild» πολλοί προσπαθούν να ανέβουν στη σκηνή (η οποία δεν είχε κάγκελα και με ένα μικρό σάλτο, έφτανες εύκολα τον τραγουδιστή). Ταυτόχρονα όσοι είχαν μείνει έξω από το γήπεδο «σελινιάζονται» και με ένα ομαδικό «ντου» προσπαθούν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και να μπουν μέσα. Τα ΜΑΤ αντιδρούν με ρίψη δακρυγόνων και η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει με τον Γκάλαχερ να δείχνει σοκαρισμένος αλλά να συνεχίζει να προσφέρει μοναδικές στιγμές, μουσικού μεγαλείου.
Μουσική μέσα, ανελέητο ξύλο και εκτεταμένα επεισόδια έξω. Το χάος εξαπλώνεται στη λεωφόρο Δεκελείας. Φωτιές. Σπασίματα σε βιτρίνες και αυτοκίνητα. Κυνηγητό με τα ΜΑΤ μέχρι τον Περισσό.
Το κλίμα της έντασης μεταφέρεται γρήγορα και εντός του γηπέδου. Οι αστυνομικοί προσπαθούν (για κάποιον άγνωστο λόγο) να περιορίσουν τις εκδηλώσεις λατρείας προς τον Ρόρι Γκάλαχερ, πέφτουν οι πρώτες… ψιλές και γρήγορα αρχίζει να πέφτει ανελέητο ξύλο στο χορτάρι του γηπέδου.
Τα ΜΑΤ κάνουν χρήση δακρυγόνων και η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική. Υπό αυτές τις συνθήκες η συναυλία δεν μπορεί να συνεχιστεί και έτσι λίγο πριν τελειώσει οι αστυνομικοί παίρνουν στην κυριολεξία σηκωτό τον Γκάλαχερ και τους δυο μουσικούς που τον συνόδευαν, τους πηγαίνουν στα αποδυτήρια και από εκεί τους φυγαδεύουν εκτός γηπέδου όπου επικρατούσε… κόλαση.
Πολλοί τραυματίες, δεκάδες συλλήψεις με τους αστυνομικούς να κάνουν χρήση ακόμα και αληθινών πυρών για να περιορίσουν το εξαγριωμένο πλήθος! Την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες ξεσαλώνουν κι αυτές με τη σειρά τους γράφοντας για «σεξουαλικά διεγερμένους νέους», για «αναρχικούς λάτρεις του Γκάλαχερ» και «έξαλλους ροκάδες που τα σπάνε διασκεδάζοντας»!
Όσο για τον ίδιο τον Γκάλαχερ; Οι δηλώσεις του για τη συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια έμειναν στην ιστορία: «Δεν ήξερα από πού έπρεπε να προφυλαχτώ. Μέσα στα παρασκήνια κυκλοφορούσαν κάποια άτομα με αστυνομική στολή που έδειχναν απειλητικοί. Μπήκαμε, λοιπόν, στα γρήγορα μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο.
Στην πορεία, όμως, μείναμε από βενζίνη κι έτσι βρεθήκαμε μέσα στη δίνη των επεισοδίων, με τα δακρυγόνα να μας έχουν τσακίσει και να είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε με τα πόδια. Η συναυλία από μόνης της ήταν εκπληκτική, αλλά και επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να αφήσω τα κόκκαλά μου σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε», είχε πει ο αξεπέραστος ιρλανδός.
