Εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου η εμφάνιση της Εθνικής ομάδας στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με την Βοσνία ήταν βγαλμένη από την προηγούμενη προκριματική φάση. Άθλια. Δεν έκανε απολύτως τίποτα σωστά, δεν είχε σχέδιο πώς να σταματήσει τους Βόσνιους, δεν είχε σχέδιο πώς να επιτεθεί, δεν είχε σχέδιο πώς να χτυπήσει τις αδυναμίες τους. Και φυσικά είχε λάθος επιλογές και στα πρόσωπα από τον Σκίμπε. Όταν όλα τα έχεις κάνει λάθος, όποιο πείσμα και διάθεση να δείχνουν οι παίκτες τα πάντα πάνε περίπατο. Όταν μάλιστα αρκετοί από αυτούς δεν έχουν καθόλου ή ελάχιστα επίσημα ματς στα πόδια τους με τους συλλόγους τους, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Κέντρο άμυνας που η απουσία του Μανωλά φαίνονταν περισσότερο και από την μεγαλύτερη πανσέληνο των τελευταίων ετών, άξονας με παίκτες χωρίς δυνάμεις και ρυθμός και ακραίοι επιθετικοί που δεν είναι τέτοιοι και δεν μπορούν ούτε να τους… παραστήσουν. Μοιραία οι Βόσνιοι κυριάρχησαν και οι διεθνείς μας έτρεχαν. Ασφαλώς και δεν έφτανε. Το 1-0 με το οποίο βρεθήκαμε πίσω στο σκορ ήταν μάλλον κολακευτικό για την εικόνα της ομάδας. Η αντίδραση όμως των παικτών στο πρώτο ημίχρονο μετά το γκολ που δέχτηκαν, έστω κι’ αν δεν ήταν ποδοσφαιρικά σχεδιασμένη, αλλά ήταν απλώς αντίδραση πάθους και εγωισμού, ήταν αυτή που έδωσε στους διεθνείς κίνητρο για το δεύτερο ημίχρονο. Και στο β’ μέρος το ποδοσφαιρικό σχέδιο δεν βελτιώθηκε, συνέχισε όμως να υπάρχει η διάθεση και το πάθος των παικτών. Εμοιαζε να τρέχουν άσκοπα, άλλα τουλάχιστον προσπαθούσαν, την ίδια ώρα που οι Βόσνιοι έδιναν ρεσιτάλ αφέλειας. Κόκκινη κάρτα γιατί παίκτης κατέβασε σορτς αντιπάλου, χαμένες ευκαιρίες για το 0-2 που θα μας σκότωνε (Πιάνιτς, Ιμπίσεβιτς, Τζέκο πριν αποβληθεί) και πάνω απ’ όλα η μη εκμετάλλευση των πολλών κενών χώρων στην ελληνική άμυνα. Ηταν πολλές οι φορές που οι Βόσνιοι έβγαιναν 3 εναντίον 2 Ελλήνων και δεν έφταναν καν σε τελική. Όπως «φώναζε» η έλλειψη ποδοσφαιρικού σχεδίου από την ελληνική ομάδα, έτσι «φώναζε» και η αδυναμία – αφέλεια των Βόσνιων να τελειώσουν το ματς και η διάθεσή τους να μην παίξουν, αλλά να τσαμπουκαλευτούν για να περάσει η ώρα. Το πλήρωσαν, χάρη στο καταπληκτικό γκολ του Τζαβέλα στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Καταπληκτικό σε εκτέλεση, γιατί κατά τα άλλα σεμινάριο για το πώς δεν γίνεται να φας γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι Βόσνιοι όμως είναι χρόνια τώρα αυτοκτονικοί και το πάθος και το πείσμα των διεθνών μας, τους οδήγησε σε μία ακόμη αυτοκτονία, κρατώντας την Εθνική μας ομάδα ζωντανή. Κακά τα ψέματα, το αποτέλεσμα είναι κακό για την Εθνική, αλλά δεν είναι καταστροφή. Αν είχαμε ηττηθεί θα είχαμε αποκλειστεί, τώρα πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε αποτέλεσμα στο Βέλγιο ή την Βοσνία. Με τέτοια εμφάνιση δεν θα τα καταφέρουμε… Διότι από την μία πλευρά είναι φανερό και στους πανηγυρισμούς μετά το 1-1, απολύτως ευδιάκριτο, ότι αυτά τα παιδιά εκτός του τερέν έχουν γίνει ξανά ομάδα, αλλά από την άλλη είναι επίσης ολοφάνερο ότι εντός των τεσσάρων γραμμών το πρόβλημα είναι τεράστιο… Το άρθρο του Μιχάλη Τσόχου δημοσιεύτηκε στο gazzetta.gr
