«Ο συγγραφέας σου πέθανε» της Άσπας Καλλιάνη

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

05·04·2017 15:34

Όλοι οι θεατρικοί «Μετέωροι Χαρακτήρες» που από καιρό είναι απομονωμένοι και ξεχασμένοι σ’ ένα χώρο, ελπίζουν στωικά στην εμφάνιση του Συγγραφέα τους. Του πνευματικού τους δημιουργού ο οποίος θα τους βάλει και πάλι στην κοινωνία του έργου.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Προετοιμάζονται γι’ αυτό επαναλαμβάνοντας τα λόγια, τις εκφράσεις και τις κινήσεις τους. Προβάρουν καθημερινά τους ρόλους τους ενθυμούμενοι σκηνοθετικές οδηγίες, υποδείξεις και διορθώσεις, ψάχνοντας ανάμεσα στα λιγοστά τους πράγματα κοστούμια και εξαρτήματα που είχαν ως τη στιγμή της εγκατάλειψής τους. Απ’ όλους αυτούς τους ήρωες τελικά μόνο δυο έχουν αντέξει σ’ αυτήν την αναμονή.

Η Μπλανς (Λεωφορείο ο πόθος, Τένεσσυ Ουίλιαμς) και ο Φιρς (Βυσσινόκηπος του Τσέχωφ) που καθημερινά ετοιμάζονται με πείσμα και μεράκι να συναντήσουν τον συγγραφέα τους.

Σήμερα όμως ο Διοικητής του τόπου όπου συνυπάρχουν θα τους φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια. Ο συγγραφέας τους έχει πεθάνει Βρήκα το κείμενο της Άσπα Καλλιάνη πρωτότυπο και πολύ καλογραμμένο. Η εμπνευσμένη της σκηνοθεσία ανέδειξε την ιδιαίτερη σχέση που προκύπτει μεταξύ του συγγραφέα και των χαρακτήρων.

Μια γνωριμία, μια συναισθηματική εξάρτηση, άλλοτε δυνατότερη και άλλοτε απειλούμενη από νέες αφίξεις προσώπων, που κανένα δεν γνωρίζει την τύχη και το μέλλον του. Ποιος ξέρει αν θ’ αντέξουν στο χρόνο, τι θ’ απογίνουν όταν ορφανέψουν από τον πνευματικό τους πατέρα. Μπορεί να επανενταχθούν, να έρθει η δικαίωσή τους; Τι είναι ο κόσμος τους;

Καθώς αρχίζει η παράσταση βλέπουμε στη σκηνή την Μπλανς (Ζέτα Δούκα) και τον Φιρς (Σταύρος Ζαλμάς) να ετοιμάζουν βαλίτσες, να μιλάνε ανάκατα ενώ ακούγονται από το βάθος του χρόνου πολλές άλλες φωνές, παραβιάζοντας τον κανόνα της σιωπής. Τότε εμφανίζεται ο Γκοντό (Γιάννης Βούρος) ως εκκεντρικός θιασάρχης ή ως διευθυντής για να επιβάλει την τάξη. Η σκηνή διαμορφωμένη με δυο επί μέρους σκηνικά που παραπέμπουν στο αντίστοιχο έργο, φωτίζεται από το φως των αμπαζούρ της Μπλανς, δημιουργώντας την ατμόσφαιρα μαγείας που η ίδια είχε δημιουργήσει, ως διαφυγή από την πραγματικότητα.

Η Ζέτα Δούκα χτίζει τον χαρακτήρα της Μπλανς με φινέτσα, ντελικάτους τρόπους, ευαισθησία, φιλαρέσκεια. Περίεργη κι «αλλόκοτη» με ξεσπάσματα αβεβαιότητας , με αποσκευές γεμάτες τραυματικές μνήμες και απομεινάρια υλικής δόξας, όλη προκλήσεις και κρυφούς πόθους ερωτικότητας. Αναστατώνει τον κόσμο και στη συνέχεια ενδίδει στις προθέσεις του Γκοντό, ελπίζοντας να βγει από τη λήθη.

Ο Σταύρος Ζαλμάς υποκριτικά δίνει τα ρέστα του ως γέρο Φιρς. Αναζητά νοσταλγικά τα νιάτα του, υποκύπτει γοητευμένος στα θέλγητρα της Μπλανς, επιθυμεί να την προφυλάξει το ίδιο προστατευτικός καθώς ήταν με τ’ αφεντικά του. Θεόκουφος, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, με αγκυλωμένα δάχτυλα και τρέμουλο στις ερμηνευτικές του εκφράσεις, με τον πόνο του ανικανοποίητου μιας ζωής, που πέρασε σαν να μην την έζησε. Με τρεις ατάκες όλες κι’ όλες σε γλώσσα αστική, ζει την απώλεια σε μια διπλή εγκατάλειψη. Μόνος και λησμονημένος απ’ όλους στο παλιό αρχοντικό, ξεχασμένος και στις σελίδες του έργου από τον Τσέχωφ. Ένα πρόσωπο σκηνικά κωμικό όπως το ήθελε ο συγγραφέας και τραγικό όπως τον σκηνοθέτησε ο Στανισλάφσκι, είναι ο Φιρς του Ζαλμά.

Ο Γιάννης Βούρος, προσεγγίζει τον Γκοντό κρατώντας τους θεατές και τους άμοιρους «Μετέωρους χαρακτήρες», στο περίμενε. Παίζει με τον σαρκασμό εκείνου που παίρνει πίσω την εκδίκησή του. Η ερμηνεία του περικλείει την αγωνία, την ατελείωτη πρόκληση, τον εμπαιγμό, την παραπλάνηση. Ο Μπέκετ του δίνει μόνο ένα όνομα χωρίς μορφή. Έτσι ο ίδιος παίρνει την υπόθεση στα χέρια του κάνοντας την ανατροπή με αντίπαλο τον χρόνο.

Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών (αρχικά λιγότερο κινητικοί, με χαμηλότερους τόνους και αργότερα περισσότερο δραστήριοι καθώς βγαίνουν από τις σελίδες του έργου) μας θέτουν το ερώτημα: ποια είναι η σχέση του συγγραφέα με τους ήρωές του; Αντέχουν, επιβιώνουν μετά το θάνατό του. Περιμένοντας στο χρόνο την αναγνώρισή τους, πόσο κοστίζει αυτή η αναμονή; Απαντήσεις θα πάρετε με την θέαση της αξιόλογης παράστασης.