«Φωνές» του Χάρολντ Πίντερ, στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου

Όσο κι’ αν θέλουμε να κλείσουμε τ’ αυτιά μας κάποιες φωνές έρχονται τακτικά άλλοτε δυνατές, άλλοτε πνιγμένες, άλλοτε γλυκιές για να ξυπνήσουν την λογική, την καρδιά, τη συνείδηση, τη δίκαιη διαμαρτυρία. Γράφει η Χαρά Κιούση Φωνές που συχνά επικαλούμαστε να ηχήσουν μέσα μας για να μας οδηγήσουν, να μας επιστρέψουν και να μας επανασυνδέσουν με τις ρίζες, με την οικογένεια, την ίδια μας την ύπαρξη και την ζωή με ό,τι αυτή περικλείει. Η συλλογή Various Voices, Prose, Poetry, Politics του Χάρολντ Πίντερ δίνουν τον τίτλο της παράστασης, όπου και ακούγεται μέσα από κάποιους στίχους η ασίγαστη φωνή του ακτιβιστή συγγραφέα. Τα μονόπρακτα «Κάπου σαν την Αλάσκα», «Νύχτα», «Οικογενειακές Φωνές» και «Ένα για το δρόμο» μεταφρασμένο εκ νέου σε γλώσσα στρωτή, παρουσιάζονται σε μια ενιαία σύνθεση από τον Μάνο Καρατζογιάννη. Γραμμένα σε διαφορετικές περιόδους αποτυπώνουν τα τρία πρώτα με ποιητικότητα το φιλοσοφικό πνεύμα του Πίντερ, ενώ το τελευταίο του έργο, βαθιά πολιτικό, εκφράζει την πολέμια θέση του εναντίον των φρiκτών εγκλημάτων της εξουσίας. Ο Χάρολντ Πίντερ γράφει το ¨Κάπου σαν την Αλάσκα” (1982) εμπνευσμένος από τις ελεγείες του Ντουίνο του Ρίλκε και τα Ξυπνήματα του νευρολόγου Oliver Sacks. Η Ντέμπορα, μια ασθενής που πάσχει από ληθαργική εγκεφαλίτιδα και την φροντίζουν ο γιατρός της και η αδελφή της, ξυπνά από το κώμα μετά από 29 χρόνια. Είναι μια έφηβη παγιδευμένη στο χρόνο, στις νεανικές της μνήμες αλλά που έχει στο σώμα μιας μεσήλικης. Με χιουμοριστικό τρόπο και αθωότητα καθώς ξυπνά η μνήμη ξεπηδούν οι αναστατώσεις, οι συγκρούσεις, οι εξαρτήσεις και οι ψυχικές διακυμάνσεις των έφηβων κοριτσιών. Ιδιαίτερα όμως ο Πίντερ αναφέρεται σε οντολογικά και υπαρξιακά θέματα, την πλάνη του ανθρώπου να προσδιορίσει την πραγματικότητα, να δει τις σωστές διαστάσεις των καταστάσεων και να πιστέψει σ’ αυτές. Το μονόπρακτο «Νύχτα» (1969) αναφέρεται σ’ ένα παντρεμένο ζευγάρι, που ενώ το παιδί κλαίει μέσα στον ύπνο του, εκείνο θυμάται την πρώτη του γνωριμία. Διαφωνίες για το πρώτο φιλί , το πρώτο άγγιγμα, τι ρούχα φορούσαν, το σημείο συνάντησης, δεν είναι παρά καταθέσεις αβεβαιότητας, αμφιβολίας και εσωτερικής ανάγκης για επαναπροσδιορισμό της σχέσης. Δύο ανώνυμοι ήρωες, ένας άντρας και μια γυναίκα που επικαλούμενοι τον πρώτο τους έρωτα, επιδιώκουν να τον αναθερμάνουν και να συμφιλιωθούν με το παρόν. Στις «Οικογενειακές Φωνές» (1980) μια μάνα συνδιαλέγεται εξ’ αποστάσεως με το γιο της, που έχει εγκαταλείψει προ πολλού το πατρικό του σπίτι. Κάποιες επιστολές, σκέψεις, αναμνήσεις και η σκιά του νεκρού πατέρα επιβεβαιώνουν την ανάγκη των οικογενειακών σχέσεων, της επικοινωνίας, της στοργής, της τρυφερότητας, της νοσταλγίας και της αγάπης. Ποιο είναι το νόημά της; Τι μπορεί να γεμίσει την μοναξιά και την μοναχικότητα. Η σχέση με τους νεκρούς μας πως επαναπροσδιορίζει τη σχέση μας με τους άλλους, τα υπαρξιακά μας κενά; Μπορεί κάθε εσωτερικός μονόλογος να απενοχοποιήσει τη στάση μας, τη θέση μας μέσα στην αγάπη; Με το «Ένα για το δρόμο» (1984) η σύνθεση Φωνές, στηλιτεύει την απεχθή συμπεριφορά βίας και τρομοκρατίας ενός ισχυρού αξιωματούχου σ’ ένα ολοκληρωτικό κράτος. Ο Πίντερ σκιαγραφεί την σαδιστική ταυτότητα του βιαστή και δολοφόνου πολιτικού, που κακοποιεί ένα ζευγάρι και το μικρό παιδί τους, αντιφρονούντες των καθεστώτος. Μέσα σε 24 ώρες και σε τέσσερις σκηνές εξοντώνεται μια οικογένεια με θύμα το γιο της. Εδώ ο θεατής μεταπίπτει από το προσωπικό επίπεδο και συναίσθημα, στο γενικό. Ειδικότερα μοιράζεται, επικοινωνεί και βιώνει την τραγική θέση των απλών του κόσμου που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης των ισχυρών. Ο σκηνοθέτης φέρνει την παράσταση πολύ κοντά στο σήμερα με την παρουσία ενός παιδιού στη σκηνή που παίζει video games στο IPhone. ‘Ενα δεύτερο πρόσωπο είναι ο νεαρός στην άκρη της σκηνής που επικοινωνεί με τους ηθοποιούς και το κοινό με λόγια που πληκτρολογεί και προβάλλονται σε οθόνη. Ενώ η τεχνολογία ως μέρος της ζωής μας με την ταχύτατη διάδοση μηνυμάτων αποτελεί τόπος αναφοράς, συνένωσης και επαναστατικότητας. Οι εξαιρετικές ερμηνείες της Όλιας Λαζαρίδου και του Δημήτρη Καταλειφού κινούνται σ΄ένα ηχητικό τοπίο και φωτισμών, όπου δοκιμάζεται η αγωνία της ύπαρξης. Κοστούμια και σκηνικά στο ύφος της εποχής και των ηρώων που δυναμικά ερμήνευσαν και οι Μάνος Καρατζογιάννης, Λουκία Μιχαλοπούλου και Νίκος Πουρσανίδης. Η παράσταση παρ’ ότιείναι ζόρικη και πονάει μένει στη μνήμη μ’ ένα ασαφές μειδίαμα. Να είναι η ταύτιση με τα θύματα, ή προτροπή «ένα για το δρόμο;»

Συντελεστές:

Σύνθεση – Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης Μετάφραση: Δήμος Κουβίδης Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη Video: Στάθης Αθανασίου Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρέα Θωμάκου Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός Γραφίστας: Θωμάς Παπάζογλου Διεύθυνση Παραγωγής: ‘Ολγα Μαυροειδή Παραγωγή: ΛΥΚΟΦΩΣ Γιώργος Λυκιαρδόπουλος Ερμηνεύουν: Δημήτρης Καταλειφός, Όλια Λαζαρίδου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Νίκος Πουρσανίδης, Μάνος Καρατζογιάννης και ο μικρός Σπύρος Γουλιέλμος Παραστάσεις: από Τετάρτη, 24 Μαΐου 2017 έως Κυριακή, 04 Ιουνίου 2017 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη έως Κυριακή στις 21:30 Διάρκεια: 90 λεπτά Χώρος: Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου Διεύθυνση: Πλαταιών και Προφήτη Δανιήλ 3 Μεταξουργείο Εισιτήριο: Κανονικό 15 ευρώ, Φοιτητικό /ανέργων / ΑΜΕΑ /άνω των 65 ετών 12 ευρώ Η προπώληση ξεκίνησε: https://www.ticketservices.gr/event/fones-toy-harold-pinter Ειδική προσφορά για προαγορά εισιτηρίων μέχρι και 15 Μαΐου 9 ευρώ για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων.