«Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
γιοφύρι-ν-εθεμελίωναν στης Άρτας το ποτάμι.
‘Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν».

«Η επί του μύθου σύνθεσις» και η μεταφορική σημασία της θεμελίωσης του θρυλικού γεφυριού, ανοίγει καμάρες και τόξα πολιτικής σκοπιμότητας.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Γνωστή αρχαιόθεν εξάλλου «η εξ ανθρωποθυσίας» επίτευξη ψευτοκοινωνικών, προσωπικών στόχων και επιδιώξεων. Γεφύρια χτίζονται με μεγάλα λόγια και κροκάλες που πέφτουν πάνω μας και μας τσακίζουν. Γιατί όσο τίμιοι και να είναι οι τεχνίτες της πέτρας, οι μαστόροι και ο αρχιμάστορας, τα σαρκοβόρα ένστικτα κάνουν να χάνουν τα λογικά τους. Έτσι απαιτείται ανθρωποθυσία, απαιτούν τα λύτρα της φήμης από το αίμα του θύματος, από τη ζωή των θυμάτων που περιμένουν την πραγματοποίηση όσων τους έταξαν.

Το γεφύρι όμως αντιστέκεται, πέφτει και γκρεμίζεται. Δεν θέλει να ριζώσει, να στεριώσει και οι ρίζες του να ενωθούν με κείνες των δέντρων. Ενδεχομένως όμως να συγγενέψει, με τις ρίζες των ανθρώπων, που νεκροί ανταμώνουν εκεί στη ροή του νερού. Ακούμε τον ακανόνιστο ήχο του και βλέπουμε (δίχως βέβαια να αισθανόμαστε) το σκηνικό αχνό και υγρό σύννεφο που υπερίπταται της σκηνής, πάνω από τα σώματα των καλλιτεχνών.

Ντυμένοι τα ομοιόμορφα μαύρα κοστούμια τους, που παραπέμπουν σε ύποπτες παρουσίες και συναθροίσεις επί σκηνής. Άλλοτε με βήμα στρατιωτικό και άλλοτε τρέχοντας αλλόφρονες πέρα δώθε, σε μια χιλιοειδωμένη σκηνοθετική τακτική. Τους βλέπουμε σ’ ένα πανομοιότυπο Δερβίσικο επιτόπιο στριφογύρισμα, που αντί να γαληνεύει τον διαλογιζόμενο νου, δημιουργεί υπόνοιες ερωτικής απιστίας και συζυγικής εκδικητικότητας ενδεχομένως. Όλα παίζονται εδώ και χτίζοντας με λάσπη, πέτρα και μυστρί.

Μόνο που οι κορδέλες για τα θυρανοίξια του θεατρικού γεφυριού έμειναν άκοπες. Η παράσταση άτεχνη και ατάλαντη με αδικαιολόγητες υστερικές και ψυχρές φωνές, μας άφησε ασυγκίνητους. Ούτε τα τύμπανα του θανάτου και η πολύ όμορφη μουσική μπόρεσε να καλύψει το κενό.

Στα επαινετά του έργου οι εξαιρετικοί διάχυτοι, αλλά και γεωμετρικοί φωτισμοί. Η θεματουργία είναι βασισμένη στο πασίγνωστο δημοτικό τραγούδι και έχει υλικό από την πεζογραφία του Γιώργου Θεοτοκά και ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Εδώ «οι προσωπικοί δαίμονες» των θεατρικών ομάδων «ΕΥΤΟΠΙΑ» και «ΕΒΔΟΜΗ ΘΥΡΑ» και της σκηνοθέτιδος ‘Ιριδος Χατζηαντωνίου έμειναν στα σχέδια και παρασύρθηκαν από τα νερά του ποταμού.

Συντελεστές

Σύνθεση κειμένων: Βαγγέλης Ρόκκος και Ίρις Χατζηαντωνίου
Σκηνοθεσία: Ίρις Χατζηαντωνίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαστυλιανός
Σκηνικά & Κοστούμια: Γιώργος Γαβαλάς
Μουσική: Γιώργος Στεφανακίδης
Φωτιστικός σχεδιασμός: Αλέκος Αναστασίου
Γραφιστική επιμέλεια: Σωτηρία Μπράμου
Βίντεο παράστασης: Γιώργος Παντελεάκης
Ενδύματα: Parthenis
Παίζουν (αλφαβητικά): Χάρης Αγγέλου, Εβελίνα Αραπίδη, Αντωνία Γιαννούλη, Γιώργος Παπαστυλιανός, Βαγγέλης Ρόκκος, Ιρις Χατζηαντωνίου

Πρεμιέρα: 10 Δεκεμβρίου

Παραστάσεις

Σάββατο 19.00
Κυριακή: 21.15

Διάρκεια παράστασης: 70’

Είσοδος 12 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ φοιτητικό & άνεργοι με κάρτα ΟΑΕΔ

Σύγχρονο Θέατρο

Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλ. 210 3464380