Με τον σαγηνευτικό τίτλο, «παμπάλαιοι ουρανοί, παμπάλαια δέντρα» συνοδεύει το άλμπουμ φωτογραφιών της η Beth Moon, κάνοντας τον νου να ταξιδεύει.
Από το 1999, η φωτογράφος διατρέχει μήκη και πλάτη της υφηλίου για να απαθανατίσει το παγκόσμιο άλσος των γέρικων δέντρων.
Στην τελευταία της δουλειά που βλέπει το φως της δημοσιότητας, αντιβάλλει τις ανεμοδαρμένες σιλουέτες τους με τον έναστρο ουρανό τη νύχτα, φωτογραφημένο με τεχνική της μεγάλης διάρκειας.
«Η τεχνική της μεγάλης διάρκειας που χρησιμοποιήθηκε για αυτές τις φωτογραφίες δίνει έμφαση στο πέρασμα του χρόνου και υπενθυμίζει την ηλικία των δέντρων, η οποία βεβαίως και είναι μεγάλη, αν και, σε σύγκριση με την ηλικία των άστρων στο στερέωμα, δεν είναι παρά το ανοιγοκλείσιμο του ματιού» σημειώνει η Moon, στο βιβλίο της.
Οι εξερευνήσεις της Beth Moon την έφεραν σε ορισμένα από τα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη: φωτογράφισε quiver trees στις απομονωμένες ερήμους της Ναμίμπια, φωτογράφισε μπαομπάμπ στα ξερά τοπία της Μποτσουάνα. Και άλλα, και άλλα…
Σε κάθε δέντρο δίνει το όνομα ενός αστερισμού: Άτλας, Λύρα, Ωρίων. Τα συναισθήματα μοναξιάς αυτών των δέντρων υπερχειλίζουν από τις σελίδες αυτού του φωτογραφικού άλμπουμ. Μας οδηγούν σε μονοπάτια στοχασμού στην έννοια του χρόνου.
