Δυο γυναίκες εικαστικοί παρουσιάζουν την δουλειά τους στον ιδιαίτερο χώρο του restaurant – bar «The Mandarin» στην Πολιτεία (Κοκκιναράς). Μετά το Big Apple, το Λονδίνο και την Βιέννη, η Στέλλα Βιοπούλου-Βουλγαράκη και η Αγάθη Φλώρου αποφάσισαν και στην Ελλάδα να εκθέσουν τα έργα τους στον εναλλακτικό χώρο του restaurant – bar «The Mandarin», φέρνοντας μας πιο κοντά στην σύγχρονη ελληνική Τέχνη και Δημιουργία. Στην δύσκολη εποχή που διανύουμε, η επαφή με την Τέχνη πάντα μας κάνει να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα. Οι δυο σύγχρονες Ελληνίδες εικαστικοί έχουν αυτό τον σκοπό και ενώνουν τις δυνάμεις τους παρουσιάζοντας τα Έργα Τέχνης τους, σύμφωνα με την διεθνή τάση που επικρατεί πλέον, σε χώρους πιο εναλλακτικούς, όπως αυτός του «The Mandarin»- πρώην «Belle Helene». Με αυτό τον τρόπο Τέχνη και γεύση ενώνονται και σας περιμένουν σε μια ξεχωριστή βραδιά. Τα ζωγραφικά έργα της Στέλλας Βιοπούλου – Βουλγαράκη και της Αγάθης Φλώρου θα είναι έτοιμα να σας «υποδεχτούν» στις 14 Οκτώβρη. Καμβάδες με έντονα χρώματα, πινελιές δυναμικές, πάθος για δημιουργία, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν και τις δυο εικαστικούς. Πρωτεύουσα σημασία για την Στέλλα Βιοπούλου Βουλγαράκη έχει το χρώμα και οι εντάσεις του, οι οποίες εκφράζουν συναισθήματα, σκέψεις και προσμονές. Κάθε χρωματική έκφανση είναι ένα συναίσθημα η μια πλημμυρίδα συναισθημάτων, μια μεταμόρφωση, μια σκέψη, ένας φόβος, μια φιλοδοξία, ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο όπου το χρώμα και το ανάγλυφο δείχνει την πραγματικότητα της. Η Αγάθη Φλώρου από την άλλη σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με τον «θεατή» αναφέρεται με την θεματογραφία της σε κάτι μοναδικά συναρπαστικό που άλλοτε είναι άκρως ερωτικό και αισθησιακό , άλλες φορές με έμπνευση, ονειρικά ταξίδια, σε φανταστικά σχήματα και μορφές ή προσεγγίζοντας την θρησκευτικότητα με σεβασμό και ευλάβεια. 
Το προφίλ της Αγάθης Φλώρου
Η Αγάθη Φλώρου (Γεωργούλα) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ με καθηγητή τον Δ. Μυταρά και αγιογραφία στο εργαστήρι της σχολής με καθηγητή τον Σώζο Γιαννούδη. Ζωγραφίζει επί σειρά ετών αποτυπώνοντας με χρώματα και μεικτές τεχνικές πάνω σε καμβάδες, ξύλα, μεγάλες και μικρές επιφάνειες, με μια προσωπική εκφραστική γλώσσα, συναισθήματα κ σκέψεις που μορφοποιούνται σε έργα που αποπνέουν πάθος, ερωτισμό κ ελευθερία. Σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με τον «θεατή» αναφέρεται με την θεματογραφία της σε κάτι μοναδικά συναρπαστικό που άλλοτε είναι άκρως ερωτικό και αισθησιακό, άλλες φορές με έμπνευση, ονειρικά ταξίδια, σε φανταστικά σχήματα κ μορφές ή προσεγγίζοντας την θρησκευτικότητα με σεβασμό και ευλάβεια. Έργα της όπως πινάκες, τοιχογραφίες, μικρά γλυπτά κ εικόνες βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές συλλεκτών στην Αθήνα, Κύπρο, Λονδίνο και τη Ν. Υόρκη. Έργα της επίσης κοσμούν το Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, εφοπλιστικά και δικηγορικά γραφεία, σκάφη και γνωστά ξενοδοχεία της Αθήνας, Κύπρου, Κρήτης και Μυκόνου. Παράλληλα έχει συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις: – Gallery Αργώ Λευκωσίας. Έργα σύγχρονων Ελλήνων και Κύπριων ζωγράφων, Νοέμβριος1996 – Gallery Αργώ Κολωνάκι- Αθηνά, έργα τέχνης μικρών διαστάσεων Δεκέμβριος 1997. – Gallery Αργώ Λευκωσίας – Κύπρου. Έργα μικρών διαστάσεων, Ιανουάριος 1998 – Gallery Αργώ Κολωνάκι- Αθηνά. Έργα μικρών διαστάσεων Ιανουάριος 2000 «Ζωγραφίζουμε το γυμνό δηλώνει άλλοτε οικειότητα κι άλλοτε τρομερή απόσταση. Τα γυμνά του Μόραλη, κυβικά, σε χρώματα παραλλαγές του μπλε, ποτέ δεν ενώθηκαν. Παρέμειναν κυβικοί όγκοι, όπου δηλωνόταν πάντα η ατομικότητα και όχι τόσο η συντροφικότητα. Η Αγάθη Φλώρου, προικισμένη με μια αμεσότητα στο σχέδιο, και ξέχειλο συναίσθημα, γιορτάζει τα γυμνά σώματα με αγκαλιές που ήρθαν για να μείνουν, και έναν χώρο μεταξύ των δύο σωμάτων, σαν να αφήνει και στον καθένα λίγο προσωπικό χώρο, λίγο “εγώ” την ώρα που γιορτάζει το γυμνό “εμείς”. Ταλαντούχα και σε άλλες θεματολογίες, με μία ευρεία γκάμα, από θρησκευτικές τοιχογραφίες μέχρι πίνακες που κοσμούν ιδιωτικές συλλογές, έχει πάρει κάτι από τον δάσκαλό της Δ. Μυταρά, μια ευδιάκριτη “ελληνικότητα”, αλλά και την ιερατικότητα της αγιογραφίας. Το αστείρευτο ταλέντο της και η διαρκής διάθεση πειραματισμού που την διακρίνει, της επέτρεψε να επεκταθεί και σε μεγάλες επιτοίχιες συνθέσεις. Είναι μία από τους ελάχιστους Έλληνες σύγχρονους εικαστικούς, που έχει δημιουργήσει επιτοίχια έργα που κοσμούν δημόσια κτίρια, γραφεία εφοπλιστικών εταιρειών, αλλά και ιδιωτικές οικίες.», γράφει η Ουρανία Πανούτσου, Ιστορικός Τέχνης.
Το προφίλ της Στέλλας Βουλγαράκη- Βιοπούλου
Η Στέλλα Βουλγαράκη- Βιοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος οικονομικών της Σχολής Νομικών και Οικονομικών επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα με την ενασχόλησή της με εμπορικές επιχειρήσεις ασχολήθηκε και με την ζωγραφική η οποία την κέρδισε ολοκληρωτικά μετά από δύο χρόνια δίπλα στο ζωγράφο Στέλιο Μαυρομάτη, ο οποίος πρώτος της εμφύσησε την αγάπη για τη ζωγραφική. Στη συνέχεια, παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου για άλλo ένα χρόνο, αλλά μετά συνέχισε μόνη της για να βρει την τεχνική που την εκφράζει καλύτερα. Πρωτεύουσα σημασία για τη Στέλλα Βιοπούλου έχει το χρώμα και οι εντάσεις του, οι οποίες εκφράζουν συναισθήματα, σκέψεις, προσμονές. Κάθε χρωματική έκφανση είναι ένα συναίσθημα η μια πλημμυρίδα συναισθημάτων, μια μεταμόρφωση, μια σκέψη, ένας φόβος, μια φιλοδοξία. ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο όπου το χρώμα και το ανάγλυφο δείχνει την πραγματικότητα της. Η μορφή είναι υποκειμενική, δεν την απασχολεί. Το τοπίο, το αντικείμενο υπάρχει αιωρούμενο καθώς ορίζετε μέσα από το χρώμα και τις διαστάσεις του, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια καινούρια οπτική. Η κίνηση γίνεται ιλιγγιώδης μέσα από το χρώμα υλη διασπάται σε υλικό, σε χρώμα, σε υλοποίηση του πραγματικού σε φανταστικό, σε συναίσθημα. Το αντικείμενο φεύγει από τα όρια του, γίνεται ιδέα, οι μορφές διασπώνται μέσα από το υλικό το οποίο αναζητά τη μορφή του. Τίποτε δεν είναι επίπεδο, τίποτε δεν είναι άχρωμο. Ακόμη και η άρνηση, η δυστυχία απόρριψη είναι πλαστική, εξέχει από τον καμβά, γίνεται πιο πραγματική. Το χρώμα εξυμνεί τη χαρά της ζωής, την ομορφιά. Το χρώμα είναι η ελευθερία ,η παραίσθηση. Δεν εξηγεί τίποτε, μόνο αισθάνεται, νιώθει, σκέπτεται. Ό,τι κάνει είναι ολοκληρωτικά δικό της. Δεν απεικονίζει κάτι, δεν δανείζεται εικόνα, σχήμα, μορφή. Τα χρησιμοποιεί μονό ως κέντρισμα, ως αφύπνιση. Δεν ξεχωρίζουν θάλασσα, ουρανός, σπίτι, δένδρο μα μόνο το χρώμα που μένει στη μνήμη της. Η επιφάνεια, μέσα από το ανάγλυφο και το χρώμα, παίρνει τη χαμένη της ενέργεια και έρχεται να εκφράσει την απλότητα, την απληστία, την απαγόρευση μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. «Χάνομαι μέσα στην εικόνα μου. Τα αισθήματα μου μορφοποιούνται, εικονοποιούνται μέχρι που φθάνω στο να ζηλεύω την εικόνα, την έκφραση την αποτύπωση. Η ζωγραφική βγάζει ό,τι με πνίγει, ό,τι με κάνει χαρούμενη, ό,τι με πληγώνει. Το χρώμα εισβάλλει σε ένα καμβά όπου προϋπάρχει το τρισδιάστατο που αποδίδεται με το στόκκο. Έτσι ξεκινά μεταξύ τους ένας διάλογος υλικών που με συνεπαίρνει κάθε φορά, μα και ένας πόλεμος για την μεταξύ τους κυριαρχία στην μορφοποίηση του καμβά! Ο στόκκος αντιγράφει, το χρώμα περιγράφει. Ο στόκκος κατασκευάζει, το χρώμα επεξηγεί. Ο στόκκος ενώνει κε διαχωρίζει, το χρώμα παραπέμπει και καταγράφει. Ο στόκκος γίνεται δείκτης των συναισθημάτων, ενώ το χρώμα σχολιάζει. Σε κάποια έργα μου, η φωτεινότητα, το άσπρο, είναι η λύση, η προσδοκία, η λύτρωση, αλλά και η επανάσταση στο χρώμα. Σε άλλα τα έντονα χρώματα υπογραμμίζουν την αντίθεση και σε άλλα, τα χρώματα γίνονται χρωματικές κραυγές αγωνίας, απελπισίας, κραυγές για βοήθεια προς όποιον μπορέσει να τις καταλάβει. Μέσα από το χρώμα προσπαθώ να φωνάξω, γιατί αλλιώς νιώθω φιμωμένη. Ένας πίνακας πρώτα ζει μέσα μου, στη φαντασία μου, τον πλάθω, τον δουλεύω μέσα μου, έχοντας μπροστά μου έναν άδειο καμβά και δίπλα τον στόκκο και τα χρώματα, μέχρι αυτόματα να προχωρήσω και να παραδοθώ πραγματικά σ΄αυτόν, να ενωθώ με αυτόν»,όπως δηλώνει η ίδια. Έργα της βρίσκονται στη συλλογή του Museum of Nevada και σε ιδιωτικές συλλογές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από το 2009, χρονιά που εμφανίστηκε ως ζωγράφος στο κοινό έχει πραγματοποιήσει μία ατομική έκθεση, καθώς και πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό International Contemporary Masters IV και το Art in Focus: The Modern Masters. Ατομικές Εκθέσεις 2011: Γκαλερί «Ίρις- Μαρίζα Φασιανού», Αθήνα, Ελλάδα 2013: Γκαλερί «STEINER», Βιέννη, Αυστρία 2013: Γκαλερί «New Art Center», Nέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες 2013: Γκαλερί «ARTION», Θεσσαλονίκη, Ελλάδα Ομαδικές Εκθέσεις 2009: «Cheapart 15», Αθήνα, Ελλάδα 2010: «Cheapart», Θεσσαλονίκη, Ελλάδα 2010: «Cheapart 16», γκαλερί Α. Αντωνοπούλου, Αθήνα, Ελλάδα 2011: «Southern Nevada Museum of Fine Arts», Λας Βέγκας, Ηνωμένες Πολιτείες 2011: «World Tour of Contemporary Art / Nina Torres». The gallery in Redchurch Street, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο 2011: «Cheapart 17», Αθήνα, Ελλάδα 2012: «Broken Boundaries», Rogue Studios Chelsea Fine Arts Building, Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες 2012: «ARTOUR-O», Auditorium Al Duomo, Φλωρεντία, Ιταλία 2012: «Earth Vortices», Castello Estense, Φερράρα, Ιταλία 2012: «Siel de Paris», Atelier- Richelieu, Παρίσι, Γαλλία 2013: «Biennale internazionale RTE di Palermo», Παλέρμο, Ιταλία 2013: «London Art Biennale 2013», Chelsea Old Town Hall, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
