Από την αρχή της σεζόν έχουν γραφτεί πολλά για την Μίλαν και για το πόσο άσχημα εξελίσσονται τα πράγματα. Ο Βιτσέντζο Μοντέλα σε κάθε ματς απολύεται, ο Λεονάρντο Μπονούτσι αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι και τόσο εύκολα τα πράγματα μακριά από το Vinovo, οι πολυδιαφημισμένες μεταγραφές δεν σαρώνουν τους πάντες και τα πάντα, η διοίκηση είναι συνέχεια αντιμέτωπη με ερωτήσεις και δημοσιεύματα για την περίεργη οικονομική κατάσταση και τον κίνδυνο που υπάρχει αν δεν εξασφαλιστεί η έξοδος στο Champions League. Αν εξαιρέσουμε τα οικονομικά, τα πράγματα πόσο καλύτερα είναι αλήθεια στη Γιουβέντους; Μέχρι και για τον επόμενο προπονητή γράφουν, άλλωστε, στην Ιταλία, με τον Σιμόνε Ιντσάγκι να θεωρείται ο επικρατέστερος για να διαδεχθεί τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι το καλοκαίρι. Ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν αυτά τα σενάρια, είναι το γεγονός ότι η πλειοψηφία πιστεύει ότι έκλεισε ο επιτυχημένος κύκλος του. Οτι έκλεισε την βραδιά του Κάρντιφ δηλαδή. Μια βραδιά που κυνηγάει ακόμη τη Γιουβέντους και θα την κυνηγάει για καιρό, όπως φαίνεται από την αρχή της φετινής σεζόν. Οχι τόσο μέσα στην ομάδα, όσο γύρω από αυτή. Η ψυχολογία του κόσμου είναι τέτοια, ώστε στο Allianz Stadium να υπάρχουν κενά καθίσματα -ακόμη κι αν γίνεται sold out- σχεδόν σε όλα τα ματς. Ο λόγος είναι απλός: Το πρωτάθλημα, έπειτα από έξι σερί κατακτήσεις και σπάσιμο όλων των ρεκόρ, δεν αποτελεί πλέον κίνητρο για τους οπαδούς. Ή τουλάχιστον όχι το βασικό κίνητρο. Ατμόσφαιρα που από ένα σημείο κι έπειτα περνάει -σε ένα βαθμό- και στην ομάδα. Αυτό το χαλαρό κλίμα στις εξέδρες, δένει πολύ καλά με την χαλαρή εικόνα της ομάδας στο γήπεδο, με συνέπεια ο Αλέγκρι να πρέπει σε κάθε συνέντευξη Τύπου να απαντήσει στην ερώτηση για το αν η Γιούβε είναι πλέον χορτασμένη και δεν έχει το κίνητρο των προηγούμενων χρόνων. Ο προπονητής φυσικά, επειδή έτσι πρέπει, το αρνείται πάντα αλλά το γεγονός ότι έχει και πάντα νεύρα, έπειτα από κάθε ματς, μάλλον δείχνει ότι καταλαβαίνει κι αυτός ότι κάτι δεν πάει καλά. Τι είναι αυτό που δεν πάει καλά, προφανώς θα πρέπει να το βρουν οι αρμόδιοι και τις τελευταίες μέρες ανέλαβαν αυτοί που έπρεπε να ξυπνήσουν τους υπόλοιπους. «Με τα 6-2 δεν κατακτάς το πρωτάθλημα, πρέπει να γίνουμε και πάλι πιο σοβαροί ανασταλτικά και πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί, ενωμένοι και με διάθεση να κουραστούμε ξανά», είπε ο Μπουφόν μετά τη νίκη στο Ούντινε, όπου ο Αλέγκρι… ευχαρίστησε τον Μάντζουκιτς για την αποβολή του στο 25′. «Νομίζατε ότι έκανα πλάκα όταν είπα ότι τον ευχαριστώ αλλά το εννοούσα. Αν δεν μέναμε με 10 παίκτες και δεν συνειδητοποιούσαμε ότι πρέπει να δείξουμε τον χαρακτήρα μας, θα την κάναμε την μαλ… μας πάλι», ήταν η ατάκα του προπονητή μετά το 4-1 επί της Σπαλ, σχολιάζοντας με τον εξής τρόπο τη νίκη επί της νεοφώτιστης: «Αν παίξουμε έτσι στο Μιλάνο το Σάββατο δεν θα πάρουμε ούτε βαθμό. Θα χάσουμε και θα χάσουμε άσχημα». Μαζί του συμφώνησε και ο Μπαρτσάλι, λέγοντας ότι η Γιουβέντους δεν μπορεί -τουλάχιστον όχι ακόμη- να βασίζεται στην επίθεση της για να πάρει όλα τα ματς, γιατί πολύ απλά δεν της εγγυάται κανείς ότι θα βάζει σε όλες τις ομάδες όσα γκολ χρειάζεται για να πάρει το τρίποντο. Η αναφορά στην επίθεση γίνεται από όλους στην Ιταλία, επειδή βλέπουν κάτι πολύ διαφορετικό φέτος. Το υποψιάζονταν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ότι θα το δουν, αλλά είναι άλλο να το υποψιάζεσαι και άλλο να το βλέπεις. Η Γιούβε που κυριάρχησε σε τόσο μεγάλο βαθμό την τελευταία εξαετία, με ισάριθμα πρωταθλήματα και τρία σερί νταμπλ, όπως ποτέ στο παρελθόν οποιαδήποτε ιταλική ομάδα, είχε ως υπερόπλο την άμυνα της. Από φέτος αυτό αλλάζει και σε πρώτο πλάνο έρχεται η επίθεση. Τα 31 γκολ σε 10 αγωνιστικές δεν συνιστούν απλώς την καλύτερη επίθεση της Serie A αλλά την καλύτερη επίδοση που έκανε οποιαδήποτε ομάδα μετά την σεζόν 1951-52, όταν το είχαν κάνει ξανά οι Μπιανκονέρι. Για κάθε ομάδα στην Ευρώπη, μάλλον, αυτή η επίδοση θα ήταν ευτυχία. Για τη Γιουβέντους είναι λόγος προβληματισμού, γιατί βλέπουν και τα 10 γκολ παθητικό. Ακριβώς ένα άνα ματς, δηλαδή. Ακόμη και το 2015-16, όταν το ξεκίνημα της στις πρώτες 10 αγωνιστικές προκαλούσε τρόμο στους οπαδούς της, είχε δεχθεί λιγότερα (9). Το πρόβλημα των Τορινέζων δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, το γεγονός δηλαδή ότι έχουν δεχθεί 10 γκολ, αλλά το γεγονός ότι θα μπορούσαν αυτά να είναι περισσότερα. Η Γιούβε επιτρέπει πολύ εύκολα στον εκάστοτε αντίπαλο, συγκρίνοντας πάντα με ό,τι βλέπαμε επί έξι χρόνια, να την απειλήσει, να κάνει ευκαιρίες, να το πιστέψει ότι μπορεί να της κάνει την ζημιά. Η απουσία του Μπονούτσι προφανώς είναι ένας λόγος για το γεγονός ότι δεν λειτουργούν όλα στην εντέλεια στα μετόπισθεν αλλά είναι και πολύ απλοϊκό, άρα λάθος, να χρεωθούν όλα εκεί. Με την ίδια λογική, στο κάτω-κάτω, ο Μπονούτσι εκτός Γιουβέντους μοιάζει με αμυντικός της σειράς. Το πρόβλημα είναι ότι οι Μπιανκονέρι είναι ακριβώς στο μεταίχμιο της μετατροπής τους από μια ομάδα με αμυντική νοοτροπία σε μια ομάδα με επιθετική διάθεση και μέχρι να βρουν τα πατήματα τους, δεν μπορούν να κάνουν άριστα καμία από τις δύο φάσεις του παιχνιδιού τους. Ούτε την επιθετική, ούτε την αμυντική. Το ότι δεν κάνουν τρομερή δουλειά επιθετικά, παρά το γεγονός ότι βάζουν περισσότερα από 3 γκολ άνα ματς, δεν είναι υπερβολή. Είναι η πραγματικότητα. Από τα 31 γκολ που έχει βάλει ως τώρα η Γιουβέντους, πόσα είναι μέσω αυτοματισμών, μέσω κανονικής επιθετικής ανάπτυξης; Λίγα. Τα περισσότερα είναι από προσωπικές ενέργειες, ακριβώς επειδή έχει το πιο ποιοτικό ρόστερ. Στις τάξεις των Τορινέζων υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές που μπορούν με μία ενέργεια να δώσουν την λύση και αυτό γίνεται προς το παρόν, με το γκολ του Μπερναρντέσκι κόντρα στη Σπαλ πριν δύο 24ωρα να είναι απολύτως ενδεικτικό. Και ο πλέον κατάλληλος για να επιβεβαιώσει ότι η ομάδα, παρά τα γκολ που έχει βάλει, δυσκολεύεται επιθετικά, είναι ο Ιγουαΐν. Ο Αργεντίνος έχει ακούσει πάμπολλα από την αρχή της σεζόν επειδή δεν σκοράρει με την συχνότητα των προηγούμενων χρόνων αλλά πόσες ευκαιρίες έχει χάσει; Πόσες φορές βρέθηκε σε θέση για γκολ; Πόσο τον αξιοποιεί η ομάδα του; Ο Ιγουαΐν κατηγορείται επειδή δεν βάζει γκολ, χωρίς όμως κανείς να στέκεται στο γεγονός ότι δεν χάνει ευκαιρίες, απλά δεν του δίνονται ευκαιρίες. Κι επειδή δεν υπήξε ποτέ ο ποδοσφαιριστής που θα περάσει 2-3 και θα φτιάξει μόνος του τη φάση, αναλώνεται στο να κάνει επί 90 λεπτά οτιδήποτε άλλο εκτός από την δουλειά του. «Ο Αλέγκρι θα πρέπει να μας δείξει στο βίντεο μόνο φάσεις του Γκονσάλο αύριο. Μόνο δικές του. Δεν έβαλε γκολ αλλά έδειξε σε όλους πώς κατακτώνται τα πρωταθλήματα. Πρέσαρε συνεχώς, γυρνούσε πίσω για να μας δώσει μια ανάσα, έδινε συνεχώς σωστά την μπάλα, έκανε όλη την βρώμικη δουλειά, κάλυπτε τους πάντες. Με έκανε να νιώσω υπερήφανος που ήμουν συμπαίκτης του σήμερα», είπε ο Μπουφόν μετά το 6-2 επί της Ουντινέζε. Παρεμπιπτόντως, αφού το έφερε η… κουβέντα, στο Ούντινε ο Ιγουαΐν που τα ακούει επειδή δεν σκοράρει βγήκε τετ α τετ και αντί να τελειώσει τη φάση πάσαρε στον Ντιμπάλα για να την σπρώξει στην κενή εστία. Ο βοηθός σήκωσε οφσάιντ, βέβαια, αλλά η κίνηση του δεν αλλάζει. Τρεις μέρες μετά, με την Σπαλ, όταν ο Γκονσάλο περίμενε την πάσα του Ντιμπάλα για να βγει τετ α τετ, ο Πάουλο προτίμησε να σουτάρει και η μπάλα κόντραρε στον αμυντικό που ήταν μπροστά του. Είναι κάποιες λεπτομέρειες που χτυπάνε άσχημα στο μάτι καμιά φορά… Οπως χτυπάει άσχημα η ευκολία με την οποία η Γιούβε ζει τον πανικό στις στημένες φάσεις ή η ακόμη μεγαλύτερη ευκολία με την οποία βάζει τον αντίπαλο στο παιχνίδι. «Είναι διαστήματα που εξαφανιζόμαστε από το γήπεδο, σταματάμε να παίζουμε, έχουν αυτά τα μπλακ-άουτ τα οποία μας στοιχίζουν, όπως για παράδειγμα με την Λάτσιο όπου χάσαμε μέσα σε 8 λεπτά», λέει και ξαναλέει ο Αλέγκρι, ο οποίος πιστεύει ότι «αυτό θα αλλάξει στην πορεία, όσο πιο σημαντικοί θα γίνονται οι βαθμοί, όσο μεγαλύτερη ένταση θα υπάρχει πριν τα παιχνίδια». Η Gazzetta dello Sport, από την πλευρά της, έδωσε μια άλλη εξήγηση για αυτή την απροσεξία, ακόμη και σε κάποιες πολύ εύκολες πάσες που τελικά γίνονται λάθη και δίνουν ευκαιρίες στον αντίπαλο. «Απολύτως δικαιολογημένο έπειτα από έξι σερί πρωταθλήματα, αδικαιολόγητο αν θες να πάρεις το έβδομο», έγραψε η εφημερίδα και μάλλον περιέγραψε τέλεια την κατάσταση της Γιουβέντους αυτή την στιγμή. Η προηγούμενη τριετία έδειξε ότι οι Μπιανκονέρι θα είναι έτοιμοι όταν πρέπει, για να μπουν… πετώντας στο τελευταίο τρίμηνο της σεζόν. Ακόμη κι αν γίνει έτσι και φέτος, δεν τους εγγυάται κανείς ότι αυτή τη φορά θα ελέγχουν την κατάσταση, τουλάχιστον στο πρωτάθλημα. Οι Μπιανκονέρι μπορεί να έχουν +1 βαθμό σε σχέση με πέρυσι στο ίδιο διάστημα, αλλά θετικό πρόσημο έχουν και οι αντίπαλοι φέτος. Η Νάπολι είναι στο +8, η Ιντερ είναι στο +12, η Λάτσιο κάνει το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας της και με την αγωνιστική διαφορά των μεγάλων ομάδων με τις μικρές να μοιάζει μεγαλύτερη από ποτέ φέτος, πάρα πολλά θα κριθούν στα ντέρμπι, στις αναμετρήσεις των ομάδων που προπορεύονται. Σε αυτή την ειδική κατηγορία, στα ματς των πρώτων εννιά στη βαθμολογία αυτή την στιγμή, η Γιούβε δεν τα πάει και τόσο καλά, έχοντας μόλις τέσσερις βαθμούς σε τρία ματς (νίκη με Φιορεντίνα, ισοπαλία με Αταλάντα, ήττα από Λάτσιο). Το ματς στο San Siro, επομένως, είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι δείχνει. Γιατί η Γιουβέντους που δεν έχει πείσει και προσπαθεί να βρει κίνητρο για το πρωτάθλημα, θα έχει απέναντι της μια ομάδα που έχει όλα τα κίνητρα του κόσμου. Στην κατάσταση που είναι η Μίλαν, για να βγεις από την κρίση χρειάζεσαι μια καλή νίκη κόντρα σε μια “ύπουλη” ομάδα και αμέσως μετά μία κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο για να ξεμπλοκάρεις. Πρώτα ψυχολογικά και μετά αγωνιστικά. Την πρώτη νίκη οι Ροσονέρι την έκαναν στο Bentegodi και τώρα έχουν μπροστά τους τον κατάλληληλο αντίπαλο για να “ουρλιάξουν”, να ξεσπάσουν, να νιώσουν ότι διώχνουν από πάνω τους ένα μεγάλο βάρος και ότι μπορούν να δείξουν στη συνέχεια τις δυνατότητες τους. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά δεν είναι -αυτή την στιγμή- και τόσο δύσκολο όσο πιστεύει κανείς… Πηγή: gazzetta.gr