Ο Αθανάσιος Διάκος βρίσκεται στη σύγχρονη εποχή και είναι ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου, που βρίζει, δέρνει και ζηλεύει τη γυναίκα του επειδή τη ζηλεύει. Εκείνη τον απατά με έναν Κούρδο λαθρομετανάστη.

Η Κρουστάλλω, η σύζυγος δηλαδή του Αθανάσιου Διάκου, την οποία υποδύεται η Έμιλυ Κολιανδρή, στο ανατρεπτικό έργο της Λένας Κιτσοπούλου που ανέβηκε πριν από περίπου ενάμιση μήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στο Κτίριο Η της Πειραιώς 260 μιλάει στο newsbeast.gr για το σάλο που επικράτησε γύρω από την παράσταση.

Κάνει λόγο για «επίθεση κάποιων κατά του διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών». Υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι κρίνουν την παράσταση χωρίς να την έχουν δει και τονίζει ότι «οι ηθοποιοί και γενικότερα οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να φιμώνονται».

-Πώς είδατε το σάλο που επικράτησε γύρω από την παράσταση «Αθανάσιος Διάκος: η επιστροφή»;

«Μου φαίνεται σαν θέμα που έγινε λίγο αστείο για να το σχολιάσω. Εννοώ, τόσο καιρό μετά, μάλλον είναι ελλείψει θεμάτων. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Είναι μια παράσταση που έγινε πριν από ένα μήνα. Ξαφνικά, για κάποιο λόγο, ανακινήθηκε. Δεν πιστεύω καν ότι αυτοί που ανακίνησαν το θέμα, είδαν την παράσταση γιατί αν την είχαν δει, θα δημιουργείτο τότε το θέμα. Ίσως, είναι μία επίθεση εναντίον του διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών μόνο έτσι και μια αφορμή μάλλον για να τον μετακινήσουν, για να δείξουν την αντιπάθειά τους προς αυτόν. Αλλιώς, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω».

-Θεωρείτε δηλαδή ότι έγινε σκόπιμα;

«Νομίζω, δεν έχει κάποιο άλλο λόγο. Δηλαδή πραγματικά δεν πιστεύω ότι αυτοί που ανακίνησαν το θέμα, έχουν δει την παράσταση».

-Πιστεύετε ότι υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που προσβάλλονται από τη μεταφορά ιστορικών προσώπων στη σύγχρονη εποχή;

«Φαντάζομαι, ναι. Όταν κάτι είναι προσβλητικό και θεωρείσαι θεματοφύλακας μιας κληρονομιάς και σου την προσβάλλουν, ναι. Κάποιοι παίρνουν αυτό το ρόλο ή προσβάλλονται πραγματικά. Το συγκεκριμένο έργο ήταν μια αφορμή για μια ιστορία. Δεν είχε να κάνει με το ιστορικό πρόσωπο, αυτό καθαυτό. Ήταν καθαρά συμβολικό και ήταν θέατρο. Δεν ήταν η ιστορία του Αθανάσιου Διάκου και κάποιος μίλησε προσβλητικά γι’ αυτόν. Ήταν, με αφορμή αυτό το πρόσωπο, ένα έργο που δείχνει την κατάντια του σύγχρονου Έλληνα, που ένας απόγονος, ας πούμε, του Αθανασίου Διάκου ή του κάθε Αθανασίου Διάκου, καταντάει ένας σύγχρονος Έλληνας με όλα του τα αρνητικά χαρακτηριστικά».

-Περιμένατε τις αντιδράσεις όταν το ετοιμάζατε ή όταν προβλήθηκε;

«Είπαμε ότι κάποιοι ίσως ενοχληθούν. Ναι, θα μπορούσε αλλά τότε όχι όμως τώρα. Αυτό μου φαίνεται εμένα πάρα πολύ ύποπτο και περίεργο. Δηλαδή τόσο καιρό μετά να δημιουργηθεί ένα θέμα. Γιατί τότε πραγματικά δεν δημιουργήθηκε κανένα θέμα. Αυτό μου κάνει εντύπωση. Ναι, περιμένεις ότι κάποιος ίσως ενοχληθεί αλλά το κοινό που πηγαίνει και βλέπει τις παραστάσεις στο Φεστιβάλ είναι λίγο μυημένο. Είναι μια παράσταση που ανεβαίνει για δύο βραδιές στα πλαίσια φεστιβάλ. Υποτίθεται ότι είναι ένας χώρος πειραματισμού και υποτίθεται τολμηρών προτάσεων και επιχειρημάτων. Στα πλαίσια αυτού του θεσμού, ας πούμε, δε νομίζω ότι ήταν κάτι το συναισθηματικά προκλητικό ή πρωτοποριακό. Έχουν γίνει αυτά τα πράγματα δεκάδες χρόνια τώρα».

-Πιστεύετε ότι η τέχνη πρέπει να αγγίζει ιστορικά πρόσωπα;

«Πιστεύω ότι γενικά η τέχνη και οι καλλιτέχνες και στην παρούσα φάση και πάντα, δεν πρέπει να φιμώνονται. Θέλω να πω ότι η ελευθερία είναι το Α και το Ω, η προϋπόθεση τέλος πάντων, για μια καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση. Οτιδήποτε άλλο θυμίζει άλλες εποχές, να μην αναφερθώ συγκεκριμένα σε ποιες, που είναι επικίνδυνο. Αυτό για μένα είναι το επικίνδυνο να συμβαίνει».