Μιλούν χωρίς να κοιτάζονται. Οι καρέκλες τους δεν είναι τοποθετημένες αντικρυστά. Τις έχουν στρέψει προς το κέντρο της πλατείας για να μπορέσουν οι θαμώνες των καφενείων να εγκλωβίσουν με το βλέμμα τους κάποιον άγνωστο περαστικό. Κάποτε, σε κάθε πανήγυρη στα τέλη Ιουνίου, γινόταν εδώ το νυφοπάζαρο.

Τις άλλες ημέρες, στα ίδια τραπέζια με ένα ποτήρι τσίπουρο σφραγίζονταν συμφωνίες για δουλειά. Και τις προεκλογικές περιόδους, οι ντόπιοι λούφαζαν σε χαρακώματα πράσινης και μπλε ιδεολογίας. Τώρα, λίγο πριν στηθούν οι κάλπες, η πλατεία της Αργαλαστής, του χωριού που στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές… έβγαλε Βουλή, φιλοξενεί την αβεβαιότητα.

Το 2009 οι 1.661 ψηφίσαντες στον Δήμο Αργαλαστής καθρέφτισαν με τις επιλογές τους την κοινή γνώμη της χώρας.

Τα ποσοστά των κομμάτων σε αυτή την ημιορεινή περιοχή, όπου κατοίκησαν τον 16ο αιώνα γεωργοί και ψαράδες για να ξεφύγουν από τις επιδρομές πειρατών, πλησίασαν τον εθνικό μέσο όρο: ΠΑΣΟΚ 40,78%, Νέα Δημοκρατία 35,12%, ΚΚΕ 9,84%, ΣΥΡΙΖΑ 4,3% και ΛΑΟΣ 5,98%.

Τότε δεν ήταν ο μόνος δήμος που έπεσε σχεδόν διάνα. Κοντά στα ίδια ποσοστά βρέθηκαν η Καλλιπεύκη Λάρισας, το Διακοφτό Αχαΐας, η Δαύλεια Βοιωτίας. Επιλέξαμε την Αργαλαστή Μαγνησίας.

Ένα κεφαλοχώρι με κατοίκους Ελληνες και μετανάστες, όπου 52% του πληθυσμού ασχολείται με τη γεωργία και 32% με την παροχή υπηρεσιών. Με ονομασίες μαγαζιών (Σταυροδρόμι, Εναλλάξ) που… συναγωνίζονται σε πρωτοτυπία τις μέχρι τώρα δικομματικές επιλογές των ντόπιων ψηφοφόρων.

Πάνε οι εποχές που σε χαλάσματα, τρακτέρ και στάνες ζωγράφιζαν ήλιους και πυρσούς, τα χρόνια όπου οι κολόνες της ΔΕΗ ήταν γεμάτες με αφίσες. Η Αργαλαστή, όπως και τα περισσότερα χωριά της χώρας, έχει απογυμνωθεί από συνθήματα.

Μόνο το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν… καρφώσει τις θέσεις τους στα γέρικα πλατάνια του χωριού. Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Η Ντόρα Σκούλτσου, υπάλληλος σε ένα από τα δύο φαρμακεία της Αργαλαστής, θυμάται την περίοδο που οι εκλογές έμοιαζαν με ποδοσφαιρικό ντέρμπι.

Ήταν στις αρχές και τα μέσα του ’80, τότε που «έβαφαν τα γαϊδούρια πράσινα» και τη νύχτα οι χαμένοι των εκλογών επισκέπτονταν τα σπίτια των νικητών και χτυπούσαν με μανία έξω από τις πόρτες τους γκαζοντενεκέδες για να τους πικάρουν. «Τους έχουμε πάρει είδηση πλέον. Δεν μας κοροϊδεύουν», λέει στα Νέα, η κ. Σκούλτσου. «Θα ψηφίσουμε το κόμμα Δεν Πληρώνω. Θα είναι ψήφος διαμαρτυρίας», προσθέτει ο φαρμακοποιός Γεώργιος Εκκλησιάρχης.

Οι επιλογές των ντόπιων φέτος δεν είναι τόσο ξεκάθαρες όπως άλλοτε. Παλαιότερα δεν χρειαζόταν να πεις σε ποιο κόμμα ανήκεις. Αρκούσε να επιλέξεις σε ποια μεριά της πλατείας θα κάτσεις, στο πράσινο ή στο μπλε καφενείο.

«Φοβόμουν να κάνω παρέα με κάποιον άλλου κόμματος μήπως και χάσω πελατεία από το μαγαζί μου», λέει ο Γιώργος Κουτλούκας, ιδιοκτήτης μπακάλικου στην Αργαλαστή. «Ο τόπος μας ήταν μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Πότε ΠΑΣΟΚ, πότε Νέα Δημοκρατία. Τώρα τα όρια δεν είναι σαφή».

Στα χρόνια των χαρακωμάτων το χωριό ζούσε ομιλίες, κόντρες, φιέστες. Τώρα διήνυσε μια βουβή, ράθυμη προεκλογική εκστρατεία.