Ο Δ. Δημητριάδης συνεπαρμένος από την ταινία « Sunset Boulevard», παίρνει την ιδέα να γράψει το δικό του έργο. Κάτι όμως που για να καταστεί αντιληπτό, θα πρέπει ν’ αναφερθούμε πρώτα στο μελόδραμα και film noir που σαρκάζει με εύστοχο και «απενοχοποιημένο» τρόπο τον αστραφτερό κόσμο του Χόλιγουντ, τσαλακώνοντας την κολακευτική του πλευρά.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η Νόρμα Ντέσμοντ (την υποδύεται στην ταινία η Γκλόρια Σουάτσον, ντίβα του βωβού κινηματογράφου και του ομιλούντος) είναι μια ξεπεσμένη star που μένει στην οδό «Sunset Boulevard» μαζί με τον υπηρέτη της Μαξ, πρώην σκηνοθέτη και σύζυγό της. Στα τέλη του 1950 ονειρεύεται την επιστροφή της στην οθόνη, κάτι που υποδαυλίζει ο καταχρεωμένος και ασήμαντος σκηνοθέτης Τζο (τον υποδύεται ο Γουίλιαμ Χόλντερς) που φιλοξενεί στη βίλα της και δεν αργεί να γίνει ο αγαπημένος της. Η σχέση του όμως με μια νέα και συνομήλική του γυναίκα, την οδηγεί στον φόνο και στην παράνοια.

Η ταινία αρχίζει με την σκηνή του δολοφονημένου σώματος που επιπλέει στην πισίνα. Αμέσως μετά καταρρίπτοντας κάθε έννοια ρεαλισμού, ο νεκραναστημένος Τζο διηγείται τα γεγονότα. Το φιλμ σκηνές του οποίου παρακολουθούμε ώστε να μπούμε στην ατμόσφαιρα της παράστασης, τελειώνει με το μεγαλειώδες γκρο πλαν της Νόρμα, καθώς δίνει την τελευταία της παράσταση, σκηνοθέτημα παραπλανητικό από τον Μαξ, όταν τη συλλαμβάνουν για να οδηγηθεί στο ψυχιατρείο. Κι’ αυτή η αίσθηση πως είσαι στο σινεμά, βαθμιαία σε βάζει στον θεατρικό «Στροτχάιμ» του Δ. Δημητριάδη, που διατρέχεται επίσης από το δυισμό της ταινίας. Ο συγγραφέας πιάνει το Στροχάιμ την τελευταία μέρα της ζωής του στις 12/5/1957 στην Γαλλία, όπου απομονώθηκε με τη σύντροφό του Ντενίς Βερνάκ. Εκεί τον επισκέπτεται εκ νεκρών, η παλιά του γνώριμη Νόρμα με προορισμό να τον απαλλάξει από τους πόνους που τον κρατούν καθηλωμένο στην πολυθρόνα του. Οδηγώντας τον στην λύτρωση «μ’ ένα νεκρικό διάλογο που διαδραματίζεται συγχρόνως επί γης και επί σκηνής».

Παρακολούθησα τη γενική πρόβα. Αναμφισβήτητα ήταν μια συναρπαστική εμπειρία που εξελίχθηκε μετά σε γόνιμη συζήτηση μεταξύ του Δ. Δημητριάδη και των θεατών, στον πεζόδρομο της Ακαδήμου. Φυσικό είναι αυτή η συγγραφή να προέκυψε μετά από έρευνα και πολλή μελέτη και οι όποιες δυσκολίες ξεπεράστηκαν με ώριμη αποφασιστικότητα. Στην ολοκλήρωση αυτού του εγχειρήματος συνέβαλε τα μέγιστα η εξαιρετική σκηνοθεσία του Σ. Φασουλή. Οι συνταρακτικές ερμηνείες των ηθοποιών συνεπαίρνουν το θεατή επικοινωνώντας τον «με την έννοια του θανάτου με όρους τέχνης», μέσα από την ιδιαίτερη κι ατμοσφαιρική μουσική.

Η Γ. Καραμπέτη συγκλονίζει, εκπλήσσει, ξαφνιάζει, κατακτά τους θεατές, αφού πρώτα η ίδια κατακτήθηκε από τη θρυλική Γκλόρια Σουάτσον και ταυτοποιήθηκε με το πρόσωπο της Νόρμα.

Η έξοχη μεταμφίεσή της με το εντυπωσιακό φόρεμα, το μακιγιάζ και την περούκα πανομοιότυπα με κείνα της ταινίας, αναδεικνύουν τον ασελγή αισθησιασμό, το επιβλητικό της στήσιμο, το υπεροπτικό και φαντασιόπληκτο ύφος της, τις κυνικές της πόζες. Παράλληλα είναι κολλημένη σε αναπολήσεις και διαταραγμένες ψευδαισθήσεις που αντικατοπτρίζουν τον ψυχικό της κόσμο. Η ηθοποιός έχτισε την οντότητα της Νόρμα, το μοιραίο ύφος, την κοψιά της, με τον τσαγανό και την «κράση» που αποπνέει ο ρόλος. Ως θάνατος δε στη ζυγαριά της Δυαρχίας, διαθέτει την μεγαλοπρεπή φιλανθρωπία και την ανταποδοτοτική ευγνωμοσύνη, με διάθεση μιας ευεργετικής και γλυκιάς μικροσυνομοσίας με τη Ντενίς Βέρμακ.

Στον ομώνυμο ρόλο η Αγλαΐα Παππά με φωτεινή ενέργεια, νεανική ομορφιά, αγνότητα προσφοράς, απλότητα και συχνά συγκατάβαση, έδωσε τα χαρακτηριστικά που απαιτεί η συγκροτημένη ύπαρξη που υποδύεται. Η στάση της και η καταλυτική της θέση σπάνε την σύμβαση, αποφορτίζοντας την αλήθεια από το ψέμα της. Είναι τότε που από πρόσωπο βουβό αποκτά φωνή όπως και ο κινηματογράφος, ανταποκρινόμενη στην έκκληση για βοήθεια, μέσα από μια φιλοσοφική και συναισθηματική έκρηξη. Είναι τότε που αποκηρύσσει το θέατρο που έπαιζε στην απλή καθημερινότητά της και από αφοσιωμένη συμβία γίνεται « αυτόπτης μάρτυς» των όσων συμβαίνουν.

Ο Άκης Βλουτής παλεύει αριστοτεχνικά ανάμεσα σ’ αυτό που υπήρξε και σ’ αυτό που είναι. Από επαρμένος σκηνοθέτης «που εξώθησε τον ρεαλισμό στην ακρότητά του» κάνοντας οξείες κριτικές στον υλιστικό τρόπο ζωής και ηθοποιός, ξεπέφτει από την αστραφτερή ζωή, στον καλλιτεχνικό μαρασμό και στην ακινησία, όπου τον φυλακίζουν οι πόνοι μιας ασθένειας. Δίχως ωστόσο να έχει αποβάλει τον κυνισμό, το υπεροπτικό κι αυτοκρατορικό ύφος που του προσδίδει η επιτυχής του μεταμφίεση. Χαρακτηριστικά που εκπίπτουν με την «εκ νεκρών» επίσκεψη της Νόρμα, όταν «ο επιτελεσθής και ο επερχόμενος θάνατος» συμπλέκονται, για να τον απαθανατίσουν μ’ ένα τελευταίο πλάνο. Καθώς ο Έριχ Φον Στροτχάιμ – Μαξ Φον Μέγιερλιγκ τραβά προς την ακατάλυτη δόξα του θανάτου, με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό ενδεδυμένος την λαμπρή δόξα, δίπλα στο πλευρό του αυτοκράτορα Φραγκίσκου – Ιωσήφ.

Μια αριστουργηματική παράσταση αισθήσεων που αναπαριστά πειστικά την ατμόσφαιρα των πρωτότυπων πλάνων και τη διατρέχει η σκοτεινή ομορφιά της παρακμής.

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική επιμέλεια: Παύλος Η. Αγιαννίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου

Παραστάσεις:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 21:00

Διάρκεια: 70 λεπτά
Γενική Είσοδος: 14 ευρώ, Μειωμένο: 10 ευρώ, Ατέλεια: 5 ευρώ
Τοποθεσία: Από Μηχανής θέατρο, Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο, Αθήνα