Η Δήμητρα Γαλάνη είναι μία γυναίκα που δε «μασάει» τα λόγια της. Έχει άποψη για την τέχνη, αλλά και για τα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Ποντίκι», με αφορμή τη μουσική της συνάντηση με το Vassiliko, μίλησε και για τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.
-Όλο και περισσότεροι πλέον αγανακτούν για το παρόν, απελπίζονται και φοβούνται για το εγγύς μέλλον. Ποιο είναι το πρώτο βήμα που νομίζεται ότι πρέπει να κάνουμε ώστε να βρούμε μία προοπτική;
Να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας μέσα στην κοινωνία, ώστε να μπορέσουμε να έρθουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα. Έτσι και αλλιώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια ζούμε σε μια αρρωστημένη ψευδαίσθηση. Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτήν την παρατεταμένη «εφηβεία», να λειτουργήσουμε ως ενήλικοι και επιτέλους να φύγουμε από… τη μαμά μας και τον μπαμπά μας, που δυστυχώς, είναι για μας το ελληνικό κράτος. Πρέπει επιτέλους να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
-Που προφανώς ήταν κακός γονιός για τον ελληνικό λαό…
Βεβαίως! Και πάρα πολύ μάλιστα, διότι αυτό το κράτος μας έκανε μόνο εξαρτημένους και τελικά ανάπηρους. «Εξαγόρασε» την αγάπη μας και την υποστήριξή μας με τον πιο χυδαίο τρόπο, με ψευτιές και διγλωσσίες, και αυτήν τη στιγμή, που οι κυβερνώντες τα έχουν βρει μπαστούνια, μας ζητάνε, με αναίσχυντο τρόπο, να δώσουμε πίσω ότι αλόγιστα και χωρίς ίχνος προοπτικής είχαν μοιράσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και όχι μόνο αυτά. Μας ζητάνε να πληρώσουμε και ότι φάγανε και οι ίδιοι κάνοντας κανονικό πλιάτσικο όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ είμαστε λοιπόν, μπροστά στη στιγμή της αλήθειας. Πολλά από αυτά τα πρόσωπα θα αλλάξουν. Θα αντέξουν κάποιοι που δεν έχασαν την αξιοπιστία τους. Η δικαιοσύνη δυστυχώς πάντα αργεί. Η μεγαλύτερη όμως τιμωρία είναι η απαξίωση και η κοινωνική αποπομπή. Η πολιτική πρέπει να ξαναβρεί το κύρος της μέσα από τα κατάλληλα πρόσωπα, που σίγουρα υπάρχουν και που πρέπει να αναδειχθούν. Και αυτό θα γίνει, αλλά θέλει χρόνο…
-Για να έρθουμε στον Πολιτισμό, ο οποίος επίσης βάλλεται μέσα στο γενικότερο ασταθές περιβάλλον. Ποια είναι η γνώμη σας για το φετινό πρόγραμμα του Ελληνικού Φεστιβάλ;
Σε πολιτιστικό επίπεδο αυτή την περίοδο όλη η Ελλάδα θα έπρεπε να χτυπάει στην καρδιά του Ελληνικού Φεστιβάλ και να μην «παίζεται» τίποτε άλλο στα περίφημα ΜΜΕ παρά μόνο ότι αφορά αυτά τα δρώμενα. Αυτό έπρεπε να συμβαίνει κάθε χρόνο. Διότι στο πλαίσιο αυτού του Φεστιβάλ μπορούμε να βλέπουμε ότι καλύτερο υπάρχει αυτήν τη στιγμή στον κόσμο, με ένα πολύ προσιτό εισιτήριο. Εντούτοις, πηγαίνοντας τακτικά σε διάφορες παραστάσεις στο Φεστιβάλ, έχει μεν πολύ κόσμο (οι περισσότερες παραστάσεις είναι sold out), αλλά βλέπω σχεδόν γνώριμες φυσιογνωμίες…
-Μιλήστε μου, τώρα, για το περιεχόμενο των συναυλιών σας με τον Vassiliko.
Πάντα εκτιμούσα τη δουλειά του Vssilikou είτε σαν Raining Pleasure είτε μόνος του. Έχουμε κοινούς κώδικες, έστω και αν ανήκουμε σε διαφορετικές γενιές. Μέσα από έναν καθαρά μουσικό διάλογο, θα καθρεφτίσουμε τραγούδια, αισθήματα, ήχους, ρυθμούς από όλο τον κόσμο σε ένα πρόγραμμα που είναι φτιαγμένο από πολύτιμα υλικά: Από τραγούδια που, επειδή είναι σημαντικά, αντέχουν στο χρόνο. Αυτό που αλλάζει είναι οι ενορχηστρώσεις και η όλη αφήγηση. Συντροφιά με μια εξαιρετική ομάδα μουσικών και τεχνικών κατορθώνουμε να έχουμε ένα αποτέλεσμα που μας κάνει ευτυχισμένους και περήφανους μουσικά.
-Και κάτι για το τέλος που, αν αληθεύει, θα χαροποιήσει πολύ κόσμο: Ισχύει ότι θα τραγουδήσετε μαζί με τη Χαρούλα Αλεξίου τον χειμώνα;
Με τη Χάρι Αλεξίου μας συνδέει μια πολύ βαθιά φιλία και σχέση πολλών χρόνων. Έχουμε «ξαναμιλήσει» πάνω στη σκηνή, όπως μιλάμε και στη ζωή μας. Νομίζω, λοιπόν, ότι οφείλουμε να κάνουμε ξανά μία μουσική συνάντηση. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας αλλά και στον κόσμο. Έχουμε πει να είμαστε μαζί, λοιπόν, από τον καινούριο χρόνο σε μια σειρά παραστάσεων. Είναι κάτι που το περιμένω με μεγάλη χαρά και ήδη δουλεύουμε πάνω σε αυτό.
