Αρκετά χρόνια πριν η ροκ μουσική ήταν απαγορευμένη από το συντηρητικό Θεοκρατικό σύστημα στο Ιράν, καταπιέζοντας τους νέους που αναζητούσαν πιο σύγχρονο τρόπο ζωής και έκφρασης στην τέχνη.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Καθώς το πνεύμα δεν φυλακίζεται, οι πιο μαχητικοί έδωσαν τον αγώνα τους για τη μουσική γιατί «η φωνή δεν πεθαίνει ποτέ». Η παράσταση «Από το υπόγειο στη ταράτσα» της Μαχίν Σαντρί στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών μας γνωρίζει το οδοιπορικό των «Yellow Dogs».

Το underground ροκ συγκρότημα από την Τεχεράνη συντηρούσε τις μουσικές και κοινωνικές του ανησυχίες με μουσική των Pink Floyd και Nirvana.

Οι πρώτες παράνομες και κρυφές συναντήσεις  σε υπόγεια, ωθούν τους ροκάδες να ξεπεράσουν  τα όρια και να βγουν από τα σύνορα της χώρας. Περνούν στην Ινδία και από κει στην Κωνσταντινούπολη για να πετάξουν  στη Νέα Υόρκη,  όπου ιδρύουν την ιρανοαμερικάνικη  ροκ μπάντα.

Δύο από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος, αδελφοί Φαραζμάντ, πυροβολήθηκαν στο Μπρούκλιν στις 11 Νοέμβρη του 2013, μαζί με τον συνεργάτη τους Ali Eskandarian. Κάποιος άλλος τραυματίστηκε στο χέρι από τον δράστη Rafie, πρώην μπασίστα του σχήματος που στη συνέχεια αυτοκτόνησε.

Το γιατί ο Rafie σκότωσε τα μέλη της μπάντας δεν έγινε ξεκάθαρο.

Η παράσταση μέσα από τέσσερις διαφορετικούς παράλληλους μονολόγους ανοίγει δρόμους σε συναισθήματα και πολιτικά θέματα. Η αδελφή του δολοφόνου, το μοναδικό μέλος της ομάδας που επέζησε, ένας παλιός φίλος και η αγαπημένη του ντράμερ καταθέτουν τις δικές τους αναμνήσεις, απόψεις και γνώμες για τους δικούς τους ανθρώπους. Αφήνοντας ανοίγματα και διόδους  σε θέματα πολιτιστικά και κοινωνικά, μετανάστευσης των νέων μουσικών και της εξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Η σκηνοθέτις Afsaneh Mahian -μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στη Λέσχη Σκηνοθετών στο Ιρανικό θεατρικό Φόρουμ από το 2003  -καταθέτει τον δικό της τρόπο έκφρασης για τους «ωραίους τύπους», που ροκάρουν «σκληρό» ήχο.

Σε ρυθμούς ενός ντοκιμαντέρ, με λόγο αφηγηματικό και γρήγορο «σαν σφαίρα που είναι πιο γρήγορη από τον ήχο» στην Ιρανική γλώσσα. Η στατικότητα των ηθοποιών και η περιορισμένη κίνηση, δραστηριοποιείται  από την έκφρασή τους. Άλλοτε μ’ ένα κινητό στο χέρι  ή τα ακουστικά κινούνται εναλλάξ στη σκηνή, πάνω στους δρόμους που χαράζει  στη σκηνή ο εξαιρετικός φωτισμός.

Σε μια διάδραση ευθυμίας με το κοινό με την ταυτόχρονη  και αδιάλειπτη ακουστικότητα ηλεκτρονικών ήχων που συμπληρώνει, ανατρέπει, αμφιβάλλει για το όνειρο της φυγής στους καταπιεσμένους του κόσμου.

Ευχάριστη και ανανεωτική η παρουσία του μπασίστα Ali Nasri και το όμορφο τραγούδι της Kiana Hajitaleb στη μεγάλης διάρκειας παράσταση. Κάτι που κούρασε τους θεατές  που ταυτόχρονα παρακολουθούσαν  και την μετάφραση του κειμένου. Ένα μωσαϊκό πληροφοριών, κατά τη γνώμη μου κάπως αδύναμο, που εξυπηρετεί το σκοπό της πληροφόρησης.

Οι θεατές  είχαν  την δυνατότητα να γνωρίσουν στον εκθεσιακό χώρο σύγχρονη ζωγραφική, οκτώ αξιόλογων Ιρανών γυναικών ζωγράφων.
Η τέχνη τελικά δεν εξουσιάζεται.

Συντελεστές:

Αφσανέχ Μαχιάν – Shieveh Theatre Company
Από το υπόγειο στην ταράτσα / Μαχίν Σαντρί

Σκηνοθεσία: Αφσανέχ Μαχιάν
Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί: Manouchehr Shoja
Μουσική – Ήχος: Mohammad Reza Jadidi
Μπάσο: Mohammad Ali Nasri
Φωνητικά: Kiana Hajitaleb
Βοηθός σκηνοθέτιδος: Mohammad Zaman Vafajooie
Διεθνής διεύθυνση παραγωγής: Mohsen Abolhassani
Διεθνείς υποθέσεις: Maryam Karroubi

Παίζουν: Saeed Zarei, Nasrin Derakhshanzadeh, Mehran Shoja, Ilkay Bilgiç