Είναι μεγάλο, σκοτεινό και τρομακτικό. Είναι το Stanley Hotel, το πραγματικό ξενοδοχείο πίσω από το Overlook Hotel, που ενέπνευσε τον Stephen King να γράψει τη «Λάμψη» ένα από τα συναρπαστικότερα θρίλερ όλων των εποχών, ένα κομψοτέχνημα τρόμου.
Τον Οκτώβριο του 1974, συγγραφέας Stephen King και η σύζυγός του, πέρασαν μια νύχτα σε ένα παλιό ξενοδοχείο, λίγο έξω από το Κολοράντο, το Stanley Hotel. Το κρύο ήταν τσουχτερό και το χιόνι έπεφτε όλο και πιο έντονα. Πολύ γρήγορα ανακάλυψαν ότι ήταν οι μοναδικοί επισκέπτες του ξενοδοχείου. Μετά το φαγητό σε μια μεγάλη και άδεια τραπεζαρία, το ζευγάρι περιπλανήθηκε στους άδειους διαδρόμους του ξενοδοχείου, μίλησε με το μπάρμαν μέχρι να φτάσει τελικά στο δωμάτιο του.
Εκείνο το βράδυ, ο King κατάλαβε ότι είχε το υλικό που χρειαζόταν για να γράψει το βιβλίο του.
Πρόκειται για το πλέον γνωστό βιβλίο του Κing το «The Shining» (Η Λάμψη) το οποίο έμελλε να αφήσει ιστορία και στον κινηματογράφο με την ταινία σε σκηνοθεσία του Stanley Kubrick και με έναν μοναδικό και ανεπανάληπτο Jack Νicholson, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.
Στη Λάμψη, ο King αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας που πηγαίνει στο βουνό για να μείνει σε ένα ξενοδοχείο όλο το χειμώνα. Το ξενοδοχείο όμως αποκλείεται από το χιονιά και ο χειμώνας γίνεται εφιάλτης για την οικογένεια όταν ανακαλύπτει πως το ξενοδοχείο είναι στοιχειωμένο. Ένας εφιάλτης που είχε ο συγγραφέας κατά τη διάρκεια της διαμονής του εκεί, στάθηκε η αφορμή για να γεννηθεί η εκπληκτική ιστορία του Jack Torrance και της οικογένειάς του.
Το βιβλίο γράφτηκε το 1977 και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1980. Οι θεωρίες για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο αφθονούν και οι περισσότερες κρύβουν μια μυστήρια μεταφυσική ιστορία.
Το Stanley Hotel
Το ξενοδοχείο «Stanley» έκανε εγκαίνια το 1909 και χτίστηκε από τον εφευρέτη, ξενοδόχο και επιχειρηματία, Freelan Oscar Stanley. Φημίζεται ότι είναι ένα από τα πιο στοιχειωμένα μέρη της Αμερικής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατά καιρούς έχουν ισχυριστεί ότι έχουν παρατηρήσει περίεργες «κινήσεις» στους χώρους του ξενοδοχείου, κυρίως στην αίθουσα χορού ενώ πελάτες του ξενοδοχείου ισχυρίζονται πως έχουν δει άτομα μέσα στην νύχτα να στέκονται ακίνητα και να τους κοιτούν και στη συνέχεια να εξαφανίζονται. Άτομα από το προσωπικό της κουζίνας λένε ότι έχουν ακούσει φωνές και ήχους από την αίθουσα, ενώ άλλοι ισχυρίζονται πως έχουν ακούσει ήχους από πιάνο στην άδεια αίθουσα πιστεύοντας ότι το είναι φάντασμα της συζύγου του Freelan O. Stanley, της Flora Jane Record Tileston, η οποία ήταν πιανίστρια.
Η αίθουσα χορού του ξενοδοχείου Stanley φαίνεται να είναι το επίκεντρο παραφυσικής δραστηριότητας. Οι ήχοι ενός πάρτι φαντασμάτων αντηχούν σε όλους τους μακριούς διαδρόμους και αναμειγνύονται με παιδικές φωνές.
Μία σειρά αναποδιές και μικρές ιστορίες έχουν αφήσει βαθιά το χνάρι τους στην κινηματογραφική μυθολογία, την ίδια ώρα που μια πληθώρα από σενάρια για αγρίους έχουν στείλει την ταινία στην κορυφή του κινηματογραφικού κουτσομπολιού και μάλλον όχι άδικα.
Το Stanley θεωρούνταν από τους ντόπιους ένα μέρος περιβεβλημένο από ψυχές. Αυτό, το έκανε ένα από τα πιο γνωστά μέρη υπερφυσικής δραστηριότητας με πολλούς «ειδικούς» να έχουν επισκεφτεί το παλιό ξενοδοχείο για να το ερευνήσουν την παραφυσική του δραστηριότητα.
Το δωμάτιο 217
Το τρομακτικό δωμάτιο 217 ήταν το δωμάτιο που έμεινε ο Κινγκ. Όταν ήταν να γυριστεί η ταινία ζητήθηκε από την παραγωγή να μη χρησιμοποιήσουν το δωμάτιο 217, όπως ήθελε το βιβλίο, καθώς ο ξενοδόχος ανησυχούσε ότι κανένας πελάτης δεν θα ήθελε μετά να μείνει σε αυτό! Ο Kubrick επενέβη στο σενάριο αλλάζοντας τον αριθμό του δωματίου στο ανύπαρκτο 237.
Όμως αυτό το δωμάτιο έχει κι ένα… παρελθόν. Λέγεται ότι η οικονόμος Elizabeth Wilson χτυπήθηκε από κεραυνό στο ίδιο δωμάτιο αλλά επέζησε κάτι που ενισχύει την παραφιλολογία του στοιχειωμένου με πολλούς να μιλούν για το πνεύμα της που περιφέρεται στο χώρο.
Όταν ο Jack Νicholson αυτοσχεδίασε και η υστερία της Shelley Duvall
Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Jack Νicholson έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας στη «Λάμψη». Ο Νicholson υποδύθηκε τον Jack Torrance, τον αλκοολικό οικογενειάρχη που αναλαμβάνει τη διαχείριση του μυστηριώδους ξενοδοχείου Overlook για να εξιλεωθεί στα μάτια της συζύγου και του 5χρονου γιου του. Σταδιακά επηρεάζεται από τα πνεύματα που στοιχειώνουν το ξενοδοχείο μέχρι που χάνει πλήρως τα λογικά του και τελικά κυνηγάει την οικογένειά του για να τη σκοτώσει. Ο ρόλος απαιτούσε έναν ηθοποιό που μπορούσε να αποδώσει αυτή τη τρέλα και ο Kubrick ήθελε τον Νicholson απ’ την αρχή. Όχι όμως και ο Stephen King που δεν ενστερνίστηκε ποτέ τον ενθουσιασμό του Kubrick και προτιμούσε για τον ρόλο κάποιον ηθοποιό όπως τον John Voight, που έμοιαζε περισσότερο… φυσιολογικός, έτσι ώστε οι θεατές να μπορούν να παρακολουθήσουν την πορεία του προς την τρέλα. Ο Kubrick επέμενε και τελικά η πέρασε το δικό του.
Ο ηθοποιός ήταν εντυπωσιακός όσο ακολουθούσε το σενάριο του Kubrick, αλλά και όταν αυτοσχεδίαζε. Ο Jack Νicholson αυτοσχεδίασε στην ατάκα που όλοι θυμόμαστε και λογίζεται μια από τις εμβληματικότερες της ιστορίας του σινεμά. Μιλάμε για το «Here’s Johnny»! Κινηματογραφώντας λοιπόν την περίφημη σκηνή που ο πρωταγωνιστής γκρεμίζει την πόρτα του μπάνιου με το τσεκούρι, ο Νicholson άρχισε να φωνάζει τη θρυλική ατάκα, που ξεσήκωσε από αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή, δημοφιλή εκείνη την εποχή. Ο Kubrick το λάτρεψε και ένας θρύλος της έβδομης τέχνης είχε μόλις γεννηθεί. Ο Kubrick, που απέρριπτε οποιαδήποτε αλλαγή στο σενάριό του, ήταν έτοιμος να κόψει τη σκηνή, αλλά άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή….
Ο Νicholson ήταν αδιαμφισβήτητα ο «σταρ» των γυρισμάτων, αλλά η ηθοποιός που υποδύθηκε τη σύζυγό του, η Shelley Duvall, ήταν ο πραγματικός «ήρωας». Ο Kubrick σχολίαζε κάθε κίνησή της, την κορόιδευε για το παραμικρό και της μιλούσε αυστηρά και με αγένεια. Ο χαρακτήρας της Wendy που υποδυόταν η Duvall βρισκόταν σε μία συνεχή κατάσταση υστερίας, καθώς είχε να αντιμετωπίσει τις δολοφονικές κρίσεις του Jack, με αποτέλεσμα και η ίδια η ηθοποιός να βρίσκεται συνέχεια σε υστερία.
Μάλιστα, μετά από μήνες γυρισμάτων το άγχος της είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που άρχισε να χάνει τα μαλλιά της, να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και έφτασε στα όρια να καταρρεύσει ψυχολογικά. Αργότερα, δήλωσε σε συνέντευξή της ότι η συμπεριφορά του Kubrick ήταν αρκετά επιτηδευμένη για να βγει πιο ρεαλιστική η ερμηνεία της και ότι ως εμπειρία ήταν αξέχαστη, αλλά… σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να την ξαναζήσει.
